Tuesday, July 28, 2015

သူ ... သို႔မဟုတ္ ... က်မ၏ ခရီးေဖာ္ ...



သူဟာ က်မရဲ႕ အိပ္မက္ထဲက နတ္သားေလးတပါး မဟုတ္ခဲ့ပါ။
ဒါေပမဲ့ သူဟာ လက္ေတြ႕ေလာကထဲက က်မရဲ႕ လက္တြဲေဖာ္ တေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။
သူ၏ လက္မ်ားက မႏူးညံ့လြန္းပါ။
ဒါေပမဲ့ … က်မကို ထာဝရ လက္တြဲထားဖို႔ လံုေလာက္စြာ ေႏြးေထြးခိုင္မာလ်က္ရွိပါသည္။

သူ႔ပခံုးက က်မ အားငယ္လွ်င္ မွီတြယ္ဖို႔ …
သူ႔လက္ေမာင္းက က်မ လိုအပ္လွ်င္ ခိုတြဲဖို႔ …
သူ႔ရင္ခြင္က က်မပင္ပန္းလွ်င္ နားခိုဖို႔ …
သူ႔စကား, သူ႔အျပံဳး, သူ႔ႏွလံုးသားေတြက က်မကို ႏွစ္သိမ့္, ၾကင္နာ, နားလည္ေပးဖို႔ …
ဒီေလာက္ဆိုလွ်င္ လံုေလာက္ပါၿပီ။
က်မ ေလာဘမႀကီးခ်င္ပါ။

သူက က်မထက္ပို၍ စိတ္သေဘာထား ေကာင္းသူ … ၊ စိတ္ထားႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕သူ … ၊ နားလည္မႈ ေပးစြမ္းႏိုင္သူ … ၊ ႐ိုးေျဖာင့္၍ အေကာင္းျမင္တတ္သူတဦး ျဖစ္ၿပီး က်မ၏ အျမင္မွားယြင္းမႈမ်ားကို ျပန္၍ တည့္မတ္ေပးေလ့ရွိေသာသူလည္း ျဖစ္သည္။ ပင္ပန္းစြာ အလုပ္လုပ္ကိုင္၍ ေငြရွာေနရေသာ သူက အလွဴအတန္း၌ က်မထက္ပိုၿပီး ရက္ေရာေနျပန္သည္။ တခါတရံ က်မက လွဴသင့္ မလွဴသင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ေနဆဲ … သူက လွဴလိုက္ၿပီးျဖစ္ေန၏။ အလွဴဒါနႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ က်မ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ နည္းလမ္းကို သေဘာက်သျဖင့္ က်မတို႔လည္း ထိုအတိုင္း လိုက္နာမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့သည္။ အေဖႏွင့္ အေမက အလွဴအတန္း ကိစၥမွာ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ မတားၾက မဟန္႔ၾက၊ တဦးအလွဴကို တဦးက ဝမ္းေျမာက္ၾကသည္။ ဒါကို သေဘာက်ခဲ့တာေတာင္ က်မက တခါမွာ သူ႔ကို ညည္းတားေလး တားသေယာင္ ျပဳမိေသးသည္။ သူကား တျခားေနရာမွာ ေခၽြတာၿပီး ဒါနျပဳရန္ မည္သည့္အခါမွ မတြန္႔ဆုတ္တတ္သူ။

ကံေကာင္းစြာပင္ က်မ မႀကိဳက္ေသာ အဓိက အခ်က္အလက္မ်ား သူ႔မွာမရွိ။ က်မက ေရွး႐ိုးစြဲဟုပဲဆိုဆုိ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေယာက္်ားေလးေတြ နားေပါက္ ေဖာက္တာကို မႀကိဳက္၊ ခႏၶာကိုယ္၏ မည္သည့္ေနရာမွာမဆို တက္တူးထိုးတာကို မႀကိဳက္၊ လက္သည္းတေခ်ာင္းတည္း အရွည္ထားတာကို မႀကိဳက္၊ ဆံပင္အေရာင္ နီေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ ဆိုးတာကို မႀကိဳက္။ က်မ ကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒါေတြ မလုပ္။ ထိုသို႔ျပဳသူမ်ားကို အျပစ္မဆိုလိုေသာ္လည္း က်မ၏ အိမ္ေထာင္ဘက္သည္ ထိုသို႔ မျပဳလုပ္လွ်င္ ေကာင္းမွာပဲဟု ေတြးခဲ့ဖူးသည္။ သူက ထိုအခ်က္အားလံုးကို မလုပ္သျဖင့္ က်မ သူ႔ကို တိတ္တခိုး ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။

ေနာက္တခ်က္က သူႏွင့္က်မ စာေပေရးရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာသာေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အျမင္ခ်င္း တူေနသည္မွာလည္း ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ ထိုကိစၥမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျငင္းခုန္ေနစရာမလို၊ က်မႏွင့္သူ အႀကိဳက္ခ်င္း တူသလို မႀကိဳက္တာခ်င္းလည္း တူၾကေလသည္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ေပၚက စေတးတပ္ေတြ သတင္းေတြကို အတူတူ ရယ္ၾက၊ အတူတူ သေဘာက်ၾက၊ အတူတူ ေဝဖန္ၾကရင္း သူနဲ႔က်မ ေျပာစရာေတြ မကုန္ႏိုင္။ တကယ္ေတာ့ အႀကိဳက္ခ်င္း တူသည္ျဖစ္ေစ မတူသည္ျဖစ္ေစ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ နားလည္မႈ ရွိၾကဖို႔က အဓိကသာလွ်င္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ တူလွ်င္ေတာ့ ပိုေကာင္းတာေပါ့။

