ႏွစ္တႏွစ္ အဆံုးသတ္
နိဂံုးခ်ဳပ္မယ့္ ရက္ဟာ
သံုးဆယ့္တစ္ ဒီဇင္ဘာ။
ဒီေန႔ ဒီရက္မွာ ...
လိုလားရာဆုမ်ား
ျပည့္စံုပါေစသားလို႔
ျမတ္ဘုရားထံပါး
၀ပ္တြားခယ
ဆုေတာင္းလိုက္ပါရေစ ... ။
ေတာင္းတဲ့ ဆုေတြ ...
မ်ားရင္လည္း မ်ားေနမယ္
မွားရင္လည္း မွားေနမယ္ ...
ဒါေပမဲ့ ...
ေနာက္ဆံုး အေနနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္
ဆုေတာင္းရစ္ခဲ့ပါတယ္ ... ။
မ်က္ရည္ေတြရဲ႕ နိဂံုး
ေၾကကြဲျခင္းမ်ားရဲ႕ နိဂံုး ...
မုန္းတီးမႈေတြရဲ႕ နိဂံုး
ခါးသီးမႈေတြရဲ႕ နိဂံုး ...
ရႈံးနိမ့္မႈေတြရဲ႕ နိဂံုး
နာၾကည္းမႈေတြရဲ႕ နိဂံုး ...
က်ဴးေက်ာ္မႈေတြရဲ႕ နိဂံုး
ေစာ္ကားမႈေတြရဲ႕ နိဂံုး ...
တိုက္ခိုက္မႈေတြရဲ႕ နိဂံုး
ဖိႏွိပ္မႈေတြရဲ႕ နိဂံုး ...
အေမွာင္တိုက္ရဲ႕ နိဂံုး
ေလာင္ျမိဳက္ျခင္းရဲ႕ နိဂံုး
မနာလိုျခင္းေတြရဲ႕ နိဂံုး
၀န္တိုျခင္းေတြရဲ႕ နိဂံုး ...
ရက္စက္ျခင္းေတြရဲ႕ နိဂံုး
သတ္ျဖတ္ျခင္းေတြရဲ႕ နိဂံုး ...
ရန္စမ်ားရဲ႕ နိဂံုး
စစ္ပြဲမ်ားရဲ႕ နိဂံုး ...
မတရားမႈေတြရဲ႕ နိဂံုး
စကားအတုေတြရဲ႕ နိဂံုး ...
ဟန္ေဆာင္ျခင္းမ်ားရဲ႕ နိဂံုး
မာန္ေထာင္ျခင္းမ်ားရဲ႕ နိဂံုး ...
ုညည္းတြားမႈေတြရဲ႕ နိဂံုး
စည္းျခားမႈေတြရဲ႕ နိဂံုး ...
ငတ္မြတ္ျခင္းေတြရဲ႕ နိဂံုး
ေလာဘ ရမက္မ်ားရဲ႕ နိဂံုး ...
ေဒါသ အမ်က္မ်ားရဲ႕ နိဂံုး
ေသာက ရတက္မ်ားရဲ႕ နိဂံုး ...
ေနာက္ဆံုး ... ေနာက္ဆံုး ...
ဒုကၡခပ္သိမ္းရဲ႕ နိဂံုး
ဒီေန႔ရက္မွာ အဆံုးသတ္ပါေစ ...
ေတာင္းတဲ့ဆု မျပည့္ႏိုင္ေပမယ့္
အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ
ငါ .... ဆုေတာင္း ေနဦးမွာ
ႏွစ္သစ္ မဂၤလာ
ျငိမ္းခ်မ္းသာယာ ပါေစသား ...
ရွင္ေတာ္ျမတ္ ဘုရား ... ။ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၁၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
၁၀း၃၃ နာရီ
Monday, December 31, 2007
နိဂံုး
Sunday, December 30, 2007
ကြန္မန္႔ထဲက စာ
က်မ ေရးခဲ့တဲ့ "ျမနႏၵာ ႏွင့္ ခရစ္စမတ္ ညစာ" ပို႔စ္အတြက္ ဒီေန႔ ကြန္မန္႔ တခု တက္လာပါတယ္။ ပို႔စ္က အေနာက္ေရာက္ေနျပီမို႔ အားလံုး ျမင္သာေအာင္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
ေမာင္ခ်စ္ခုိင္ has left a new comment on your post "ျမနႏၵာ ႏွင့္ ခရစ္စမတ္ ညစာ":
ကုိုယ္ အႏုပညာ တစ္ခုကို တကယ္မတတ္ရင္ အဲဒီလိူ လူေရွ ့မွာ ေရွာက္မလုပ္သင့္ဘူး။ ျမန္မာလူမ််ိဳးဟာ အႏုပညာ အဆင့္အတန္း နိမ့္တယ္လို ့ အမ်ားက တလြဲမွတ္သြားစရာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
အႏုပညာတင္ မဟုတ္ဖူး။ ဘယ္ကိစၥျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံတကာက လူေတြရဲ့ အလယ္မွာ ျမန္မာျပည္ကို ကုိယ္စားျပီး ႐ူးတူးေပါေတာ စပ္ျဖီးျဖီး အျပဳအမူေတြ မလုပ္သင့္ဘူး။
***
ေမာင္ခ်စ္ခိုင္ရဲ႕ စကားဟာ မွတ္သားေလာက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ တခုေတာ့ က်မ ေျပာပါရေစ ... ။
က်မက တကယ္တတ္ျပီး သီခ်င္းဆိုတဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အဆိုေတာ္ တေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ဒီအစီအစဥ္မွာ ၀င္ေရာက္ ဆင္္ႏႊဲတဲ့ က်မတို႔ေက်ာင္းက ဆရာေတြ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးလဲ ဘယ္သူမွ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ အားလံုးဟာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေ၀းမွာ ေရာက္ေနစဥ္မွာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို သတိတရနဲ႔ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ္စားျပဳ သီခ်င္းဆိုတယ္ ကဗ်ာရြတ္တယ္ ပံုျပင္ေျပာတယ္။
အားလံုးဟာ ပညာရွင္ေတြ မဟုတ္တဲ့အတြက္ သူတို႔ လုပ္ရပ္ေတြဟာ အမွားမွား အယြင္းယြင္းနဲ႔ တလြဲတေခ်ာ္ ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနေစဦးေတာ့ လာၾကည့္တဲ့သူေတြက ခြင့္လႊတ္ၾကပါတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အျပစ္ မျမင္ၾက ... အျပစ္မတင္ၾက ... မကဲ့ရဲ႕ ၾကသလို ... ဒါကို ရူးေပါေပါ လုပ္ရပ္လို႔လဲ မသတ္မွတ္ၾကဘူး ... အဆင့္အတန္း နိမ့္လွခ်ည္လားလို႔လဲ မေ၀ဖန္ၾက ပါဘူး။ အျပစ္မျမင္ အျပစ္မတင္တဲ့အျပင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကိုယ္စားျပဳ တခုခုကို ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲၾကတဲ့ အတြက္ လာၾကည့္သူ ဧည့္ပရိသတ္က ခ်ီးက်ဴး ၾသဘာျပဳၾက ပါတယ္။
က်မသည္လည္း ကေမာက္ကမ ဆိုျပခဲ့ရေပမဲ့ ဒါဟာ ရွက္စရာလို႔ မသတ္မွတ္ပါဘူး။ က်မဟာ ျမန္မာျပည္သား တေယာက္အေနနဲ႔ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ပြဲေတာ္တခုက ေတးသီခ်င္းတပုဒ္ကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ေရွ႕မွာ မိတ္ဆက္ေပးခြင့္ ရလို႔ ဂုဏ္ယူ ပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္။ ကဗ် ာရြတ္ခဲ့စဥ္ တုန္းကလည္း ဒီလိုပါပဲ ... ။ က်မတို႔ ျမန္မာမွာ စာေပ နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတာ ရွိတယ္။ အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္တာကအစ မညံ့ဘူးဆိုတာ အမ်ားေရွ႕မွာ က်မ ခ်ျပခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးကလည္း အေရးတယူနဲ႔ နားေထာင္ ေပးၾကတယ္။ ဒါဟာ ရူးတူး ေပါေတာ စပ္ျဖီးျဖီးလို႔ ဘယ္သူကမွ မေျပာခဲ့ၾကပါဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လာေရာက္ ၾကည့္သူ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ႏွိမ့္ခ်လိုစိတ္ ယွဥ္ျပိဳင္လိုစိတ္ ကဲ့ရဲ႕ ျပစ္တင္ လိုစိတ္ အလ်ဥ္းမရွိဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့စိတ္ ... ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာစိတ္ေတြသာ ျပည့္လႊမ္း ေနလို႔ပါပဲ ... ။
အေရးတယူ ကြန္မန္႔ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၀၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
၁၅း၄၁ နာရီ
ေမာင္ခ်စ္ခုိင္ has left a new comment on your post "ျမနႏၵာ ႏွင့္ ခရစ္စမတ္ ညစာ":
ကုိုယ္ အႏုပညာ တစ္ခုကို တကယ္မတတ္ရင္ အဲဒီလိူ လူေရွ ့မွာ ေရွာက္မလုပ္သင့္ဘူး။ ျမန္မာလူမ််ိဳးဟာ အႏုပညာ အဆင့္အတန္း နိမ့္တယ္လို ့ အမ်ားက တလြဲမွတ္သြားစရာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
အႏုပညာတင္ မဟုတ္ဖူး။ ဘယ္ကိစၥျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံတကာက လူေတြရဲ့ အလယ္မွာ ျမန္မာျပည္ကို ကုိယ္စားျပီး ႐ူးတူးေပါေတာ စပ္ျဖီးျဖီး အျပဳအမူေတြ မလုပ္သင့္ဘူး။
***
ေမာင္ခ်စ္ခိုင္ရဲ႕ စကားဟာ မွတ္သားေလာက္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ တခုေတာ့ က်မ ေျပာပါရေစ ... ။
က်မက တကယ္တတ္ျပီး သီခ်င္းဆိုတဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အဆိုေတာ္ တေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ဒီအစီအစဥ္မွာ ၀င္ေရာက္ ဆင္္ႏႊဲတဲ့ က်မတို႔ေက်ာင္းက ဆရာေတြ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးလဲ ဘယ္သူမွ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ အားလံုးဟာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေ၀းမွာ ေရာက္ေနစဥ္မွာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို သတိတရနဲ႔ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ္စားျပဳ သီခ်င္းဆိုတယ္ ကဗ်ာရြတ္တယ္ ပံုျပင္ေျပာတယ္။
အားလံုးဟာ ပညာရွင္ေတြ မဟုတ္တဲ့အတြက္ သူတို႔ လုပ္ရပ္ေတြဟာ အမွားမွား အယြင္းယြင္းနဲ႔ တလြဲတေခ်ာ္ ေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနေစဦးေတာ့ လာၾကည့္တဲ့သူေတြက ခြင့္လႊတ္ၾကပါတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အျပစ္ မျမင္ၾက ... အျပစ္မတင္ၾက ... မကဲ့ရဲ႕ ၾကသလို ... ဒါကို ရူးေပါေပါ လုပ္ရပ္လို႔လဲ မသတ္မွတ္ၾကဘူး ... အဆင့္အတန္း နိမ့္လွခ်ည္လားလို႔လဲ မေ၀ဖန္ၾက ပါဘူး။ အျပစ္မျမင္ အျပစ္မတင္တဲ့အျပင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကိုယ္စားျပဳ တခုခုကို ပါ၀င္ဆင္ႏႊဲၾကတဲ့ အတြက္ လာၾကည့္သူ ဧည့္ပရိသတ္က ခ်ီးက်ဴး ၾသဘာျပဳၾက ပါတယ္။
က်မသည္လည္း ကေမာက္ကမ ဆိုျပခဲ့ရေပမဲ့ ဒါဟာ ရွက္စရာလို႔ မသတ္မွတ္ပါဘူး။ က်မဟာ ျမန္မာျပည္သား တေယာက္အေနနဲ႔ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ပြဲေတာ္တခုက ေတးသီခ်င္းတပုဒ္ကို ႏိုင္ငံျခားသားေတြ ေရွ႕မွာ မိတ္ဆက္ေပးခြင့္ ရလို႔ ဂုဏ္ယူ ပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္။ ကဗ် ာရြတ္ခဲ့စဥ္ တုန္းကလည္း ဒီလိုပါပဲ ... ။ က်မတို႔ ျမန္မာမွာ စာေပ နဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတာ ရွိတယ္။ အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္တာကအစ မညံ့ဘူးဆိုတာ အမ်ားေရွ႕မွာ က်မ ခ်ျပခဲ့ပါတယ္။ အားလံုးကလည္း အေရးတယူနဲ႔ နားေထာင္ ေပးၾကတယ္။ ဒါဟာ ရူးတူး ေပါေတာ စပ္ျဖီးျဖီးလို႔ ဘယ္သူကမွ မေျပာခဲ့ၾကပါဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လာေရာက္ ၾကည့္သူ အားလံုးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ႏွိမ့္ခ်လိုစိတ္ ယွဥ္ျပိဳင္လိုစိတ္ ကဲ့ရဲ႕ ျပစ္တင္ လိုစိတ္ အလ်ဥ္းမရွိဘဲ ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့စိတ္ ... ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာစိတ္ေတြသာ ျပည့္လႊမ္း ေနလို႔ပါပဲ ... ။
အေရးတယူ ကြန္မန္႔ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၀၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
၁၅း၄၁ နာရီ
ဓားစာခံ
မွားတဲ့ဘက္ကို မရပ္တည္ခ်င္လို႔
မွန္တယ္လို႔ယူဆရတဲ့ ဘက္မွာ ရပ္တည္
ငါ ... ကူညီေပးခဲ့တယ္ ... ။
ကိုယ္စြမ္း ဥာဏ္စြမ္း ရွိသမွ်
လူလည္းႏြမ္း လက္ပန္းလည္းက်
ဘ၀ေရာ ... ဓနေရာ ရင္းႏွီးကာ
ငါ တကယ္ ေပးဆပ္ခဲ့တာပါ ... ။
ဒါေပမဲ့ ...
ငါ ယံုၾကည္ခဲ့ သူေတြက ...
ငါ့ အရည္အခ်င္းကို နင္းသြားၾက
ငါ့ လုပ္ရပ္အတြက္ အျမတ္ထုတ္ၾက
ငါ့ ဘ၀ ပ်က္လု မတတ္
လမ္းခုလတ္မွာ
ဇာတ္နာ ခဲ့ရတယ္ ... ။
ဒီလိုနဲ႔
တဘက္က သတိေပး ...
ငါအေ၀းကို ေျပးခဲ့ရတယ္။
တဘက္က စိန္ေခၚၾက
ငါဟာ ေအာက္တန္းက်သတဲ့ ... ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔
ငါဟာ ...
လူေတြရဲ႕ သေဘာကို မအံ့ၾသမိေတာ့ပါဘူး ...
လိုတဲ့ အခါ သံုး
မလိုတဲ့အခါ မုန္း ...
ဒါ ... သူတို႔ ထံုးစံပဲ ... ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
မွားတဲ့ဘက္နဲ႔ မမွန္တဲ့ဘက္
မတူသေယာင္ေယာင္နဲ႔
တူေနတဲ့ ႏွစ္ဘက္ အလယ္မွာ
ငါဟာ ....
ရပ္လို႔သာ ေနမိပါေတာ့တ ယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၃၀၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
၀၀း၁၆ န ာရီ
(ေခါင္းစဥ္ကို နဂိုက တန္ဆာခံလို႔ မွားယြင္း ေရးမိပါတယ္။ ကိုမိုးထက္နဲ႔ အမည္မသိသူက ကြန္မန္႔မွာ ေျပာျပေပးတဲ့အတြက္ အမွန္ကို ျပန္ျပင္လိုက္ပါတယ္။ခုလို ျပင္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူး တင္ပါတယ္ရွင္။ )
Friday, December 28, 2007
ေမတၱာ ... ဆုေတာင္း
ႏွစ္ေဟာင္း ကုန္ဆံုးလုျပီ။
ႏွစ္အသစ္ကို ကူးေျပာင္းေတာ့မည္။
ကမၻာႀကီး ေနေကာင္းပါရဲ႕လား။
သတၱ၀ါ အားလံုး ကိုယ္စိတ္ ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာပါရဲ႕လား။
***
ျဖိဳးျဖိဳး ေျဖာက္ေျဖာက္ က်ေနတဲ့ မိုးေရစက္ေလးေတြေၾကာင့္ နံနက္ခင္းက ေအးျမ လန္းဆန္းလို႔ ေန၏။ တိမ္ပံု႔ပံု႔နဲ႔ အံု႔ပ်ပ် ေကာင္းကင္ထက္မွာ ငွက္ငယ္တအုပ္က အစာရွာထြက္ဖို႔ ပ်ံသန္းေနၾကသည္။ ခိုေလး တေကာင္ကေတာ့ စည္း႐ိုးထက္မွာ အထီးက်န္စြာ ရပ္နားလ်က္ ... ။
ျခံေထာင့္က ငွက္အိမ္ေလးေပၚမွာ ငွက္ကေလးေတြ တေန႔စာ အတြက္ ေပါင္မုန္႔ေလးေတြ ဖဲ့ေျခြျပီး တင္ထားလိုက္သည္။ သူတို႔ေလးေတြ ၀မ္းစာအတြက္ အျပည့္အ၀ မဟုတ္သည့္တိုင္ အနည္းအက်ဥ္း အေထာက္အပံ့ ျဖစ္လို ျဖစ္ျငားေပါ့။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔ေတြဟာ ဒီေပါင္မုန္႔ေလးေတြကို စားလိုက္ရတဲ့အတြက္ ေျမႀကီးထဲက ပိုးေကာင္ေလးေတြကို တကူးတက ရွာေဖြ စားေသာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္။ ဒီေတာ့ ပိုးေကာင္ေလးေတြ အတြက္ ခဏတာ ျဖစ္ျဖစ္ ရွင္သန္ခ်ိန္ ပိုျပီး ရႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။
မၾကာခင္မွာပဲ ခိုေလးေတြနဲ႔ စာကေလးေတြ ေရာက္လာျပီး ေပါင္မုန္႔ အပိုင္းအစေလးေတြကို လာစားေနၾကျပီ။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း တိရစၧာန္ေလးေတြကို အစာေကြၽးတိုင္း အေဖ ရြတ္ဆို ေနက်ျဖစ္သည့္ ...
"သတၱ၀ါေတြ ... အစာ၀ၾကပါေစ ...
သတၱ၀ါေတြ ... အနာကင္းၾကပါေစ ...
သတၱ၀ါေတြ ... ဘယာရွင္းၾကပါေစ ..." ဟူသည့္ ဆုေတာင္းကို
ႏႈတ္မွ တီးတိုး ရြတ္ဆို ဆုေတာင္း ေနမိ၏။
***
ကိုယ္တိုင္စားဖို႔ ကိုယ့္မနက္စာ ကိုယ္ဖန္တီးရင္း ...
ရွင္သန္ေနၾကေသာ သတၱ၀ါ အေပါင္း၏ လိုအပ္ခ်က္က ဘာလဲ ဟု စဥ္းစားေနမိသည္။
ေငြေၾကး ဥစၥာ ဓနလား ... ။
အစာ အာဟာရလား ... ။
လြတ္လပ္တဲ့ ဘ၀လား ... ။
တကယ္တမ္းေတာ့ ... လူ၊ တိရစၧာန္ သတၱ၀ါ ဟူသမွ် လံုျခံဳမႈ မရွိေသာ ဘ၀မ်ားမွာ ရွင္သန္ က်င္လည္ ေနၾကရသည္ ခ်ည္းပင္။
ခ်မ္းသာသူ နဲ႔ ဆင္းရဲသူ ...
ျပည့္စံုသူ နဲ႔ ခ်ဳိ႕ငဲ့သူ ...
အားႀကီးသူ နဲ႔ အားနည္းသူ ...
ေအာင္ျမင္သူ နဲ႔ ႐ႈံးနိမ့္သူ ...
ေက်ာ္ၾကားသူ နဲ႔ အညၾတ ...
သူတို႔ အားလံုးရဲ႕ ဘ၀ေတြဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား လံုျခံဳစိတ္ခ် ရပါသလဲ ... ။ သက္ရွိ သက္မဲ့ အရာအားလံုး မွီခိုေနထိုင္ရာ ဒီကမၻာႀကီးသည္ပင္လွ်င္ အနႏၲ စၾကာ၀ဠာထဲက အမႈန္ေလး တခုမွ်သာ။
ထိုသို႔ လံုျခံဳစိတ္ခ်မႈ မရွိေသာ ဘ၀ေတြမွာ ရွင္သန္ ေနထိုင္ လ်က္ပင္ ...
တဦးကို တဦး ဖိနင္း တက္လွမ္းေနၾကသူေတြ ...
တဦးကို တဦး ရန္ေစာင္ မာန္ေထာင္ေနၾကသူေတြ ...
တဦးကို တဦး ျပစ္တင္ ႐ႈံ႕ခ်ေနၾကသူေတြ ...
တဦးကို တဦး မနာလို ၀န္တိုေနၾကသူေတြ ...
ဘာေၾကာင့္ မ်ားျပားေနရတာပါလဲ ... ။
တျဖည္းျဖည္း ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ပါးလ်ားလာေသာ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ ... တဦးနဲ႔ တဦး စာနာစိတ္ျဖင့္ စစ္မွန္ေသာ ေမတၱာထားႏိုင္ဖို႔က အေရးအႀကီးဆံုးဟု ထင္မိသည္။
စစ္မွန္ေသာ ေမတၱာစိတ္ ေမြးျမဴဖို႔ ဆိုသည္မွာလည္း အေျပာလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႕မွာ ခက္ခဲလွပါသည္။ မိတ္ေဆြ - ရန္သူ၊ ခ်စ္သူ - မုန္းသူ အားလံုးကို တန္းတူထားႏိုင္ဖုိ႔ တကယ္တမ္းက မလြယ္လွ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေမတၱာေတြ ဘယ္လို ပြါးေနေပမဲ့ စစ္မွန္စြာ ေမတၱာမထားႏိုင္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ့္ေမတၱာဟာ မထိေရာက္တာေလလား။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
သတၱ၀ါအားလံုး တဦးနဲ႔တဦး စာနာစြာ ေမတၱာ ထားႏိုင္ဖို႔ ...
မိမိကိုယ္တိုင္လည္း မွန္ကန္တဲ့ ေမတၱာတရား လက္ကိုင္ထားႏိုင္ဖို႔ ...
ဆုေတာင္းရင္း ...
ႏွစ္အေဟာင္းမွ ႏွစ္သစ္အေျပာင္းအတြက္ ေမတၱာ ဆုသာ .. ေတာင္းလိုက္မိ ပါေတာ့သည္။
***
ေမတၱာျဖင့္ ...
ေမဓာ၀ီ
၂၈၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ညေန ၃ နာရီ ၁၅ မိနစ္
ႏွစ္အသစ္ကို ကူးေျပာင္းေတာ့မည္။
ကမၻာႀကီး ေနေကာင္းပါရဲ႕လား။
သတၱ၀ါ အားလံုး ကိုယ္စိတ္ ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာပါရဲ႕လား။
***
ျဖိဳးျဖိဳး ေျဖာက္ေျဖာက္ က်ေနတဲ့ မိုးေရစက္ေလးေတြေၾကာင့္ နံနက္ခင္းက ေအးျမ လန္းဆန္းလို႔ ေန၏။ တိမ္ပံု႔ပံု႔နဲ႔ အံု႔ပ်ပ် ေကာင္းကင္ထက္မွာ ငွက္ငယ္တအုပ္က အစာရွာထြက္ဖို႔ ပ်ံသန္းေနၾကသည္။ ခိုေလး တေကာင္ကေတာ့ စည္း႐ိုးထက္မွာ အထီးက်န္စြာ ရပ္နားလ်က္ ... ။
ျခံေထာင့္က ငွက္အိမ္ေလးေပၚမွာ ငွက္ကေလးေတြ တေန႔စာ အတြက္ ေပါင္မုန္႔ေလးေတြ ဖဲ့ေျခြျပီး တင္ထားလိုက္သည္။ သူတို႔ေလးေတြ ၀မ္းစာအတြက္ အျပည့္အ၀ မဟုတ္သည့္တိုင္ အနည္းအက်ဥ္း အေထာက္အပံ့ ျဖစ္လို ျဖစ္ျငားေပါ့။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔ေတြဟာ ဒီေပါင္မုန္႔ေလးေတြကို စားလိုက္ရတဲ့အတြက္ ေျမႀကီးထဲက ပိုးေကာင္ေလးေတြကို တကူးတက ရွာေဖြ စားေသာက္ေတာ့မွာ မဟုတ္။ ဒီေတာ့ ပိုးေကာင္ေလးေတြ အတြက္ ခဏတာ ျဖစ္ျဖစ္ ရွင္သန္ခ်ိန္ ပိုျပီး ရႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။
မၾကာခင္မွာပဲ ခိုေလးေတြနဲ႔ စာကေလးေတြ ေရာက္လာျပီး ေပါင္မုန္႔ အပိုင္းအစေလးေတြကို လာစားေနၾကျပီ။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း တိရစၧာန္ေလးေတြကို အစာေကြၽးတိုင္း အေဖ ရြတ္ဆို ေနက်ျဖစ္သည့္ ...