အေဖက က်မကို သိပ္ခ်စ္သျဖင့္ သူ႔ကို အေဖ့အေၾကာင္း မၾကာခဏ ေျပာျပကာ က်မအေပၚ အေဖ ခ်စ္သလို တသက္လံုး ခ်စ္ႏိုင္ပါ့မလား … ဟု လက္မထပ္ခင္က ေမးေတာ့ …
“ေမ ဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုး သည္းခံပါမယ္” … လို႔ သနားစဖြယ္ သူက ေျပာခဲ့ေသးသည္။ က်မကလည္း သူ႔ကို အရမ္းမဆိုးသလို သူကလည္း အေဖ က်မအေပၚ ထားသည့္ ေမတၱာလို တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ မထားႏိုင္ေသးေပမယ့္ က်မကို အႏြံအတာခံၿပီး ခ်စ္သည္မွာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။

ေလသံမာမာ ေျပာလွ်င္ က်မက မႀကိဳက္၊ မင္းနဲ႔ငါ ေျပာလွ်င္ က်မ လက္မခံႏိုင္၊ ဝုန္းဒိုင္းေတြဆို ေဝလာေဝး၊ ဒါေတြ သူကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္။ အေဖက က်မကို ေခါင္းေလွ်ာ္ျပီးတိုင္း ဆံပင္ေတြ ေရသုတ္ေပးေနက် ဆိုေတာ့ သူ႔ခမ်ာ ဒ႐ိုင္ယာႀကီးဝယ္လာၿပီး ေျခာက္ေအာင္ လုပ္ေပးရွာပါသည္။ အေဖ့တုန္းက မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါျဖင့္သာ ေျခာက္သည္ထိ စိတ္ရွည္ရွည္ သုတ္ေပးတာဟူ၍ေတာ့ က်မ သူ႔ကို မေျပာရက္ခဲ့ပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူကလည္း ဝန္ခံပါသည္၊ အေဖ့ကို သူ မမီေသး … အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားရအံုးမည္ … တဲ့။ က်မလည္း နားလည္ပါသည္၊ အေဖ့ေမတၱာကို မီဖို႔ေတာ့ ဘယ္လြယ္မွာလဲ ... ။

အေဖ့ကို မမီေပမဲ့ သူဟာ က်မကို ခင္ပြန္းသည္လိုသာမက အေဖလို အကိုလိုပါ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးပါသည္။ တခါတခါ သူက အေဖတေယာက္က သမီးေလးကို ဂ႐ုစိုက္သလို ဂ႐ုစိုက္ကာ စိတ္ပူပင္တတ္သည္။ တခါတေလေတာ့လည္း အကိုႀကီးတေယာက္က ညီမေလးကို ဆံုးမသလို ဆံုးမၾသဝါဒေတြ ေခၽြျပန္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ခ်စ္သူတေယာက္၏ ေႏြးေထြး ၾကင္နာမႈမ်ဳိးျဖင့္ ေဖးမ ေပးစျမဲ … ။

လပိုင္းမွ်သာ ရွိေသးေသာ အိမ္ေထာင္သက္တမ္းတေလွ်ာက္ အတူေနရခ်ိန္က အလြန္နည္းလြန္းလွေသာ္လည္း ေန႔စဥ္ အခ်ိန္အားရွိတုိင္း က်မတို႔ စကားေျပာၾကသည္။ ထိုသို႔ေျပာဆိုၾကရင္း က်မရဲ႕ ေခါင္းမာမႈေတြ ဂ်ီက်မႈေတြကို တခါတေလ သူစိတ္ညစ္ႏိုင္ၿပီး ရွည္လ်ားရစ္ပတ္ေသာ သူ၏ ၾသဝါဒမ်ားကိုလည္း တခါတရံ က်မက ၿငီးေငြ႕မိသည္ကို ဝန္ခံပါ၏။ မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ … သူႏွင့္ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အေသးအဖြဲ ျပႆနာေလးေတြက စာဖြဲ႕စရာ ဇာခ်ဲ႕စရာ မဟုတ္။ ညွိရင္း ႏႈိင္းရင္း တိုင္ပင္ရင္းျဖင့္၊ ေပ်ာ္ရင္း ရြင္ရင္း လြမ္းေမာရင္းျဖင့္ပင္ ေန႔ရက္ေလးေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။

ဒီေန႔ သည္ သူ၏ ေမြးေန႔ ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ေမြးဖြားေပးခဲ့ေသာ သူ၏မိခင္ႏွင့္ သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ ပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့ေသာ သူ၏ ဖခင္ကို က်မ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ က်မအတြက္ ခင္ပြန္းေကာင္းျဖစ္ေသာ သူသည္ သူ႔မိဘႏွစ္ပါးအတြက္ သားေကာင္းတေယာက္ ျဖစ္သလို၊ သူ႔အမအတြက္ ေမာင္ေကာင္း၊ သူ႔ညီအတြက္လည္း အကိုေကာင္း တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သူဟာ အားလံုးအတြက္ အျဖည့္ခံ တေယာက္ျဖစ္ဖို႔မ်ား ဆုပန္ခဲ့ေလသလားဟု တခါတခါေတြးရင္း သူ႔ကို သနားမိသည္။

က်မကို သည္းခံ ခြင့္လႊတ္မႈမ်ားစြာျဖင့္ နားလည္ ၾကင္နာေပးေသာ သူ႔ကို သက္ရွည္ က်န္းမာစြာျဖင့္ ဘဝခရီးလမ္းတေလွ်ာက္ က်မႏွင့္အတူ လက္တြဲၿပီး ဘာသာ, သာသနာ, စာေပ အက်ဳိး၊ ေလာက ေကာင္းက်ဳိး သယ္ပိုးထမ္းေဆာင္ ႏိုင္ပါေစဟု ဆုေတာင္းရင္း က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆံုဆည္းရေအာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့ေသာ ကံၾကမၼာကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ေနမိပါေတာ့သည္။
***
ခ်စ္တဲ့ အကို … မဂၤလာရွိေသာ ေမြးေန႔ ျဖစ္ပါေစ …

ခ်စ္တဲ့
ေမ
၂၉၊ ၀၇၊ ၁၅
၀၀း၂၁ နာရီ

Read More...