"သတၱ၀ါေတြ ... အစာ၀ၾကပါေစ ...
သတၱ၀ါေတြ ... အနာကင္းၾကပါေစ ...
သတၱ၀ါေတြ ... ဘယာရွင္းၾကပါေစ ..." ဟူသည့္ ဆုေတာင္းကို
ႏႈတ္မွ တီးတိုး ရြတ္ဆို ဆုေတာင္း ေနမိ၏။
***
ကိုယ္တိုင္စားဖို႔ ကိုယ့္မနက္စာ ကိုယ္ဖန္တီးရင္း ...
ရွင္သန္ေနၾကေသာ သတၱ၀ါ အေပါင္း၏ လိုအပ္ခ်က္က ဘာလဲ ဟု စဥ္းစားေနမိသည္။
ေငြေၾကး ဥစၥာ ဓနလား ... ။
အစာ အာဟာရလား ... ။
လြတ္လပ္တဲ့ ဘ၀လား ... ။
တကယ္တမ္းေတာ့ ... လူ၊ တိရစၧာန္ သတၱ၀ါ ဟူသမွ် လံုျခံဳမႈ မရွိေသာ ဘ၀မ်ားမွာ ရွင္သန္ က်င္လည္ ေနၾကရသည္ ခ်ည္းပင္။
ခ်မ္းသာသူ နဲ႔ ဆင္းရဲသူ ...
ျပည့္စံုသူ နဲ႔ ခ်ဳိ႕ငဲ့သူ ...
အားႀကီးသူ နဲ႔ အားနည္းသူ ...
ေအာင္ျမင္သူ နဲ႔ ႐ႈံးနိမ့္သူ ...
ေက်ာ္ၾကားသူ နဲ႔ အညၾတ ...
သူတို႔ အားလံုးရဲ႕ ဘ၀ေတြဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား လံုျခံဳစိတ္ခ် ရပါသလဲ ... ။ သက္ရွိ သက္မဲ့ အရာအားလံုး မွီခိုေနထိုင္ရာ ဒီကမၻာႀကီးသည္ပင္လွ်င္ အနႏၲ စၾကာ၀ဠာထဲက အမႈန္ေလး တခုမွ်သာ။
ထိုသို႔ လံုျခံဳစိတ္ခ်မႈ မရွိေသာ ဘ၀ေတြမွာ ရွင္သန္ ေနထိုင္ လ်က္ပင္ ...
တဦးကို တဦး ဖိနင္း တက္လွမ္းေနၾကသူေတြ ...
တဦးကို တဦး ရန္ေစာင္ မာန္ေထာင္ေနၾကသူေတြ ...
တဦးကို တဦး ျပစ္တင္ ႐ႈံ႕ခ်ေနၾကသူေတြ ...
တဦးကို တဦး မနာလို ၀န္တိုေနၾကသူေတြ ...
ဘာေၾကာင့္ မ်ားျပားေနရတာပါလဲ ... ။
တျဖည္းျဖည္း ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ပါးလ်ားလာေသာ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ ... တဦးနဲ႔ တဦး စာနာစိတ္ျဖင့္ စစ္မွန္ေသာ ေမတၱာထားႏိုင္ဖို႔က အေရးအႀကီးဆံုးဟု ထင္မိသည္။
စစ္မွန္ေသာ ေမတၱာစိတ္ ေမြးျမဴဖို႔ ဆိုသည္မွာလည္း အေျပာလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႕မွာ ခက္ခဲလွပါသည္။ မိတ္ေဆြ - ရန္သူ၊ ခ်စ္သူ - မုန္းသူ အားလံုးကို တန္းတူထားႏိုင္ဖုိ႔ တကယ္တမ္းက မလြယ္လွ။ ကိုယ္တိုင္လည္း ေမတၱာေတြ ဘယ္လို ပြါးေနေပမဲ့ စစ္မွန္စြာ ေမတၱာမထားႏိုင္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ့္ေမတၱာဟာ မထိေရာက္တာေလလား။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
သတၱ၀ါအားလံုး တဦးနဲ႔တဦး စာနာစြာ ေမတၱာ ထားႏိုင္ဖို႔ ...
မိမိကိုယ္တိုင္လည္း မွန္ကန္တဲ့ ေမတၱာတရား လက္ကိုင္ထားႏိုင္ဖို႔ ...
ဆုေတာင္းရင္း ...
ႏွစ္အေဟာင္းမွ ႏွစ္သစ္အေျပာင္းအတြက္ ေမတၱာ ဆုသာ .. ေတာင္းလိုက္မိ ပါေတာ့သည္။
***
ေမတၱာျဖင့္ ...
ေမဓာ၀ီ
၂၈၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ညေန ၃ နာရီ ၁၅ မိနစ္
Thursday, December 27, 2007
ည
ေနမင္းႀကီးက
ျဖာက်ေနတဲ့ ေရာင္စဥ္ေတြကို
ညင္သာစြာ ရုတ္သိမ္း
ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ႏႈတ္ဆက္
ကမၻာတဘက္ကို ထြက္ခြါ ...
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ...
သူ ေရာက္လာေတာ့တယ္ .. ။
နက္ေမွာင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္
ေျမျပင္မွာလည္း အလင္းမဲ့
အဲဒါ ... ည ... တဲ့ ... ။
ေႏြးေထြးျခင္း ကင္းမဲ့
ေလးတြဲ႕တြဲ႕ ေလညင္း
ပန္းရနံ႔ေတြက သင္း ... လို႔
ေတးသီခ်င္း ဆိုေနက်
ငွက္ကေလးေတြက အိပ္စက္ေန
ဇီးကြက္ေတြက အစာရွာၾက
အဲဒါ ... ည ... တဲ့ ... ။
ျငိမ္သက္ေနတဲ့ ေရကန္ေဘး
ပိုးစုန္းၾကဴးကေလးမ်ား
ေပ်ာ္ပါးျမဴးထူး ဆင္ႏႊဲ
သဘင္ပြဲ က်င္းပလ်က္ ...
တဖ်တ္ဖ်တ္ ေတာက္ပေနၾက
အဲဒါ ... ည ... တဲ့ ... ။
အေမွာင္က်ကာ ဆိုင္းအုပ္
ေတာစပ္က ခ်ဳံပုတ္ေလးထဲ
ပုစဥ္းရင္ကြဲ ကေလးမ်ား
ညည္းတြားကာ ျမည္ေၾကြးၾက
မြတ္သိပ္တဲ့ အခါသမယ
အဲဒါ ... ည ... တဲ့ ... ။
သစ္ရြက္ေတြက အိပ္ေပ်ာ္
ညဥ့္ငွက္ေတြက ဖိတ္ေခၚ
စိတ္ေပ်ာ္စရာ မရွိ
ေမွာင္အတိက် ...
အဲဒါ ... ည ... တဲ့ ... ။
ညက ... လြတ္လပ္တယ္
ဒါေပမဲ့ မလံုျခံဳဘူး။
ညက ... ေအးျမတယ္
ဒါေပမဲ့ မခ်မ္းေျမ့ဘူး။
ညက ... တခါတခါ
အလင္းေရာင္ရွိတယ္ ... ဒါေပမဲ့ မစစ္မွန္ဘူး။
ညက ... ေမႊးပ်ံ႕တယ္
ဒါေပမဲ့ ထံုအီလြန္းတဲ့ ရနံ႔ ျပင္းျပင္းနဲ႔။
ညမွာ ...
တပ္မက္မႈနဲ႔ အလိုဆႏၵေတြ ေပါက္ဖြားတယ္။
ေတာင့္တမႈနဲ႔ မြတ္သိပ္ျခင္းေတြ ၾကီးျပင္းတယ္။
ေမွ်ာ္လင့္မႈနဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းေတြ ရွင္သန္တယ္။
ညက ...
ႏူးညံ့စြာ ေမွာင္မိုက္တယ္။
ဒီ့ေနာက္ ...
ေအးစက္စြာ ေလာင္ျမိဳက္တယ္။
ျပီးေတာ့ ...
ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ ငိုက္ျမည္းတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ...
မိုးမေသာက္ခင္
အေမွာင္ေတြကို သိမ္းဆည္း
တဘက္ကမၻာဆီ ခရီးႏွင္ဖို႔
အသင့္ျပင္ျပီး ... ထြက္ခြါ
အဲဒါ အခါမွာ ...
တညတာ ကုန္ဆံုးေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၇၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ညေန ၄ နာရီ ၃၇ မိနစ္
Monday, December 24, 2007
ဥေပကၡာ ... ဆုေတာင္း
တမိုးေသာက္လို႔ တေန႔ေျပာင္းျပန္ျပီ ... ။
နက္ဖန္ဆို ခရစ္စမတ္ေန႔ ေရာက္ျပီေလ ... ။
မနက္ ၉ နာရီ ေနရဲ႕ အလင္းေရာင္က အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္ပမာ အေရွ႕ဘက္ ေကာင္းကင္မွာ ေရာင္နီပ်ဳိ႕လို႔ ေကာင္းတုန္း။
ခရစ္စမတ္ အႀကိဳေန႔ရဲ႕ လမ္းမေတြေပၚမွာ ကားေတြက ရွင္းလို႔ ... ။
ကားေမာင္းေနတဲ့ ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ ေဘးမွာ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ထိုင္ေနရင္း ကားထဲမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ပ႒ာန္းတရားေတာ္ကို နာယူေနမိတယ္။ ကားလမ္းရဲ႕ ေဘးဘီ၀ဲယာ တေလွ်ာက္မွာ သစ္ပင္ေတြက တရိပ္ရိပ္ က်န္ခဲ့ေလရဲ႕ ... ။ ဒီလိုပဲ ... အခ်ိန္ဆိုတဲ့ ကာလ ယႏၲရားႀကီး ျဖတ္သန္းသြားတိုင္း ေန႔ရက္ေတြ နာရီေတြ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ က်န္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား ... ။ ဒီလိုနဲ႔ ကမၻာသံုး ျပကၶဒိန္ မွာေတာင္ ႏွစ္တႏွစ္ အသစ္ကို ကူးေျပာင္း ေတာ့မယ္။ အသစ္နဲ႔ အေဟာင္း ေျပာင္းလဲျခင္းမွာ အသစ္ေျပာင္းရင္ အေဟာင္းေတြက က်န္ခဲ့ရမွာ ဓမၼတာပါပဲ ... ။
ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ဟိုတေန႔က ကူလုပ္ေပးရတဲ့ မန္ေနဂ်ာ မမဂ်ိန္း မလာတာေၾကာင့္ ဘာမွ လုပ္စရာ အေထြအထူး မရွိတာနဲ႔ တေယာက္ထဲပဲ အခန္းတံခါးဖြင့္၊ ေရဒီယိုဖြင့္၊ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ျပီး ... ဘေလာ့ေလးဆီ ေျခဦးလွည့္မိတယ္။
ေျခာက္ကပ္ကပ္ ဘေလာ့ေလးဆီေရာက္ေတာ့ မႏွစ္က ဘာေတြမ်ား ေရးခဲ့မိပါလိမ့္လို႔ အတိတ္ကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ မိေတာ့ ... တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ ... မႏွစ္က ခရစ္စမတ္ အႀကိဳေန႔က ေရးတဲ့ "ပို႔စ္မွာ" ေလာကဓံကို ခံႏိုင္ရည္ ရွိခ်င္ေၾကာင္း ေရးထားတာကို ျပန္ဖတ္ရတယ္။ ဒီအခ်ိန္ ဒီရာသီဆို ဒီလို အေတြးမ်ဳိး ေတြးမိတတ္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။
အဲဒီတုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးက ...