Sunday, July 12, 2015

စကၤာပူ၌ ေစ်းဝယ္ျခင္း


ၿပီးခဲ့တဲ့ … ဧျပီ - ေမ ႏွစ္လတိတိ စကၤာပူကၽြန္းကေလးမွာ ခိုနားခဲ့စဥ္ကေပါ့။ က်မတို႔ အိမ္နားမွာ North Bridge Market ဆိုတဲ့ wet market ေလးတခုရွိပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာ က်မသြားေနက် ေက်ာက္ေျမာင္းေစ်းသာသာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေစ်းအနားမွာ စားေသာက္တန္းရွိတယ္။ ေစ်းဝယ္မယ့္ မနက္ဆို က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ စားေသာက္တန္းမွာ အီၾကာေကြးနဲ႔ လက္ဘက္ရည္နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ မတ္ပဲေၾကာ္နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ျဖစ္ျဖစ္ စားၿပီးမွ ေစ်းဝယ္တယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း ေနာက္က်ရင္ မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ အသား ငါး ပုဇြန္လိုမ်ဳိးကို အရင္ဝယ္ျပီးမွ မနက္စာ ေအးေအးေဆးေဆး စားေသာက္ၿပီး ေစ်းဆက္ဝယ္ၾကတယ္။ 


မနက္စာကို အီၾကာေကြးတေခ်ာင္း ျပား ၇၀၊ လက္ဘက္ရည္တခြက္ တက်ပ္ေလာက္ ေပးရတာမို႔ ျမန္မာျပည္ ေစ်းနဲ႔ဆိုရင္ ေစ်းႀကီးတယ္ ဆိုႏိုင္ေပမဲ့ သူ႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ဝင္ေငြအေနအထားနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ ေစ်းႀကီးတယ္ မဆိုသာပါဘူး။ ဝင္ေငြမရွိတဲ့ ကိုယ့္မွာသာ စားရတာ ၿမိဳမက်တာ။ ထားပါေတာ့ … ။ အဲဒီေစ်းကေလးကို တပတ္တခါ သို႔မဟုတ္  ႏွစ္ခါေလာက္ ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဝက္သား၊ ၾကက္သား၊ ငါး၊ ပုဇြန္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရတယ္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္၊ သစ္သီး၊ ဘုရားပန္း၊ ကုန္ေျခာက္ စသျဖင့္ လိုအပ္တာ အကုန္နီးပါး ရႏိုင္တဲ့ ေစ်းေလးပါ။ ေစ်းသည္ေတြကေတာ့ စလံုးတ႐ုတ္လူမ်ဳိးေတြ မ်ားပါတယ္။ 

ငါး ပုစြန္ ေရာင္းတဲ့ တ႐ုတ္ႀကီးဆိုရင္ marketing အေတာ္ေကာင္းတယ္။ တရက္ အကိုနဲ႔ က်မတို႔ ေစ်းသြားဝယ္တဲ့ ေန႔က သၾကၤန္မတိုင္မီ တရက္အလိုမို႔ သူက နက္ျဖန္ နင္တို႔လာရင္ ငါ ေရေလာင္းမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ က်မတို႔ပံုစံ ၾကည့္ျပီး ျမန္မာမွန္း တန္းသိတာပဲ။ ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္ I love you ဆိုၿပီး အျမဲေနာက္တယ္။ သူက ျမန္မာစကားလည္း အေတာ္အသင့္ သိေနပါတယ္။ သူ႔ဆိုင္မွာ ပုစြန္ေတြ လတ္လို႔ အျမဲဝယ္ျဖစ္တယ္။ ေစ်းဝယ္သူ ဘယ္သူနဲ႔မဆို ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ေျပာဆို ေရာင္းေလ့ရွိတဲ့အျပင္ ေစ်းဆစ္လို႔လည္း ရေတာ့ သူ႔ဆိုင္မွာ တန္းစီဝယ္ရတယ္။ ၾကက္ဥဆိုင္က အန္ကယ္ၾကီးကေတာ့ ျမန္မာလို ၾကက္ဥလို႔ ေကာင္းေကာင္း ေျပာတတ္တယ္။ ေဆးဘဲဥ နဲ႔ ဆားဘဲဥကို သိပ္မကြဲလို႔ က်မက ျပန္သင္ေပးခဲ့ရေသးတယ္။ 

အေရွ႕ဘက္တန္းမွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ ေရာင္းတဲ့ တ႐ုတ္အဘြားႀကီးကေတာ့ တ႐ုတ္လိုပဲ ေျပာတတ္ရွာတယ္။ one two three ေတာင္ အဂၤလိပ္လို မေျပာတတ္ေတာ့ သူ႔ဆီမွာ ဝယ္ရင္ သူက လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ေထာင္ျပၿပီး က်သင့္ေငြကို ေျပာရတယ္။ အလယ္တန္းက အရြယ္ခပ္လတ္လတ္ တ႐ုတ္မေလးကေတာ့ ေဘာင္းဘီတိုေလးဝတ္ၿပီး သြက္သြက္လက္လက္ နဲ႔ ေရာင္းေလ့ရွိတယ္။ သူကေတာ့ အဂၤလိပ္လို ေျပာဆိုဆက္ဆံ ႏိုင္ပါတယ္။ အဘြားႀကီးဆိုင္က ေစ်းခ်ဳိေပမဲ့ တ႐ုတ္လို ကိုယ္ကမတတ္ေတာ့ ေဘာင္းဘီတို မေလးဆိုင္မွာ ဝယ္ျဖစ္တာ မ်ားတယ္။ သူက ႏႈတ္စရႊင္ရႊင္ အျပံဳးစလြင္လြင္နဲ႔ဆိုေတာ့ သူ႔ဆိုင္က လူစည္တယ္။

တရက္ေတာ့ လိုအပ္တဲ့ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ ဝယ္ၿပီးမွ စပါးလင္နဲ႔ နံနံပင္ က်န္ေသးတာ သတိရၿပီး အဲဒီဆိုင္ ျပန္လွည့္ပါတယ္။ အကိုကေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္ေနျပီ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စပါးလင္ထားတဲ့ေနရာက ဟိုးအေပၚဘက္မွာမို႔ မမီဘူး။ ဒါနဲ႔ ေဘာင္းဘီတို တ႐ုတ္မေလးကို က်မက ... 