မလာမွန္းသိလ်က္ ေမွ်ာ္မိ
မရွိမွန္းသိလ်က္ တမ္းတ
မရမွန္းသိလ်က္ လိုခ်င္
မၾကင္မွန္းသိလ်က္ လြမ္း
၀မ္းနည္းရသူမွာ
အခါခါဆုေတာင္း ...
အေကာင္းအဆိုး ေလာကဓံ
ခံႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ... ။
............................. တဲ့ ... ။
အဲဒီလို ခဏခဏ ဆုေတာင္းေပမဲ့လည္း ခံႏိုင္ရည္က ပိုမ်ားလာမယ္ ထင္ပါသလား ... ။
ကိုယ္က ေမတၱာေပးလို႔ ေမတၱာ ျပန္မရတဲ့ အခါ ...
ကိုယ္က ေျဖာင့္မွန္ပါလ်က္ ... ကိုယ့္အေပၚ ေကာက္က်စ္ၾကတဲ့ အခါ ...
ကိုယ္က က႐ုဏာ ထားပါလ်က္ ... ကိုယ့္ကို ရက္စက္ၾကတဲ့ အခါ ...
သူတပါး ခ်မ္းသာမႈအေပၚ ကိုယ္က ၀မ္းသာေပးပါလ်က္ ... ကိုယ္ဒုကၡ ေရာက္မွ သူတကာ ၀မ္းေျမာက္ၾကတဲ့အခါ ...
အဲဒီလိုေတြ မၾကာခဏ ႀကံဳရတဲ့အတြက္ ခံႏိုင္ရည္က ပိုလို႔သာ ပါးလ်ား လာပါေတာ့တယ္။
ကိုယ့္ရဲ႕ ေမတၱာ၊ သစၥာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ ေတြဟာ ... အေရး မပါ အရာ မေရာက္တဲ့အဆံုး ... အားလံုးကို ဥေပကၡာျပဳ လစ္လ်ဴ႐ႈ ရပါလို၏ လို႔သာ ဆုေတာင္း ေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၄၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
၁၁ နာရီ ၂၅ မိနစ္
နက္ဖန္ဆို ခရစ္စမတ္ေန႔ ေရာက္ျပီေလ ... ။
မနက္ ၉ နာရီ ေနရဲ႕ အလင္းေရာင္က အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္ပမာ အေရွ႕ဘက္ ေကာင္းကင္မွာ ေရာင္နီပ်ဳိ႕လို႔ ေကာင္းတုန္း။
ခရစ္စမတ္ အႀကိဳေန႔ရဲ႕ လမ္းမေတြေပၚမွာ ကားေတြက ရွင္းလို႔ ... ။
ကားေမာင္းေနတဲ့ ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ ေဘးမွာ ျငိမ္ျငိမ္ေလး ထိုင္ေနရင္း ကားထဲမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ပ႒ာန္းတရားေတာ္ကို နာယူေနမိတယ္။ ကားလမ္းရဲ႕ ေဘးဘီ၀ဲယာ တေလွ်ာက္မွာ သစ္ပင္ေတြက တရိပ္ရိပ္ က်န္ခဲ့ေလရဲ႕ ... ။ ဒီလိုပဲ ... အခ်ိန္ဆိုတဲ့ ကာလ ယႏၲရားႀကီး ျဖတ္သန္းသြားတိုင္း ေန႔ရက္ေတြ နာရီေတြ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ က်န္ခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား ... ။ ဒီလိုနဲ႔ ကမၻာသံုး ျပကၶဒိန္ မွာေတာင္ ႏွစ္တႏွစ္ အသစ္ကို ကူးေျပာင္း ေတာ့မယ္။ အသစ္နဲ႔ အေဟာင္း ေျပာင္းလဲျခင္းမွာ အသစ္ေျပာင္းရင္ အေဟာင္းေတြက က်န္ခဲ့ရမွာ ဓမၼတာပါပဲ ... ။
ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ဟိုတေန႔က ကူလုပ္ေပးရတဲ့ မန္ေနဂ်ာ မမဂ်ိန္း မလာတာေၾကာင့္ ဘာမွ လုပ္စရာ အေထြအထူး မရွိတာနဲ႔ တေယာက္ထဲပဲ အခန္းတံခါးဖြင့္၊ ေရဒီယိုဖြင့္၊ ကြန္ပ်ဴတာဖြင့္ျပီး ... ဘေလာ့ေလးဆီ ေျခဦးလွည့္မိတယ္။
ေျခာက္ကပ္ကပ္ ဘေလာ့ေလးဆီေရာက္ေတာ့ မႏွစ္က ဘာေတြမ်ား ေရးခဲ့မိပါလိမ့္လို႔ အတိတ္ကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ မိေတာ့ ... တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ ... မႏွစ္က ခရစ္စမတ္ အႀကိဳေန႔က ေရးတဲ့ "ပို႔စ္မွာ" ေလာကဓံကို ခံႏိုင္ရည္ ရွိခ်င္ေၾကာင္း ေရးထားတာကို ျပန္ဖတ္ရတယ္။ ဒီအခ်ိန္ ဒီရာသီဆို ဒီလို အေတြးမ်ဳိး ေတြးမိတတ္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။
အဲဒီတုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးက ...
မလာမွန္းသိလ်က္ ေမွ်ာ္မိ
မရွိမွန္းသိလ်က္ တမ္းတ
မရမွန္းသိလ်က္ လိုခ်င္
မၾကင္မွန္းသိလ်က္ လြမ္း
၀မ္းနည္းရသူမွာ
အခါခါဆုေတာင္း ...
အေကာင္းအဆိုး ေလာကဓံ
ခံႏိုင္ပါေစေၾကာင္း ... ။
............................. တဲ့ ... ။
အဲဒီလို ခဏခဏ ဆုေတာင္းေပမဲ့လည္း ခံႏိုင္ရည္က ပိုမ်ားလာမယ္ ထင္ပါသလား ... ။
ကိုယ္က ေမတၱာေပးလို႔ ေမတၱာ ျပန္မရတဲ့ အခါ ...
ကိုယ္က ေျဖာင့္မွန္ပါလ်က္ ... ကိုယ့္အေပၚ ေကာက္က်စ္ၾကတဲ့ အခါ ...
ကိုယ္က က႐ုဏာ ထားပါလ်က္ ... ကိုယ့္ကို ရက္စက္ၾကတဲ့ အခါ ...
သူတပါး ခ်မ္းသာမႈအေပၚ ကိုယ္က ၀မ္းသာေပးပါလ်က္ ... ကိုယ္ဒုကၡ ေရာက္မွ သူတကာ ၀မ္းေျမာက္ၾကတဲ့အခါ ...
အဲဒီလိုေတြ မၾကာခဏ ႀကံဳရတဲ့အတြက္ ခံႏိုင္ရည္က ပိုလို႔သာ ပါးလ်ား လာပါေတာ့တယ္။
ကိုယ့္ရဲ႕ ေမတၱာ၊ သစၥာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ ေတြဟာ ... အေရး မပါ အရာ မေရာက္တဲ့အဆံုး ... အားလံုးကို ဥေပကၡာျပဳ လစ္လ်ဴ႐ႈ ရပါလို၏ လို႔သာ ဆုေတာင္း ေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၄၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
၁၁ နာရီ ၂၅ မိနစ္
Friday, December 21, 2007
ကံေကာင္း ကံဆိုး
ေလာကမွာ ကံေကာင္းျခင္းနဲ႔ ကံဆိုးျခင္းက ဒြန္တြဲေနပါတယ္။ ဒီလိုပဲ က်မဘ၀မွာလည္း ကံေကာင္း ကံဆိုးက တလွည့္စီ ျဖစ္ေနေလရဲ႕ ... ။ ဒီေရာက္ကတည္းက အေကာင္းနဲ႔ ၾကံဳလိုက္ အဆိုးနဲ႔ ၾကံဳလိုက္ ဆိုပါေတာ့ ... ။
"ေကာင္းဆိုး ႏွစ္တန္ ေလာကဓံ" ဆိုတဲ့ စကား အတိုင္း ... အေကာင္း ႀကံဳၾကံဳ အဆိုးေတြ႕ေတြ႕ ဒါဟာ ေလာကဓံပဲ လို႔ သေဘာထားျပီး မတုန္ မလႈပ္ ခံႏိုင္ရည္ ရွိခ်င္ပါတယ္။ က်မက ေကာင္းတာေလးေတြ ႀကံဳရ ေတြ႕ရရင္ စိတ္ထဲ ေပ်ာ္တာက လြဲျပီး ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မေတြးမိေပမဲ့ အဆိုးနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ စိတ္ညစ္ရင္ ညစ္၊ မဟုတ္ရင္လည္း ဒါဟာ ေလာကဓံပဲ ဆိုျပီး သံေ၀ဂ ရတဲ့အခါရ ... ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အမွန္ဆို ေပ်ာ္စရာ ေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္လည္း ငါေတာ့ ေလာကဓံကို ခံေနရပါလား လို႔ ေတြးသင့္တာေပါ့ ... ေနာ္။
ဒါေၾကာင့္ က်မဆရာ တေယာက္က က်မကို မဂၤလသုတ္ ထဲက ေနာက္ဆံုး မဂၤလာ တပါး ျဖစ္တဲ့ ...
ဖုဌႆ ေလာကဓေမၼဟိ
စိတၱံ ယႆ နကမၸတိ
အေသာကံ ၀ိရဇံ ေခမံ
ဧတံ မဂၤလ မုတၱမံ။ ... ။
ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဖို႔ ေျပာျပီး အျမဲ ရြတ္ခိုင္းပါတယ္။
ဆရာေျပာသလို အျမဲမဟုတ္ေတာင္ တခါတေလ ရြတ္ျဖစ္ေပမဲ့ ေလာကဓံဆိုတာကို အဆိုးပဲလို႔ စိတ္ထဲ စြဲေနမိတုန္းပါပဲ။ အခု လတ္တေလာ က်မ ႀကံဳရတဲ့ ကံေကာင္း ကံဆိုး ေလာကဓံေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ...
***
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္တယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ခ်စ္လွစြာေသာ အမက တရက္မွ မနားခိုင္းဘဲ တျခားျမိဳ႕က ဦးရီးေတာ္ဆီကို ခ်က္ခ်င္း ေစလႊတ္ျခင္း ခံရတယ္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဦးရီးေတာ္က တကိုယ္တည္း လူပ်ဳိႀကီးမို႔ ေနရထိုင္ရ အဆင္ေျပတယ္။ (မိန္းမရွိရင္ သူကလည္း အလည္ေခၚခ်င္မွ ေခၚမွာ :P)
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူ႔အိမ္မွာ အင္တာနက္ မရွိဘူး။ (မဟာ ကံဆိုးျခင္းပဲ :(
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူက သူ႔အလုပ္ကို အလည္ ေခၚသြားတယ္။ (အိမ္မွာဆို တေယာက္ထဲ ပ်င္းေနမွာကိုး)
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ ဟိုဟာ ဒီဟာ ကူလုပ္ရတယ္။ (နားေတာ့သိပ္မလည္ဘူး။ လုပ္ဆို ေလွ်ာက္လုပ္လိုက္တာပဲ။ မွားရင္ေတာ့ ဒုကၡ)
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ အင္တာနက္ သံုးခြင့္ရတယ္။ (မဟာကံေကာင္းျခင္း ဆိုပါေတာ့)
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုယ္ အစအဆံုး မျမင္ရဘူး။ (ႏို၀င္ဘာလ ထိပဲ ျမင္ရတယ္၊ ဘာလို႔လဲ မသိ။)
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဘေလာ့ အတြက္ စာေရးဖို႔ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္း ... ဟိုလူ ဒီလူနဲ႔ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ဘာညာ သာရကာ ေျပာဖို႔ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္း ရတယ္။
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဖုဌႆ ကို ရိုက္တာ ဌ၀မ္းဘဲမွာ အရစ္ပါတာ ရွာလို႔ မရလို႔ အမွားႀကီးအတိုင္းပဲ ရိုက္ခဲ့ရတယ္။ (ျဖည့္စြက္ျပီးသာ ဖတ္လိုက္ၾကပါေတာ့)
ဒီလိုနဲ႔ ...
ကံေကာင္း ခ်င္ေတာ့ ... ဒီစာေလးကို ေရးျပီး တင္ျဖစ္သြားပါတယ္။
က်မဘေလာ့ကို လာမိသူမ်ားအတြက္ေတာ့ ... ကံဆိုးခ်င္တာပဲလား မသိ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၁၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ညေန ၄ နာရီ ၀၅ မိနစ္
(နက္ဖန္ သဘက္ခါက ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ပိတ္ရက္မို႔ အင္တာနက္နဲ႔ ေ၀းရ ျပန္ဦးမည္ ...)
"ေကာင္းဆိုး ႏွစ္တန္ ေလာကဓံ" ဆိုတဲ့ စကား အတိုင္း ... အေကာင္း ႀကံဳၾကံဳ အဆိုးေတြ႕ေတြ႕ ဒါဟာ ေလာကဓံပဲ လို႔ သေဘာထားျပီး မတုန္ မလႈပ္ ခံႏိုင္ရည္ ရွိခ်င္ပါတယ္။ က်မက ေကာင္းတာေလးေတြ ႀကံဳရ ေတြ႕ရရင္ စိတ္ထဲ ေပ်ာ္တာက လြဲျပီး ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မေတြးမိေပမဲ့ အဆိုးနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ စိတ္ညစ္ရင္ ညစ္၊ မဟုတ္ရင္လည္း ဒါဟာ ေလာကဓံပဲ ဆိုျပီး သံေ၀ဂ ရတဲ့အခါရ ... ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အမွန္ဆို ေပ်ာ္စရာ ေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္လည္း ငါေတာ့ ေလာကဓံကို ခံေနရပါလား လို႔ ေတြးသင့္တာေပါ့ ... ေနာ္။
ဒါေၾကာင့္ က်မဆရာ တေယာက္က က်မကို မဂၤလသုတ္ ထဲက ေနာက္ဆံုး မဂၤလာ တပါး ျဖစ္တဲ့ ...
ဖုဌႆ ေလာကဓေမၼဟိ
စိတၱံ ယႆ နကမၸတိ
အေသာကံ ၀ိရဇံ ေခမံ
ဧတံ မဂၤလ မုတၱမံ။ ... ။
ဆိုတဲ့ အပိုဒ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဖို႔ ေျပာျပီး အျမဲ ရြတ္ခိုင္းပါတယ္။
ဆရာေျပာသလို အျမဲမဟုတ္ေတာင္ တခါတေလ ရြတ္ျဖစ္ေပမဲ့ ေလာကဓံဆိုတာကို အဆိုးပဲလို႔ စိတ္ထဲ စြဲေနမိတုန္းပါပဲ။ အခု လတ္တေလာ က်မ ႀကံဳရတဲ့ ကံေကာင္း ကံဆိုး ေလာကဓံေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ...
***
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္တယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ခ်စ္လွစြာေသာ အမက တရက္မွ မနားခိုင္းဘဲ တျခားျမိဳ႕က ဦးရီးေတာ္ဆီကို ခ်က္ခ်င္း ေစလႊတ္ျခင္း ခံရတယ္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဦးရီးေတာ္က တကိုယ္တည္း လူပ်ဳိႀကီးမို႔ ေနရထိုင္ရ အဆင္ေျပတယ္။ (မိန္းမရွိရင္ သူကလည္း အလည္ေခၚခ်င္မွ ေခၚမွာ :P)
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူ႔အိမ္မွာ အင္တာနက္ မရွိဘူး။ (မဟာ ကံဆိုးျခင္းပဲ :(
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူက သူ႔အလုပ္ကို အလည္ ေခၚသြားတယ္။ (အိမ္မွာဆို တေယာက္ထဲ ပ်င္းေနမွာကိုး)
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ ဟိုဟာ ဒီဟာ ကူလုပ္ရတယ္။ (နားေတာ့သိပ္မလည္ဘူး။ လုပ္ဆို ေလွ်ာက္လုပ္လိုက္တာပဲ။ မွားရင္ေတာ့ ဒုကၡ)
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ အင္တာနက္ သံုးခြင့္ရတယ္။ (မဟာကံေကာင္းျခင္း ဆိုပါေတာ့)
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ကိုယ္ အစအဆံုး မျမင္ရဘူး။ (ႏို၀င္ဘာလ ထိပဲ ျမင္ရတယ္၊ ဘာလို႔လဲ မသိ။)
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဘေလာ့ အတြက္ စာေရးဖို႔ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္း ... ဟိုလူ ဒီလူနဲ႔ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ဘာညာ သာရကာ ေျပာဖို႔ အခ်ိန္ေလး နည္းနည္း ရတယ္။
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဖုဌႆ ကို ရိုက္တာ ဌ၀မ္းဘဲမွာ အရစ္ပါတာ ရွာလို႔ မရလို႔ အမွားႀကီးအတိုင္းပဲ ရိုက္ခဲ့ရတယ္။ (ျဖည့္စြက္ျပီးသာ ဖတ္လိုက္ၾကပါေတာ့)
ဒီလိုနဲ႔ ...
ကံေကာင္း ခ်င္ေတာ့ ... ဒီစာေလးကို ေရးျပီး တင္ျဖစ္သြားပါတယ္။
က်မဘေလာ့ကို လာမိသူမ်ားအတြက္ေတာ့ ... ကံဆိုးခ်င္တာပဲလား မသိ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၁၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ညေန ၄ နာရီ ၀၅ မိနစ္
(နက္ဖန္ သဘက္ခါက ဦးရီးေတာ္ရဲ႕ အလုပ္ပိတ္ရက္မို႔ အင္တာနက္နဲ႔ ေ၀းရ ျပန္ဦးမည္ ...)
Wednesday, December 19, 2007
ခဏ တာ့တာ ေက်ာင္းေတာ္မဟာ
ခရစ္စမတ္နဲ႔ ႏွစ္သစ္ကူး ေက်ာင္းရက္ရွည္ ပိတ္မွာမို႔ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး က်မ အိမ္ျပန္ဖို႔ စီစဥ္ရပါတယ္။ တကယ္တမ္း ေက်ာင္းက ၂၁ ရက္ ေန႔မွ ပိတ္မွာေပမဲ့ က်မက ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ၁၉ ရက္ေန႔ကတည္း က ျပန္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ျပီး ဆရာ ဆရာမေတြကို ေျပာခဲ့တယ္။ ၂၀ ရက္ေန႔ဆို တျခား တျမိဳ႕က ဦးရီးေတာ္ဆီ သြားရမွာမို႔ပါ။ ေက်ာင္းကို ခြဲရေတာ့မယ္ ဆိုမွ ေက်ာင္းႀကီးက လွေနသလိုလို… ။ ဒီကေန႔က ေနသာျပီး ရာသီဥတု သာသာ ယာယာ ရွိတာနဲ႔ ေက်ာင္းထဲမွာ ဓာတ္ပံု ေလွ်ာက္ရိုက္ျဖစ္တယ္။
အဲဒါက ေက်ာင္းရဲ႕ ပင္မအေဆာက္အဦး ၾကီးေပါ့။ ခရစ္ သကၠရာဇ္ ၁၇၀၀ ေက်ာ္ ေလာက္က ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အေဆာက္အဦးလို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒီအေဆာက္အဦးေတြကေတာ့ Mozambique, Chinese Embassy, Malawi လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြပါ။ က်မေနတဲ့ Malawi က ဟိုးေနာက္ဆံုးမွာ။
အေဆာင္ေတြေနာက္က သစ္ပင္တန္း … လြမ္းမယ္ဆို လြမ္းခ်င္စရာေပါ့ … ။
က်မတို႔ ျဖတ္သန္း ေနက် ကြန္ကရစ္လမ္းကေလး နဲ႔ ျမက္ခင္းျပင္ႀကီး။ ဟိုတေလာက ငိုေနတဲ့ ျမက္ကေလးေတြ … ခုေတာ့လည္း … ။
သူ႕နာမည္က “ဆာရွာ” တဲ့။ တခါတခါ သူနဲ႔ ေဘာလံုး ပစ္တမ္း ကစားၾကတယ္။
အ၀င္၀က ဒီအရုပ္ႀကီးေတြကို သေဘာက်လို႔ … အမွတ္တရ ရိုက္ယူခဲ့တယ္။
အခုေတာ့လည္း ထမင္းစားခန္းႀကီးက သန္႔ရွင္းလို႔ … ။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ကေတာ့ ရႈပ္ပြေနတတ္လို႔ပါ။
ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ကပ္ထားတဲ့ စာေတြကို သေဘာက်မိလို႔။If you want to change the world, we need to change ourselves first!!! တဲ့။
ေနာက္တခုက …
Your mother is not here. Please clean up your own mess including you!! တဲ့။ 
အဲဒါကေတာ့ အမႈိက္ပံုးေတြ အနားမွာ ကပ္ထားတာေတြပါ။ 
ကဲ … သြားေတာ့မယ္ ေက်ာင္းႀကီးေရ … ။ ႏွစ္ပတ္တာေတာ့ ခြဲေနရဦးမယ္။ျပန္လာတဲ့အခါ … ၾကိဳေနပါ … အခုေတာ့ ခဏ တာ့တာ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၉၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ည ၁၁ နာရီ ၄၅ မိနစ္
***
ျဖည့္စြက္ခ်က္ …
ဦးရီးေတာ္ အိမ္မွာ အင္တာနက္ သံုးဖို႔လည္း မေသခ်ာလို႔ … ဘေလာ့ ဖတ္သူ အေပါင္းကို ဒီပို႔စ္ေလးနဲ႔ ခဏ တာ့တာ လုပ္ပါရေစ … ။ အကယ္၍ … အကယ္၍ ေပါ့ေလ … ဒီႏွစ္ပတ္ အတြင္း အင္တာနက္ သံုးစြဲခြင့္ရခဲ့ရင္ေတာ့ စာေတြ တင္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ မရခဲ့ရင္ေတာ့ … … …. :(
***
Tuesday, December 18, 2007
ျမနႏၵာ ႏွင့္ ခရစ္စမတ္ ညစာ
မေန႔ည (၁၇ ဒီဇင္ဘာ) က က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ ခရစ္စမတ္ အႀကိဳ ညစာစားပြဲ က်င္းပပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဘယ္သူက ဘာအစီအစဥ္ လုပ္ၾကမလဲ ေမးတဲ့အခါ က်မ ဒီတေခါက္ ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေတာ့ တကယ္တမ္း ဂစ္တာ တီးခ်င္ပါတယ္၊ တေလာက စာတိုက္ကေန အမႀကီး ပို႔ေပးလိုက္တဲ့ က်မရဲ႕ ဂစ္တာ ႏုတ္စ္ေတြလဲ ရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အမ်ားေရွ႕မွာ တီးရမွာ ဆုိေတာ့ ျပန္ေလ့က်င့္ထားမွ ျဖစ္မွာ။ က်မမွာက ေလ့က်င့္ခ်ိန္ မရွိဘူး။ ကဗ်ာကလည္း တခါရြတ္ထားျပီးသား ဆိုေတာ့ ထပ္မရြတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေတြေ၀ေနတုန္း က်မနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ရင္းႏွီးခင္မင္ေနတဲ့ ခ်ီဆတို နဲ႔ မိယု ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္မေလး နွစ္ေယာက္က ေျမွာက္ေပးတာနဲ႔ပဲ သီခ်င္းဆိုမယ္လို႔ စာရင္းေပး လိုက္ပါတယ္။