“Can I have lemon grass and coriander leaves, please?” လို႔ ေျပာေတာ့ သူက က်မကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး တလံုးထဲ ေျဖတယ္။

“NO!”

ဟင္ …

က်မစိတ္ထဲကလည္း တလံုးထဲ ျပန္ရြတ္မိတယ္။ စပါးလင္လည္း ျမင္ေနပါရက္နဲ႔ သူက အဲဒီလို ေျဖေတာ့ ေဟာဟိုမွာေလ လမ္မန္ဂရက္စ္ ဆိုတာ လို႔ ေစာဒက ထပ္မတက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူမသိလို႔ပဲ ေနမွာပါလို႔ေတြးၿပီး ေျပာရမွာ အားနာတာနဲ႔ ဆက္ထြက္ခဲ့တယ္။ အကိုက “ေမဘာလိုခ်င္လို႔လဲ … မရခဲ့ဘူးလား” ဆိုေတာ့မွ “အကိုေရ စပါးလင္နဲ႔ နံနံပင္ပါ။ သူ႔ဆိုင္မွာေတာ့ ရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ တျခားဆိုင္မွာပဲ ဝယ္ၾကရေအာင္ တ႐ုတ္မေလးကို အားနာလို႔” … လို႔ ေျပာေတာ့ အကိုက ရယ္ပါတယ္။ ေနာက္တဆိုင္ေရာက္ေတာ့ အကိုက စပါးလင္နဲ႔ နံနံပင္ကို လက္ညွဳိးထိုးၿပီး …

“This one and this one” လို႔ ေျပာၿပီး လြယ္လြယ္ကူကူပဲ ဝယ္ခဲ့လိုက္တယ္။
အင္း သူဟာနဲ႔သူေတာ့ ဟုတ္ေနသားပဲ။ 
***
တကယ္တမ္း က်မကလည္း အဂၤလိပ္လို သိပ္တတ္လွလို႔ရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘိလပ္မွာ ၅ ႏွစ္တိတိ ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ ထရိန္နင္ဆင္းလာတဲ့ သူမို႔ ေစ်းဝယ္ရင္ အဲဒီလိုေတြ အလိုလို ေျပာျဖစ္ေနခဲ့တာပါ။ ဘိလပ္ေရာက္ခါစ ေစ်းသြားၾကေတာ့ ေစ်းဝယ္တဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလး ေက်ာမွာပိုးၿပီး ဦးရီးေတာ္ေနာက္က လိုက္ရတာေပါ့။ ဦးရီးေတာ္က တဆိုင္ ႏွစ္ဆိုင္ ဝယ္ျပတယ္၊ အသံုးအႏႈန္းေတြ ေျပာျပတယ္။ ေပါင္ေစ့၊ ျပားေစ့၊ ပဲနိေစ့ စတဲ့ ေငြအေၾကြအေစ့ေတြ ေပးၿပီး မွတ္မိေအာင္ ၾကည့္ခိုင္းတယ္။ ေနာက္ဆိုင္ေတြက်ေတာ့ က်မတေယာက္ထဲ ဝယ္ခိုင္းၿပီး သူက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၾကည့္ေနတယ္။ ေစ်းဝယ္တဲ့အခါ ယဥ္ေက်းတဲ့ စကားလံုး သံုးႏႈန္းတတ္ဖို႔၊ please ထည့္ေျပာဖို႔၊ thank you ေျပာတာ မပ်င္းဖို႔ မသိမသာေရာ သိသိသာသာပါ သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။

အဂၤလန္မွာ ေစ်းဝယ္သူတိုင္း အဲဒီလိုေတြ ေျပာေနၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕လည္း this one, that one နဲ႔ ဝယ္ေနၾကတာပါပဲ။ က်မကေတာ့ ဦးရီးေတာ္ကို ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ သူနဲ႔ ေနခဲ့စဥ္တေလွ်ာက္လံုး အဲဒီလို ေျပာဆို ဝယ္ျခမ္းလာခဲ့ေတာ့ စကၤာပူလို အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့ တိုင္းျပည္လဲေရာက္ေရာ တတ္သည့္ပညာ မေနသာဆိုသလို အဲဒီလိုေတြ သံုးႏႈန္းေနမိတာပါ။


တခါေတာ့ အိမ္နားက Golden Mile Complex ဆိုတဲ့ ထိုင္းေစ်းထဲက city mart လို ဆိုင္မွာ ငါးသြားဝယ္ၾကျပန္ပါတယ္။ Golden Mile ကေတာ့ ခုနက wet market ထက္စာရင္ အဆင့္ျမင့္တယ္ ဆုိရမွာေပါ့။ ငါးအေရာင္းေကာင္တာက ေကာင္ေလးကို အရြယ္အသင့္အတင့္ ငါးတေကာင္ ခ်ိန္ခိုင္းၿပီး အေၾကးထိုးခိုင္း ခုတ္ခိုင္းဖို႔ က်မက ခုလို ေျပာလိုက္မိျပန္တယ္။ ေနးတစ္စပီကာ သံေတာ့ မဟုတ္ဖူးေပါ့။ ျမန္မာပီပီ ငပိသံ ခပ္ေလးေလးနဲ႔ တလံုးခ်င္းေျပာလိုက္တယ္။

“Could you please scales off and cut it for me?”