စာရင္းသာ ေပးလိုက္တယ္ ... ဘာသီခ်င္း ဆိုရမလဲ စဥ္းစားမရ ေသးပါဘူး။ ခ်ီဆတိုက သဘာ၀ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ ဆိုခိုင္းပါတယ္။ တခါတုန္းက သူနဲ႔တူတူ ေက်ာင္းမွာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကရင္း အဲဒီသီခ်င္း က်မ ညည္းဆို မိတာကို သူက ၾကားေတာ့ သီခ်င္း အဓိပၸါယ္ ေမးတာနဲ႔ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ရွင္းျပခဲ့ ဖူးလို႔ပါ။
ဒါနဲ႔ပဲ သဘာ၀ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ ဆိုမယ္ဆိုျပီး ျမိဳ႕ထဲကအျပန္ လမ္းကေလးမွာ တေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္ေနရင္း ေအာ္ဆို ေလ့က်င့္လာမိတယ္။ က်မ အသံ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလဲ ဆိုရင္ အသံၾကားတာနဲ႔ လမ္းေဘး သစ္ပင္ေပၚက ငွက္ကေလးေတြ ခ်ဳံပုတ္ထဲက ရွဥ့္ကေလးေတြ အလန္႔တၾကား ထေျပး ၾကပါေလေရာ ... ။ အဲဒီေလာက္ထိ ... ။
***
ညေန ၆နာရီ ခြဲမွာ အစီအစဥ္ စဖို႔ သတ္မွတ္ထား ေပမဲ့ လူမစံုေသးလို႔ ၇ နာရီ ခြဲမွ စျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ ဆရာမေတြ၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဖိတ္ၾကားထားတဲ့ ဧည့္သည္ ေတာ္ေတြ စံုတဲ့ အခါမွာ အေကြၽးအေမြးနဲ႔ တည္ခင္း ဧည့္ခံ ပါတယ္။ ႏိုင္ငံ အသီးသီးက ေက်ာင္းသား အသီးသီး လက္စြမ္းျပ ခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့ ဟင္းလ်ာေတြ အခ်ဳိပြဲေတြကို အမ်ဳိးအမည္နဲ႔တကြ ရွင္းလင္း ေျပာျပၾကတယ္။
ဖိလစ္ပိုင္သား ခရစ္စ္က က်မတို႔ဆီက ႏို႔ထမင္းနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ အစားအစာ တမ်ဳိးလက္စြမ္းျပပါတယ္။ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကလည္း ဂ်ပန္မုန္႔ (ဘယ္လိုေခၚလဲ မသိေတာ့ဘူး ေမ့သြားျပီ) ေတြ အားက် မခံ လုပ္ၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့ ဗမာမုန္႔ လုပ္တတ္ဘူး ဆိုျပီး လက္ေရွာင္ထားတာ။
အဲဒီလိုနဲ႔ စားေသာက္ျပီးတဲ့ေနာက္ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး ေဒၚကရင္ (မွတ္ခ်က္ ။ .. ။ ကရင္လူမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ သူ႔နာမည္က Karen တဲ့) က အဖြင့္ အမွာစကား ေျပာျပီး သီခ်င္းဆိုပါတယ္။ ေဒၚကရင္ျပီးေတာ့ ဘရာဇီးသူ မမ အစ္ဇဘယ္က ဘရာဇီးႏိုင္ငံမွာ ခရစ္စမတ္ဆိုရင္ ဘယ္လုိ က်င္းပေလ့ရွီတယ္ ဆိုတာ ရွင္းျပပါတယ္။
မမ အစ္ဇဘယ္ ျပီးေတာ့ ဂ်ပန္ ေက်ာင္းသား တေယာက္နဲ႔ ယူမိကို က စံုတြဲသီခ်င္း ဆိုတယ္။ သူတို႔ဂ်ပန္မွာက ခရစ္စမတ္ဆိုတာ စံုတြဲေတြ အတြက္ဆိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔က အခ်စ္သီခ်င္း ဆိုၾကပါတယ္။ သူတို႔ စံုတြဲျပီးေတာ့ အီေကြေဒါသား ကို၀ါရွင္တန္က ဂစ္တာတီးျပီး သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ ေရပန္းစားတဲ့ သီခ်င္းကို အာလုပ္သံႀကီးနဲ႔ မာန္ပါပါ ဆိုသြားပါတယ္။ သူတို႔ဆိုေနစဥ္မွာပဲ က်မ စိတ္ကူးရမိတာက ... သဘာ၀ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ မဆိုဘဲ ျမနႏၵာ လို႔ လူသိမ်ားတဲ့ မန္းေတာင္ရိပ္ခို သီခ်င္း ဆိုရင္ ေကာင္းမလား လို႔ပါ။
အဲဒီလိုပဲ က်မစိတ္က ခဏခဏ ေျပာင္းလဲတတ္တာ ... ဒါနဲ႔ စိတ္ထဲကေန ျမနႏၵာ သီခ်င္းကို ဆိုၾကည့္ေနမိတယ္။ စာသားေတြ အကုန္မွတ္မိလားလို႔ ... ။ အားလံုး အိုေကတာနဲ႔ အေတာ္ပါပဲ ... ေနာက္အလွည့္က .. က်မ အလွည့္ေပါ့။ ေဒၚကရင္က က်မကို ပရိသတ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္ ... ။ ဒီေက်ာင္းရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ တဦးတည္းေသာ ျမန္မာေပါ့။ က်မကလည္း ျမန္မာဆန္ဆန္ ပင္နီအက်ႌနဲ႔ ေယာလံုခ်ည္၀တ္ျပီး ပု၀ါႀကီး စံုခ် … ကတၱီပါဖိနပ္စီး လို႔ ... ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ မွန္ထဲ မၾကည့္ရဲဘူး။ ဘယ္ေလာက္ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ ျမင္ေနရမွာ စိုးလို႔ပါ။
ပရိသတ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ လူက နည္းနည္း လန္႔္ခ်င္ေနျပီ။ မနည္း အားတင္းျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မိတ္ဆက္၊ သီခ်င္းကို မိတ္ဆက္ ... ျပီးေတာ့ ... အဟမ္း )))) စစခ်င္း အသံက တုန္ေနပါေသးတယ္။ ဆိုရတာက ပတ္ေျခာက္။ တီးလံုးကလည္း မပါ။ လူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ကိုယ့္ဆီမွာ အားလံုး စုျပံဳ ေနတာမို႔ မၾကည့္ရဲဘဲ မ်က္ႏွာၾကက္က တြဲေလာင္း က်ေနတဲ့ မီးလံုးႀကီးေတြကို ၾကည့္ရင္း ... ဆိုခဲ့ရတယ္။
အေရးထဲ ... "ေရႊမန္းေတာင္ရိပ္ တူတူခိုမယ္ ပ်ဳိျဖဴေတြရယ္" ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ တူမေလး ငယ္ငယ္တုန္းက ဆိုသလို "ေရႊမန္းေတာင္ရိပ္ ခုိျဖဴ ခိုျပာ ခို၀ါ ေတြရယ္" လို႔ ေယာင္ျပီး ဆိုမိေတာ့မလို႔။ တူမေလးကို ေနာက္ ေနက်ဆိုေတာ့ ... အက်င့္ပါေနလို႔ပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျပီးသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အားနာ ပါးနာ တီးၾကတဲ့ လက္ခုပ္သံေတြ ၾကားကေနျပီး မ်က္ႏွာပူစြာနဲ႔ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ ျပန္ထိုင္ခဲ့ရပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ျမနႏၵာ နဲ႔ ခရစ္စမတ္နဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေတြရဲ႕ ရိုးရာ သီခ်င္းေတြဆိုေနခ်ိန္မွာ က်မလည္း ျမနႏၵာကို လြမ္းသြားမိလို႔ပါ။ အားလံုး သီဆို ေဖ်ာ္ေျဖ ျပီးခ်ိန္မွာ ည ၁၀ နာရီ ထိုးလုပါျပီ။ ေနာက္ဆံုး အစီအစဥ္အျဖစ္ စန္တာကေလာ့က အားလံံုးကို လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ လက္ေဆာင္ေတြ ေဖာက္ၾက၊ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အျပန္အလွန္ လဲၾကတယ္။
***
ဒီလုိနဲ႔ ခရစ္စမတ္အၾကိဳ ညစာစားပြဲ ကေတာ့ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ပါျပီ။ မၾကာခင္ ရက္ပိုင္းအတြင္း ကမၻာသံုး ျပကၡဒိန္မွာ ႏွစ္သစ္ကို ကူးေျပာင္းပါေတာ့မယ္။ က်မကေတာ့ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူး အခါသမယကို ျပန္လည္ ေအာက္ေမ့ တမ္းတရင္း ... ျမနႏၵာသီခ်င္းေလးကို စိတ္ထဲကေနပဲ ထပ္တလဲလဲ ဆိုညည္း ေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၈ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ည ၁၁ နာရီ ၄၀ မိနစ္
စာရင္းသာ ေပးလိုက္တယ္ ... ဘာသီခ်င္း ဆိုရမလဲ စဥ္းစားမရ ေသးပါဘူး။ ခ်ီဆတိုက သဘာ၀ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ ဆိုခိုင္းပါတယ္။ တခါတုန္းက သူနဲ႔တူတူ ေက်ာင္းမွာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကရင္း အဲဒီသီခ်င္း က်မ ညည္းဆို မိတာကို သူက ၾကားေတာ့ သီခ်င္း အဓိပၸါယ္ ေမးတာနဲ႔ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ရွင္းျပခဲ့ ဖူးလို႔ပါ။
ဒါနဲ႔ပဲ သဘာ၀ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ ဆိုမယ္ဆိုျပီး ျမိဳ႕ထဲကအျပန္ လမ္းကေလးမွာ တေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္ေနရင္း ေအာ္ဆို ေလ့က်င့္လာမိတယ္။ က်မ အသံ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလဲ ဆိုရင္ အသံၾကားတာနဲ႔ လမ္းေဘး သစ္ပင္ေပၚက ငွက္ကေလးေတြ ခ်ဳံပုတ္ထဲက ရွဥ့္ကေလးေတြ အလန္႔တၾကား ထေျပး ၾကပါေလေရာ ... ။ အဲဒီေလာက္ထိ ... ။
***
ညေန ၆နာရီ ခြဲမွာ အစီအစဥ္ စဖို႔ သတ္မွတ္ထား ေပမဲ့ လူမစံုေသးလို႔ ၇ နာရီ ခြဲမွ စျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာ ဆရာမေတြ၊ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ဖိတ္ၾကားထားတဲ့ ဧည့္သည္ ေတာ္ေတြ စံုတဲ့ အခါမွာ အေကြၽးအေမြးနဲ႔ တည္ခင္း ဧည့္ခံ ပါတယ္။ ႏိုင္ငံ အသီးသီးက ေက်ာင္းသား အသီးသီး လက္စြမ္းျပ ခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့ ဟင္းလ်ာေတြ အခ်ဳိပြဲေတြကို အမ်ဳိးအမည္နဲ႔တကြ ရွင္းလင္း ေျပာျပၾကတယ္။
ဖိလစ္ပိုင္သား ခရစ္စ္က က်မတို႔ဆီက ႏို႔ထမင္းနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ အစားအစာ တမ်ဳိးလက္စြမ္းျပပါတယ္။ ဂ်ပန္ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြကလည္း ဂ်ပန္မုန္႔ (ဘယ္လိုေခၚလဲ မသိေတာ့ဘူး ေမ့သြားျပီ) ေတြ အားက် မခံ လုပ္ၾကပါတယ္။ က်မကေတာ့ ဗမာမုန္႔ လုပ္တတ္ဘူး ဆိုျပီး လက္ေရွာင္ထားတာ။
အဲဒီလိုနဲ႔ စားေသာက္ျပီးတဲ့ေနာက္ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီး ေဒၚကရင္ (မွတ္ခ်က္ ။ .. ။ ကရင္လူမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ သူ႔နာမည္က Karen တဲ့) က အဖြင့္ အမွာစကား ေျပာျပီး သီခ်င္းဆိုပါတယ္။ ေဒၚကရင္ျပီးေတာ့ ဘရာဇီးသူ မမ အစ္ဇဘယ္က ဘရာဇီးႏိုင္ငံမွာ ခရစ္စမတ္ဆိုရင္ ဘယ္လုိ က်င္းပေလ့ရွီတယ္ ဆိုတာ ရွင္းျပပါတယ္။
မမ အစ္ဇဘယ္ ျပီးေတာ့ ဂ်ပန္ ေက်ာင္းသား တေယာက္နဲ႔ ယူမိကို က စံုတြဲသီခ်င္း ဆိုတယ္။ သူတို႔ဂ်ပန္မွာက ခရစ္စမတ္ဆိုတာ စံုတြဲေတြ အတြက္ဆိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔က အခ်စ္သီခ်င္း ဆိုၾကပါတယ္။ သူတို႔ စံုတြဲျပီးေတာ့ အီေကြေဒါသား ကို၀ါရွင္တန္က ဂစ္တာတီးျပီး သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ ေရပန္းစားတဲ့ သီခ်င္းကို အာလုပ္သံႀကီးနဲ႔ မာန္ပါပါ ဆိုသြားပါတယ္။ သူတို႔ဆိုေနစဥ္မွာပဲ က်မ စိတ္ကူးရမိတာက ... သဘာ၀ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ မဆိုဘဲ ျမနႏၵာ လို႔ လူသိမ်ားတဲ့ မန္းေတာင္ရိပ္ခို သီခ်င္း ဆိုရင္ ေကာင္းမလား လို႔ပါ။
အဲဒီလိုပဲ က်မစိတ္က ခဏခဏ ေျပာင္းလဲတတ္တာ ... ဒါနဲ႔ စိတ္ထဲကေန ျမနႏၵာ သီခ်င္းကို ဆိုၾကည့္ေနမိတယ္။ စာသားေတြ အကုန္မွတ္မိလားလို႔ ... ။ အားလံုး အိုေကတာနဲ႔ အေတာ္ပါပဲ ... ေနာက္အလွည့္က .. က်မ အလွည့္ေပါ့။ ေဒၚကရင္က က်မကို ပရိသတ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္ ... ။ ဒီေက်ာင္းရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ တဦးတည္းေသာ ျမန္မာေပါ့။ က်မကလည္း ျမန္မာဆန္ဆန္ ပင္နီအက်ႌနဲ႔ ေယာလံုခ်ည္၀တ္ျပီး ပု၀ါႀကီး စံုခ် … ကတၱီပါဖိနပ္စီး လို႔ ... ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာ့ မွန္ထဲ မၾကည့္ရဲဘူး။ ဘယ္ေလာက္ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနမယ္ဆိုတာ ျမင္ေနရမွာ စိုးလို႔ပါ။
ပရိသတ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ လူက နည္းနည္း လန္႔္ခ်င္ေနျပီ။ မနည္း အားတင္းျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မိတ္ဆက္၊ သီခ်င္းကို မိတ္ဆက္ ... ျပီးေတာ့ ... အဟမ္း )))) စစခ်င္း အသံက တုန္ေနပါေသးတယ္။ ဆိုရတာက ပတ္ေျခာက္။ တီးလံုးကလည္း မပါ။ လူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ကိုယ့္ဆီမွာ အားလံုး စုျပံဳ ေနတာမို႔ မၾကည့္ရဲဘဲ မ်က္ႏွာၾကက္က တြဲေလာင္း က်ေနတဲ့ မီးလံုးႀကီးေတြကို ၾကည့္ရင္း ... ဆိုခဲ့ရတယ္။
အေရးထဲ ... "ေရႊမန္းေတာင္ရိပ္ တူတူခိုမယ္ ပ်ဳိျဖဴေတြရယ္" ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ တူမေလး ငယ္ငယ္တုန္းက ဆိုသလို "ေရႊမန္းေတာင္ရိပ္ ခုိျဖဴ ခိုျပာ ခို၀ါ ေတြရယ္" လို႔ ေယာင္ျပီး ဆိုမိေတာ့မလို႔။ တူမေလးကို ေနာက္ ေနက်ဆိုေတာ့ ... အက်င့္ပါေနလို႔ပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျပီးသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အားနာ ပါးနာ တီးၾကတဲ့ လက္ခုပ္သံေတြ ၾကားကေနျပီး မ်က္ႏွာပူစြာနဲ႔ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ ျပန္ထိုင္ခဲ့ရပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ျမနႏၵာ နဲ႔ ခရစ္စမတ္နဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေတြရဲ႕ ရိုးရာ သီခ်င္းေတြဆိုေနခ်ိန္မွာ က်မလည္း ျမနႏၵာကို လြမ္းသြားမိလို႔ပါ။ အားလံုး သီဆို ေဖ်ာ္ေျဖ ျပီးခ်ိန္မွာ ည ၁၀ နာရီ ထိုးလုပါျပီ။ ေနာက္ဆံုး အစီအစဥ္အျဖစ္ စန္တာကေလာ့က အားလံံုးကို လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ လက္ေဆာင္ေတြ ေဖာက္ၾက၊ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အျပန္အလွန္ လဲၾကတယ္။
***
ဒီလုိနဲ႔ ခရစ္စမတ္အၾကိဳ ညစာစားပြဲ ကေတာ့ ျပီးဆံုးသြားခဲ့ပါျပီ။ မၾကာခင္ ရက္ပိုင္းအတြင္း ကမၻာသံုး ျပကၡဒိန္မွာ ႏွစ္သစ္ကို ကူးေျပာင္းပါေတာ့မယ္။ က်မကေတာ့ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူး အခါသမယကို ျပန္လည္ ေအာက္ေမ့ တမ္းတရင္း ... ျမနႏၵာသီခ်င္းေလးကို စိတ္ထဲကေနပဲ ထပ္တလဲလဲ ဆိုညည္း ေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၈ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ည ၁၁ နာရီ ၄၀ မိနစ္
Monday, December 17, 2007
လမ္းခုလတ္မွာ ...
ဒုကၡေတြကို ေက်ာမွာပိုးလို႔
ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတယ္
ေျမပံုတခ်ပ္နဲ႔ ရယ္ေပါ့ ... ။
ေတာင္ခိုးေတြ တေ၀ေ၀
ေတာင္ေျခမွာ ျမဴေတြဆိုင္းလို႔
ရႈေလတိုင္း သာယာလွတဲ့
သဘာ၀ကိုလည္း
ဒီအခ်ိန္မွာ ... ခံစားႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ ... ။
ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္
ျခိမ္းေျခာက္တဲ့ အသံ
ရန္လိုတဲ့မ်က္လံုး
တခ်ဳိ႕က မခ်ိျပံဳးနဲ႔
ကဲ့ရဲ႕ သူက ကဲ့ရဲ႕
မဲ့ရြဲ႕ကာ စကားတင္းဆို ...
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ႀကိဳဆိုၾကပါရဲ႕ ...
ဒါေပမဲ့ .… .…
.... .... .... .... ....
.... .... .... .... ....
.... .... .... .... ....
ေျမပံုပါလ်က္နဲ႔ မ်က္စိလည္
ဘယ္ဆီကို ေရာက္ေနသလဲ ...
အေရွ႕ အေနာက္ ေတာင္နဲ႔ ေျမာက္လည္း
ေ၀ခြဲလို႔မတတ္
ေနမထြက္ေတာ့ မ်က္စိမွား
ေယာင္၀ါး၀ါးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေနဆဲ ...
ဖိနပ္လည္းေပါက္ ... ေျခေထာက္လည္းနာ
ရင္ထဲမွာေတာ့ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ... ။
ဟိုးေရွ႕မွာ လမ္းခြဲ ...
ျမားလည္း ျပထားပါလ်က္
ဘယ္ဘက္ကို ေလွ်ာက္ရပါ့
ဒြိဟစိတ္နဲ႔ ေတြေ၀
ဒီလိုနဲ႔ ...
လမ္းခုလတ္မွာ
မတ္တပ္ရပ္ကာသာ ေနမိျပီေလ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၇ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၇
ည ၁၀ နာရီ ၁၅ မိနစ္
Sunday, December 16, 2007
သံေယာဇဥ္ ဟူသည္ …
ဒီတပတ္ ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္ခြင့္ရလို႔ အိမ္ေရာက္တဲ့အခါ ဗမာျပည္က မိဘမ်ား ပို႔လိုက္တဲ့ ပါဆယ္ထုတ္ ေရာက္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ၀မ္းသာ သြားတယ္။ အထုတ္ကို ေဖာက္ၾကည့္ေတာ့ ေရႊတိဂံုဘုရားပံုပါ ၂၀၀၈ ျပကၡဒိန္ ၃-ခု၊ ေ၀ေနယ်သုခ ေရခ်မ္းစင္ ျပကၡဒိန္ ၂-ခု နဲ႔ စာအုပ္ေတြပါ။ စာအုပ္ေတြထဲ မွာ အေဖရဲ႕ ပရိတ္စာအုပ္ေတြအျပင္ က်မ ဒီကိုမလာခင္ လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ “သတိပ႒ာန္၀တၳဳ” (ဆရာေတာ္ ဦးသီရိ) စာအုပ္ ၂-အုပ္ပါ ပါလာပါတယ္။ က်မ ၾကည့္ရေအာင္ အေဖက ထည့္ေပးလိုက္တာ တဲ့။ အဲဒီစာအုပ္က က်မ ရွိတုန္းက ပံုမႏွိပ္ရေသးပါဘူး။ ခု ကိုယ္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ကေလးကို ျမင္ရ တဲ့အခါ ပီတိေတြ တျဖာျဖာနဲ႔ လူတကာကို လိုက္ၾကြားျပီး ေနာက္ … ထပ္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။
စာမူအေနနဲ႔ ဖတ္ရတုန္းကနဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္ျပီးေနာက္ ဖတ္ရတဲ့ အရသာ မတူပါဘူး။ အခုမွ ပိုျပီး အရသာရွိသလို … စီးစီးပိုင္ပိုင္ ေလးေလးပင္ပင္ ရွိသလို ခံစားရတယ္။ ဘာလို႔လဲေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ တေနရာမွာ သံေယာဇဥ္ အေၾကာင္း ေရးထားတာေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ သံေယာဇဥ္ ဆိုတဲ့ စကားကို က်မတို႔ အျမဲ သံုးစြဲေနၾကေပမဲ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိခဲ့ပါဘူး။ ဖတ္ခဲ့ဖူး သင္ခဲ့ဖူးေပမဲ့လည္း … ၾကာေတာ့ ေမ့ေပ်ာက္ သြားျပန္ပါေရာ … ။