ငင္ … သူက က်မကို ခပ္စိန္းစိန္းႀကီး ျပန္ၾကည့္တယ္။ ဒီတခါေတာ့ အကိုက အနားမွာရွိေနတာမို႔ … …

“ေမ အသာေန ကို ေျပာမယ္” ဆိုၿပီး ...

Ah .. this one … cut and clean … ok?

Ok Ok

ဆိုၿပီးေတာ့မွ ငါးကို အေၾကးထိုးၿပီး ခုတ္ေပးပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေစ်းဝယ္တဲ့အခါတိုင္း က်မလည္း လူတတ္ႀကီးလုပ္ၿပီး ဘာဘာညာညာ ေျပာဆို မဝယ္မျခမ္းေတာ့ဘဲ အကို႔ေနာက္က ခပ္ကုပ္ကုပ္သာ လိုက္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာဝီ
၁၂၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၅
၁၇း၂၉ နာရီ

~ စကၤာပူ ေစ်းဝယ္ေန႔မ်ား အမွတ္တရ ~

Read More...

Tuesday, July 07, 2015

ေခ်ာင္းက်ဳိး ရြာ ခရီး ...

ဒီခရီးစဥ္ေလးကို သြားျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ မျမေသြးနီ တင္ထားတဲ့ ပို႔စ္ေလးကို ဖတ္မိလို႔ပါပဲ။ ရင္ၿငိမ္းေမတၱာ ပရဟိတ အဖြဲ႕က တိုက္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္က ေခ်ာင္းက်ဳိးရြာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေလးကို သြားေရာက္လွဴဒါန္းမယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ဖတ္ရလို႔ လိုက္သြားခ်င္တာနဲ႔ မျမေသြးကို ဆက္သြယ္ၿပီး လိုက္ပါခြင့္ေတာင္းခဲ့ပါတယ္။

သြားမယ့္ေန႔က … ၅ ဇူလိုင္ ၂၀၁၅

က်မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အမွတ္တရေန႔။ မဂၤလာ ၄ လ ျပည့္တ့ဲေန႔။
***

အဲဒီေန႔က တနဂၤေႏြေန႔မို႔ အ႐ုဏ္တန္းဆြမ္း ေလာင္းျပီးတာနဲ႔ ေရမိုးခ်ဳိးအဝတ္လဲျပီး ကိုညိဳရင့္ မျမေသြးနီ တို႔နဲ႔ ခ်ိန္းထားတ့ဲ ၃၇ လမ္းကို အငွားကားေလးနဲ႕သြားခဲ့တယ္။ ကိုညိဳရင့္နဲ႔ မျမေသြးတို႔က ရင္ၿငိမ္းေမတၱာ ပရဟိတအဖြဲ႔ဝင္ေတြ ျဖစ္ၿပီး ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါဝင္လႈပ္ရွားေနၾကသူေတြပါ။
ကားငွားဖို႔ အိမ္ကထြက္လိုက္ရင္ပဲ သည္းထန္ေနတ့ဲ မိုးက ႀကိဳဆိုပါတယ္။ မိုးသည္းသည္းမွာ ထီးေလးတေခ်ာင္းနဲ႔ ရရာကားကို လက္တားစီးျပီး ဆံုရပ္ဆီ ၇ နာရီ သာသာမွာ ေရာက္ခ့ဲတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ မျမေသြးတို႔က ေရာက္ႏွင့္ေနပါျပီ။ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေလးမွာ မိုးခိုရင္း မျမေသြးဝယ္ေကြ်းတ့ဲ မုန္႔ဟင္းခါးပူပူေလးနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းေလး ေသာက္လို႔ မိုးသည္းနံနက္ခင္းက ေႏြးေထြးခ့ဲရတယ္။


လိုက္မယ့္ လူအားလံုး စံုေအာင္ေစာင့္၊ ပစၥည္းေတြကားေပၚတင္ျပီး ၇ နာရီခြဲ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာ စထြက္ခ့ဲၾကပါတယ္။ တလမ္းလံုးမိုးက ခပ္ေစြေစြ ရြာေနခ့ဲတယ္။ ျပည္လမ္း မာလာေဆာင္ေရွ႕မွာ သူသူ (ေရႊအိမ္စည္ေမ) ကို ဝင္ေခၚျပီး ေရွ႕ဆက္သြားၾကတယ္။


ေမွာ္ဘီေလာက္ ေရာက္ေတာ့ မိုးမရြာေတာ့ပါဘူး။ မိုးမရြာေပမ့ဲ ပတ္ဝန္းက်င္က စိမ္းစိမ္းစိုစို။ လယ္ကြင္းေတြ စိုက္ခင္းေတြကို ျဖတ္တိုက္လာတ့ဲ လတ္ဆတ္တ့ဲ ေလကို႐ွဴရိႈက္ရင္း မြန္းက်ပ္တ့ဲ ၿမိဳ႕ျပကို ေက်ာခိုင္းျပီး အ႐ိုင္းဆန္တ့ဲ ေက်းလက္ဆီ ဦးတည္ခ့ဲၾကတယ္။


က်မတို႔သြားမယ့္ေနရာက တိုက္ႀကီးျမိဳ႕နယ္၊ မိုင္တိုင္အမွတ္ ၄၅ အလြန္ ဘယ္ဘက္အျခမ္း လမ္းဆံုမွာရွိတဲ့ တာခြ သရက္ေခ်ာင္းလမ္းကိုဝင္ၿပီး ေခ်ာင္းက်ဳိးေက်းရြာဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးရွိရာ ေျမနီလမ္းေလးထဲက အာစိဏၰသိရီ ပရဟိတ‬ဓမၼရိပ္သာပါ။ ေက်ာင္းကေလးကို စတင္ခဲ့တာ ၄ လေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ထိုင္းနယ္စပ္ ကရင္ျပည္နယ္ လႈိင္းဘြဲ႕ၿမိဳ႕မွာ ေနထိုင္ၿပီး ႏြမ္းပါးခ်ဳိ႕တဲ့ ပညာမသင္ႏိုင္တဲ့ ကေလးငယ္ေတြကို ေခၚယူေစာင့္ေရွာက္ ပညာသင္ေပးရာ ေနရာကေလး ျဖစပါတယ္။

ေက်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့  ျမတ္စြာဘုရားဆင္းတုေတာ္ကို ဦးခ်ၿပီး ဝါးၾကမ္းခင္း ထရံကာ ေက်ာင္းကေလးကို လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈပါတယ္။ ေက်ာင္းကေလးဟာ အခုမွ ထူေထာင္ခါစမို႔ အဖက္ဖက္က လိုအပ္ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းေလးဟာ ေရဝင္ေနတဲ့ လယ္ကြင္းေပၚမွာ တည္ေဆာက္ထားၿပီး ခင္းထားတဲ့ အခင္းဝါးၾကမ္းကေလးဟာ က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ၊ အကာကလဲ ဓနိလား သက္ကယ္လား အဲဒီလိုမ်ဳိးကို ကာထားရၿပီး အမိုးကေတာ့ သြပ္မိုးထားတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။


ကိုရင္ေလးေတြရဲ႕ သံေသတၱာေလးေတြက အစီအရီ၊ ဆရာေတာ္ ေျပာစကားအရ ဒီေနရာမွာပဲ အိပ္၊ ဒီေနရာမွာပဲ စား၊ ဒီေနရာမွာပဲ စာသင္ရတယ္လို႔ သိခဲ့ရပါတယ္။ ဒီအခင္း ဒီအကာေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ညဆိုရင္ ေအးေနၾကမလား၊ မိုးရြာရင္ မိုးပက္ေနမလားလို႔ ေတြးပူမိပါေသးတယ္။


ေက်ာင္းေလး အတြက္ ရင္ျငိမ္းေမတၱာ ပရဟိတ အဖြဲ႕သားေတြက လိုအပ္တ့ဲ ဆန္, ဆီ, ငရုတ္, ၾကက္သြန္, အာလူး, ငါးေျခာက္, မုန္႔, စာေရးကိရိယာ, အဝတ္အထည္, ေရပံုး, အမိႈက္ပံုး, ေဆးဝါးနဲ႔ ဝတၳဳ ေငြေၾကးေတြကို သြားေရာက္ လွဴဒါန္းၾကတာပါ။ က်မလည္းပဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေငြအားနဲ႔ လုပ္အား ဒါနေလးေတြ ျပဳခ့ဲပါတယ္။

ေက်ာင္းကို လွည့္ပတ္ၾကည့္တုန္းခ်ိတ္ထားတဲ့ ေၾကးစည္ႀကီးကို သေဘာက်လို႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ ယူလာခဲ့ပါတယ္။ ေၾကးစည္ႀကီးမွာ  ပ႒ာန္း ၂၄ ပစၥည္း ေရးထိုးတာတာ ေတြ႕ရတယ္။


က်မတို႔ ေရာက္ေနစဥ္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ ပရဟိတ အဖြဲ႕တခု ေရာက္လာျပီး အလူမီနီယမ္ဘီ႐ို, သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းအခ်ဳိ႕, ဆန္အိတ္နဲ႔ အျခား အစားအေသာက္ေတြ လာလွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ အဲဒီလို ျမင္ရတာ အလြန္ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေရမ်ားရာ ရြာတ့ဲမိုး မဟုတ္ဘဲ ေရရွားရာ ရြာတ့ဲမိုးမို႔ မိုးေရစက္ တစက္ခ်င္းစီဟာ အသံုးဝင္ အက်ဳိးရွိေနတယ္ မဟုတ္လား။


ေရာက္လာသူေတြကိုလဲ ဆရာေတာ္တို႔ဘက္က ဧည့္ဝတ္ ေက်ပြန္လွပါတယ္။ အသင့္ တည္ခင္းထားတ့ဲ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ လက္ဖက္ပြဲကေတာ့ အထူး စြဲမက္စရာပဲေပါ့။ ဆီေတြ အိေနေအာင္ စိမ္ထားတဲ့ လက္ဖက္နဲ႔ အေၾကာ္စံု အုပ္ကေလးေတြ၊ ေရေႏြးၾကမ္းပူပူေလးေတြက သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း စားခ်င့္စဖြယ္မို႔ က်မနဲ႔သူသူတို႔ ႏွစ္ေယာက္သား လက္ဖက္ပြဲနားမွာ ေနရာယူထားၾကတာေပါ့။


ေန႔လည္ ၁၁ နာရီ ခြဲခန္႔မွာ သံဃာေတာ္တပါးက ဆြမ္းစား ေခါင္းေလာင္းေခါက္ပါတယ္။ တဖက္က တဲေဆာင္ေလးေတြကေန ကိုရင္ေလးေတြ ေက်ာင္းသားေလးေတြ စီတန္းၿပီး ဆြမ္းစားဖို႔ လာၾကပါတယ္။ ဖိနပ္ခၽြတ္ေနရာမွာ ဖိနပ္ေလးေတြ ေသေသသပ္သပ္ စီတန္းၿပီး ခၽြတ္ထားတာကို ျမင္ရေတာ့ ၿမိဳ႕ျပ ႏိုင္ငံတကာ သင္တန္းေက်ာင္းေတြက ကေလးေတြကို ေခၚျပခ်င္မိတယ္။


ထံုးစံအတိုင္း ဆြမ္းမစားခင္ ပစၥေဝကၡဏာ ဆင္ျခင္ၾကရပါတယ္။ “ဤသည့္ စားဖြယ္၊ အမယ္မယ္ကို၊ ျမဴးရယ္မာန္ၾကြ၊ လွပေရဆင္း၊ ျပည့္ျဖိဳးျခင္းငွာ၊ မစားပါဘူး ...” စသျဖင့္ အားလံုး သံၿပိဳင္ညီညာ ရြတ္ဆိုေနၾကတာ ၾကည္ႏူးစရာ။ က်မလည္းပဲ တိတ္တိတ္ကေလး လိုက္ဆိုေနမိတယ္။


ပစၥေဝကၡဏာ ဆင္ျခင္ၿပီး အလွဴရွင္ေတြကို ေမတၱာပို႔ၾကရပါတယ္။ ဒါမွလည္း သူတို႔စားတဲ့ ဆြမ္းတနပ္၊ ထမင္းတနပ္ဟာ အလဟႆ မျဖစ္မွာ မဟုတ္လား။ တကယ္ေကာင္းတဲ့ စနစ္ပါ။ စားေသာက္ေတာ့လဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ အိေျႏၵရရ စားၾကေသာက္ၾကပါတယ္။ အသက္အရြယ္အရ အလြန္ငယ္ေသးတဲ့ ကေလးေတြေပမယ့္ ဘဝေပးအေျခအေနအရ ကေလးမဆန္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ ေနၾကရပံုပါ။


သံဃာေတာ္ေတြလည္း အေရွ႕ဝိုင္းမွာ တၿပိဳင္တည္း ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾကပါတယ္။ က်မလည္း အဖြဲ႕သားေတြနဲ႔အတူ ဆရာေတာ္ရဲ႕ဝိုင္းကို ပါဝင္ ဆြမ္းကပ္ခြင့္ရခဲ့လို႔ ပီတိျဖစ္မိပါတယ္။ အားလံုးနဲ႔အတူ ကုသိုလ္ေရစက္ ဆံုၾကအံုးမွာေပါ့။

အားလံုးစားၿပီးတဲ့အခါ က်မတို႔ စားၾကပါတယ္။ ပါလာတဲ့ ဒန္ေပါက္ေတြရယ္၊ ေက်ာင္းက ခ်က္ထားတဲ့ ၾကာဆံေၾကာ္ရယ္၊ ေဂၚဖီခ်ဥ္၊ ငံျပာရည္နဲ႔ ပုဇြန္ေျခာက္ေၾကာ္ရယ္ ... ဝါးၾကမ္းခင္းေပၚမွာ အားရပါးရ ထိုင္စားၾကရင္း စားလို႔ၿမိန္တဲ့ ေန႔လည္စာတနပ္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။


စားေသာက္ျပီးတ့ဲေနာက္ ရင္ျငိမ္းေမတၱာအဖြဲ႕ကို ကူညီအားျဖည့္ေပးတ့ဲ Youth Doctor လူငယ္ ဆရာဝန္အဖြဲ႕က ကိုရင္ေတြ ေက်ာင္းသားေတြ ဦးဇင္းေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးကို စစ္ေဆးျပီး အားေဆး သံခ်ေဆးအပါအဝင္လိုအပ္တ့ဲ ေဆးဝါးေတြ လွဴဒါန္းခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ကို ေပါင္ခ်ိန္ အရပ္တိုင္း နာမည္ အသက္ စာရင္းမွတ္တ့ဲ ေနရာမွာ က်မလည္း ဝိုင္းျပီး ကူညီ ေပးခ့ဲပါေသးတယ္။ 


အမ်ားစုက ကရင္တိုင္းရင္းသားေလးေတြမို႔ ျမန္မာလို ေရလည္ေအာင္ မေျပာတတ္ၾကပါဘူး။ ကိုရင့္ဘြဲ႕နာမည္ေမးလို႔ ေျပာလဲ နားမလည္၊ အသက္ေမးလဲ နားမလည္ ျဖစ္ေနတာမို႔ ေနာက္ဆံုး ကရင္လိုေရာ ျမန္မာလိုပါ ေရလည္ေအာင္ ေျပာႏိုင္တဲ့ စကားျပန္ေကာင္ေလး တေယာက္ အနားေခၚထားရတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေပါင္ခ်ိန္စက္ကို ေျပာင္းျပန္တက္လိုတက္၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း တက္ရမွာ ေၾကာက္လိုေၾကာက္၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ နင္းတယ္ဆို႐ံုေလး ျဖတ္နင္းသြားလိုသြား လုပ္ေနၾကတဲ့ သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး က်မတို႔မွာ သနားလည္း သနား၊ ရယ္လည္း ရယ္မိတယ္။

ဆရာေတာ္ကို ဝါဆိုသကၤန္းကပ္၊  ေရစက္ခ် တရားနာၿပီး ၃၁ ဘံုသားအားလံုးကို အမွ်ေဝခဲ့တယ္။ ၾကံဳေတာင့္ ၾကံဳခဲ ကုသိုလ္ပါဝင္ခြင့္ရခဲ့တာမို႔ က်မအတြက္ေတာ့ ဒီကေန႔ဟာ ေပ်ာ္စရာ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းတဲ့ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ေန႔တေန႔ပါပဲ။



မျပန္ခင္မွာ ခဏတျဖဳတ္နားၿပီး အမွတ္တရ အုပ္စုဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကတယ္။ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးမွာ ကုသိုလ္ေတြ ကိန္းေအာင္းေနတာမို႔ မ်က္ႏွာမွာလဲ အၿပံဳးေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ ... ။ 



ျပန္ေတာ့မွာမို႔ တဖက္က ေက်ာင္းေဆာင္ေလးေတြကို ဓာတ္ပံု႐ုိက္ခဲ့တယ္။ ၾကည့္ပါအံုးေလ ... ဒီေက်ာင္းေဆာင္ကေလးေတြမွာ ... သံဃာနဲ႔ ကိုရင္ စုစုေပါင္း ၅၅ ပါး၊ ေက်ာင္းသား ၃၂ ေယာက္ မွီခိုေနထိုင္ ေနၾကရတယ္။ မိုးရြာရြာ ေနပူပူ ျငဴစူလို႔လည္း မရ ... ။ မိုးရြာေတာ့ ရႊံ႕ထူ၊ ေနပူရင္ ဖုန္ထ ဒီလိုဘဝမွာ ေနေနၾကရသူေတြ ... ။


ေသာက္သံုးေရနဂိုက မရွိေသးဘူး။ အခုမွ ဒီေရတြင္းေလး ၿပီးလို႔ အဆင္ေျပသြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။  အစစအရာရာ လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အခက္အခဲၾကားက ႐ုန္းကန္ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းငယ္ကေလးေရွ႕မွာေတာ့ သာသနာ့အလံ တလူလူလြင့္လို႔ ... ။


ေရစပ္စပ္ လယ္ကြက္ထဲက ေက်ာင္းငယ္ေလးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ရာသီဥတုက သာသာယာယာ၊ အားလံုးကလည္း ကုသိုလ္ပီတိေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္၊ ေနာက္တေခါက္ သြားမယ့္ေနရာကို ခုကတည္းက တိုင္တိုင္ပင္ပင္။ ေၾသာ္ ... ပရဟိတစိတ္ဓာတ္ဆိုတာ ေငြေၾကးျပည့္စံုတိုင္းလည္း မရွိႏိုင္ပါလားလို႔ ေတြးရင္းနဲ႔ ဒီကေန႔ျပဳခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေလးကို အထပ္ထပ္ ဆင္ျခင္ရင္း ၾကည္ႏူးပီတိေတြနဲ႔ က်မ အိမ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။
***
ေမဓာဝီ
၇ ၊ ဇူလိုင္ ၊ ၂၀၁၅
၁၃း၄၅ နာရီ

Read More...

Thursday, July 02, 2015

ငပ်င္း ဖတ္စာ



“ငပ်င္း ဖတ္စာ”

က်ေနာ္ဟာ ငပ်င္းပါ -
မနက္ေစာေစာအိပ္ရာက … ထခ်င္မွလဲထတယ္။
မနက္စာနဲ႔ ညစာ … တခါတခါ ေရာစားတယ္။
ေစ်းမဝယ္ ဟင္းမခ်က္ … ေကာ္ဖီတခြက္နဲ႔ အသက္ဆက္ခ်င္ ဆက္တယ္။

က်ေနာ္ဟာ ငပ်င္းပါ -
အမ်ားနဲ႔ ေရာေႏွာ … စကားေတြေျပာရမွာ ပ်င္းတယ္။
ဟိုသတင္း ဒီအတင္း … ျငင္းခုန္ရမွာလဲ ပ်င္းတယ္။
ေျခကန္ ေလထန္ … ေဝဖန္ရမွာလဲ ပ်င္းတယ္။

က်ေနာ္ဟာ ငပ်င္းပါ -
လူတကာကို မနာလို … ဝန္တိုရမွာလဲ ပ်င္းတယ္။
လိမ္ညာလွည့္ဖ်ား … မာယာနဲ႔ကစားရမွာ ပ်င္းတယ္။
လူေတြကိုခုတံုးလုပ္ၿပီး … အျမင့္ႀကီးတက္ဖို႔လဲ ပ်င္းတယ္။

က်ေနာ္ဟာ ငပ်င္းပါ -
ေခါင္းပံုျဖတ္ အျမတ္ႀကီးစား … ေလာဘထားရမွာ ပ်င္းတယ္။
မ်က္ေထာက္နီ သံကုန္ဟစ္ … ေဒါသျဖစ္ဖို႔လဲ ပ်င္းတယ္။
မာနေတြေထာင္လႊား … ၾကြားဝါဖို႔လဲ ပ်င္းတယ္။

က်ေနာ္ဟာ ငပ်င္းပါ -
ပ်င္းတဲ့အခါ တခါတေလ … ကဗ်ာေတြေတာ့ ေရးတယ္။
ဘုရားရွိခိုး ေမတၱာပြါး … အားတဲ့အခါ စာဖတ္တယ္။
ဟိုေတြးဒီေတြး … တခါတေလလဲ စာေရးတယ္။

ဟုတ္ကဲ့ … 
ငပ်င္းဟာ က်ေနာ္ ...
က်ေနာ္ဟာ ငပ်င္းပါ ...
အဲဒီလိုပ်င္းဖို႔အတြက္ ရင္းႏွီးလိုက္ရတာေတြ …
ျပန္ေျပာေနရမွာ ပ်င္းတယ္ ... ။ ... ။ 
***
ေမဓာဝီ
၂ ဇူလိုင္ ၂၀၁၅
၁၂း၂၂ နာရီ


Read More...

Wednesday, July 01, 2015

စိမ္းေတာ့မွာလား ....


“စိမ္းေတာ့မွာလား”

ဇလပ္ျဖဴ၊
တဘက္လူ အေနခက္ေအာင္
သင္းပ်ံ႕ေမႊးၾကဴ ။

ဆြတ္လိုသူ 
ခ်ဴမယ္လို႔ ၾကံျငား၊
ရွက္အား တပိုပိုနဲ႔
သက္ထားပ်ဳိ ဟိုသည္တိမ္းတယ္
ကြယ္ ... 
စိမ္းေတာ့မွာလား ... ။
***
ေမဓာဝီ
၁၊ ဇူလိုင္၊ ၂၀၁၅
၁၁း၄၃ နာရီ

Read More...