ဒါနဲ႔ သံေယာဇဥ္ ၁၀-ပါး အေၾကာင္း က်မဘေလာ့မွာ တင္ဖို႔ စိတ္ကူး မိပါတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မေမ့မေလ်ာ့ဖို႔နဲ႔ … မသိေသးသူမ်ားကို ေ၀မွ်လို လို႔ ပါပဲ။ ဗုဒၶတရားေတာ္ ေတြကို ေ၀မွ်တဲ့ေနရာမွာ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ အယုတ္ အလတ္ အျမတ္ လူတန္းစား မေရြး ေ၀မွ်ခြင့္ရွိတယ္ လို႔ က်မကေတာ့ ယူဆပါတယ္။ ပါရမီ နည္းေသးလို႔ ကိုယ္တိုင္ အားသြန္ခြန္စိုက္ မက်င့္ႏိုင္ ေသးသည့္တိုင္ ကိုယ္သိထား သေလာက္ေလးကို ျပန္လည္ ေ၀မွ် ေကာင္းရဲ႕ မဟုတ္လား။ ဒါ့အျပင္ အလွဴတကာ့ အလွဴထဲမွာ တရားအလွဴ (ဓမၼ ဒါန) က အျမတ္ဆံုးလို႔ ဆိုထားတဲ့အတြက္ က်မ ဖတ္ရႈမိတဲ့ တရားေတာ္ကို က်မဘေလာ့ဖတ္သူ အေပါင္းအား ျပန္လည္ ေ၀မွ် ဒါန ျပဳလိုက္ပါတယ္ရွင္ … ။
***
သံေယာဇဥ္ကို ရႈမွတ္ပံု
ခ်စ္သားရဟန္းတို႔ … တရားကို အစဥ္ရႈ၍ ေနရာ၏။ အဘယ္တရားကို ရႈရာ သနည္းဟူမူကား အတြင္း, အပ ၌ ျဖစ္ေသာ အာယတန တရားတို႔ကို အစဥ္ ရႈ၍ ေနရာ၏။ အဘယ္သို႔ ရႈရာသနည္း ဟူမူကား …
[၁-၂] စကၡဳ၀ိညာဥ္ကိုလည္း သိရာ၏၊ ရူပါရံုကိုလည္း သိရာ၏၊ ထိုစကၡဳ ၀ိညာဥ္ႏွင့္ ရူပါရံုတို႔ ထိပါးၾကေသာအခါ သံေယာဇဥ္ ၁၀-ပါး တို႔သည္ ျဖစ္ကုန္၏။ ျဖစ္ဟန္ကား …
၁) အလိုရွိေသာ အာရံု ကို ျမင္ရေသာအခါကာမဂုဏ္၌ ယစ္တတ္ေသာ ကာမရာဂ သံေယာဇဥ္။
၂) ရူပါရံု၌ ယစ္တတ္ေသာ ရူပရာဂ သံေယာဇဥ။္
၃) နာမကၡႏၶာ ေလးပါး၌ ယစ္တတ္ေသာ အရူပရာဂ သံေယာဇဥ္။
၄) ထိုရူပါရံုကို သူတပါးတို႔ႏွင့္ ေရာယွက္ေသာအခါ အမ်က္ထြက္တတ္ေသာ ပဋိဃ သံေယာဇဥ္။
၅) ဤရူပါရံုကို ငါသာလွ်င္ ရေပသည္ဟူ၍ ေထာင္လႊားတတ္ေသာ မာန သံေယာဇဥ္။
၆) ဤရူပါရံုသည္ ေကာင္းမြန္တင့္တယ္ လွေပ၏ ဟု မွားေသာ ႏွလံုးသြင္းျခင္း တည္းဟူေသာ ဒိ႒ိ သံေယာဇဥ္။
၇) ငါသည္ ဤသို႔ေသာ သီလေၾကာင့္ ဤသို႔ သေဘာရွိေသာ ရူပါရံုႏွင့္ ေတြ႕ရေပသည္ဟု သံုးသပ္ျခင္း တည္းဟူေသာ သီလဗၺတပရာမာသ သံေယာဇဥ္။
၈) ထိုရူပါရံုသည္ ပ်က္စီးခဲ့ေသာအခါ အလြန္ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း, စိုးရိမ္ျခင္း တည္းဟူေသာ ဥဒၶစၥ-ကုကၠဳစၥ သံေယာဇဥ္။
၉) ေယာက္်ားေလာ, မိန္းမေလာ, ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါေလာ ဟု ယံုမွားျခင္း ၀ိစိကိစၧာ သံေယာဇဥ္။
၁၀) သစၥာေလးပါး၌ မသိေသာ အ၀ိဇၹာ သံေယာဇဥ္။
ဤ ဆယ္ပါးေသာ သံေယာဇဥ္တုိ႔သည္ ျဖစ္ေလကုန္၏။ ထိုသို႔ ျဖစ္ေသာ သံေယာဇဥ္တို႔ကိုလည္း သိရာ၏။ ထိုသို႔မျဖစ္ေသးေသာ သံေယာဇဥ္တို႔၏ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း သိရာ၏။ ထိုသို႔ သံေယာဇဥ္တရား ျဖစ္ေသာ အခါ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာျဖင့္ ပယ္ရာ၏။ ထိုသို႔ ပယ္ေၾကာင္းကိုလည္း သိရာ၏။ ထိုသို႔ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာျဖင့္ ပယ္အပ္ကုန္ေသာ သံေယာဇဥ္တို႔သည္ ေနာင္ေသာအခါ မဂ္ဥာဏ္, ဖိုလ္ဥာဏ္ျဖင့္ မျဖစ္ေလကုန္ျပီ၊ ထိုသို႔ မျဖစ္ ေၾကာင္းကိုလည္း သိရာ၏။
ထိုနည္းတူစြာ …
[၃-၄] ေသာတ၀ိညာဥ္ နဲ႔ သဒၵါရံု
[၅-၆] ဃာန၀ိညာဥ္နဲ႔ ဂႏၶာရံု
[၇-၈] ဇိ၀ွာ၀ိညာဥ္နဲ႔ ရသာရံု
[၉-၁၀] ကာယ၀ိညာဥ္နဲ႔ ေဖာ႒ဗၺာရံု
[၁၁-၁၂] မေနာ၀ိညာဥ္နဲ႔ ဓမၼာရံု … တို႔ကိုလည္း နည္းတူ သိႏိုင္ပါတယ္။
ဤသို႔ သံေယာဇဥ္တရားတို႔သည္ ရွိ၏ ဟု ႏွလံုးသြင္းေနေသာ ေယာဂီ ပုဂၢိဳလ္ တို႔အား အလြန္ထင္ရွားသည္ ျဖစ္ကုန္၏။ အၾကင္မွ်ေလာက္ သံေယာဇဥ္ တို႔၌ ေအာက္ေမ့ရေသာ အက်ဳိးကား - ပညာ၏ ျပန္႔ပြါးျခင္းငွာ လည္းေကာင္း၊ ေအာက္ေမ့ ဆင္ျခင္ျခင္း သတိသမၸဇည ႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းငွာ လည္းေကာင္း ျဖစ္၏။ တဏွာ, မာန, ဒိ႒ိတို႔ကို မမွီမူ၍ ေနရာ၏။
ဤသို႔လွ်င္ အတြင္း အပ သႏၱာန္၌ ျဖစ္ေသာ အာယတနဟူေသာ ေလာက၌ တစံုတခုေသာ ရုပ္, နာမ္, သခၤါရ တို႔သည္ ငါ၏ ဥစၥာ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ငါ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ငါ၏ ကိုယ္ ဟူ၍ လည္းောင္း မဆိုရေခ်။ ဤသို႔လွ်င္ ၀ဋ္သံုးပါးမွ ထြက္ေျမာက္ျခင္းကို အလိုရွိေသာ ရဟန္း ရွင္ လူ ေယာက်္ား မိန္းမ စေသာ ေယာဂီ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ အာယတန သံေယာဇဥ္ ဟူေသာ တရားတို႔ကို အစဥ္ရႈလ်က္ ေကာင္းစြာ ေနရာ၏ - ဟူလိုေသာ္။
***
သံေယာဇဥ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ဒီမွ်ပါပဲ။ ဖတ္ၾကည့္ျပီးေတာ့ သံေယာဇဥ္ ဆိုတာဟာ ေကာင္းတာမဟုတ္ .. ပယ္ရမယ့္ တရားလို႔ သေဘာေပါက္ျပီး ေနာက္ … အရာရာကို သံေယာဇဥ္ ျဖတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္ ေကာင္းေလမလား ေတြးမိ ေနပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၅၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ည ၁၁ နာရီ ၅၉ မိနစ္
[၀န္ခံခ်က္ - ဆရာေတာ္ဦးသီရိ၏ သတိပ႒ာန္၀တၳဳ မွ … ]
စာမူအေနနဲ႔ ဖတ္ရတုန္းကနဲ႔ စာအုပ္ျဖစ္ျပီးေနာက္ ဖတ္ရတဲ့ အရသာ မတူပါဘူး။ အခုမွ ပိုျပီး အရသာရွိသလို … စီးစီးပိုင္ပိုင္ ေလးေလးပင္ပင္ ရွိသလို ခံစားရတယ္။ ဘာလို႔လဲေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ တေနရာမွာ သံေယာဇဥ္ အေၾကာင္း ေရးထားတာေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ သံေယာဇဥ္ ဆိုတဲ့ စကားကို က်မတို႔ အျမဲ သံုးစြဲေနၾကေပမဲ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိခဲ့ပါဘူး။ ဖတ္ခဲ့ဖူး သင္ခဲ့ဖူးေပမဲ့လည္း … ၾကာေတာ့ ေမ့ေပ်ာက္ သြားျပန္ပါေရာ … ။
ဒါနဲ႔ သံေယာဇဥ္ ၁၀-ပါး အေၾကာင္း က်မဘေလာ့မွာ တင္ဖို႔ စိတ္ကူး မိပါတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မေမ့မေလ်ာ့ဖို႔နဲ႔ … မသိေသးသူမ်ားကို ေ၀မွ်လို လို႔ ပါပဲ။ ဗုဒၶတရားေတာ္ ေတြကို ေ၀မွ်တဲ့ေနရာမွာ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ အယုတ္ အလတ္ အျမတ္ လူတန္းစား မေရြး ေ၀မွ်ခြင့္ရွိတယ္ လို႔ က်မကေတာ့ ယူဆပါတယ္။ ပါရမီ နည္းေသးလို႔ ကိုယ္တိုင္ အားသြန္ခြန္စိုက္ မက်င့္ႏိုင္ ေသးသည့္တိုင္ ကိုယ္သိထား သေလာက္ေလးကို ျပန္လည္ ေ၀မွ် ေကာင္းရဲ႕ မဟုတ္လား။ ဒါ့အျပင္ အလွဴတကာ့ အလွဴထဲမွာ တရားအလွဴ (ဓမၼ ဒါန) က အျမတ္ဆံုးလို႔ ဆိုထားတဲ့အတြက္ က်မ ဖတ္ရႈမိတဲ့ တရားေတာ္ကို က်မဘေလာ့ဖတ္သူ အေပါင္းအား ျပန္လည္ ေ၀မွ် ဒါန ျပဳလိုက္ပါတယ္ရွင္ … ။
***
သံေယာဇဥ္ကို ရႈမွတ္ပံု
ခ်စ္သားရဟန္းတို႔ … တရားကို အစဥ္ရႈ၍ ေနရာ၏။ အဘယ္တရားကို ရႈရာ သနည္းဟူမူကား အတြင္း, အပ ၌ ျဖစ္ေသာ အာယတန တရားတို႔ကို အစဥ္ ရႈ၍ ေနရာ၏။ အဘယ္သို႔ ရႈရာသနည္း ဟူမူကား …
[၁-၂] စကၡဳ၀ိညာဥ္ကိုလည္း သိရာ၏၊ ရူပါရံုကိုလည္း သိရာ၏၊ ထိုစကၡဳ ၀ိညာဥ္ႏွင့္ ရူပါရံုတို႔ ထိပါးၾကေသာအခါ သံေယာဇဥ္ ၁၀-ပါး တို႔သည္ ျဖစ္ကုန္၏။ ျဖစ္ဟန္ကား …
၁) အလိုရွိေသာ အာရံု ကို ျမင္ရေသာအခါကာမဂုဏ္၌ ယစ္တတ္ေသာ ကာမရာဂ သံေယာဇဥ္။
၂) ရူပါရံု၌ ယစ္တတ္ေသာ ရူပရာဂ သံေယာဇဥ။္
၃) နာမကၡႏၶာ ေလးပါး၌ ယစ္တတ္ေသာ အရူပရာဂ သံေယာဇဥ္။
၄) ထိုရူပါရံုကို သူတပါးတို႔ႏွင့္ ေရာယွက္ေသာအခါ အမ်က္ထြက္တတ္ေသာ ပဋိဃ သံေယာဇဥ္။
၅) ဤရူပါရံုကို ငါသာလွ်င္ ရေပသည္ဟူ၍ ေထာင္လႊားတတ္ေသာ မာန သံေယာဇဥ္။
၆) ဤရူပါရံုသည္ ေကာင္းမြန္တင့္တယ္ လွေပ၏ ဟု မွားေသာ ႏွလံုးသြင္းျခင္း တည္းဟူေသာ ဒိ႒ိ သံေယာဇဥ္။
၇) ငါသည္ ဤသို႔ေသာ သီလေၾကာင့္ ဤသို႔ သေဘာရွိေသာ ရူပါရံုႏွင့္ ေတြ႕ရေပသည္ဟု သံုးသပ္ျခင္း တည္းဟူေသာ သီလဗၺတပရာမာသ သံေယာဇဥ္။
၈) ထိုရူပါရံုသည္ ပ်က္စီးခဲ့ေသာအခါ အလြန္ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း, စိုးရိမ္ျခင္း တည္းဟူေသာ ဥဒၶစၥ-ကုကၠဳစၥ သံေယာဇဥ္။
၉) ေယာက္်ားေလာ, မိန္းမေလာ, ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါေလာ ဟု ယံုမွားျခင္း ၀ိစိကိစၧာ သံေယာဇဥ္။
၁၀) သစၥာေလးပါး၌ မသိေသာ အ၀ိဇၹာ သံေယာဇဥ္။
ဤ ဆယ္ပါးေသာ သံေယာဇဥ္တုိ႔သည္ ျဖစ္ေလကုန္၏။ ထိုသို႔ ျဖစ္ေသာ သံေယာဇဥ္တို႔ကိုလည္း သိရာ၏။ ထိုသို႔မျဖစ္ေသးေသာ သံေယာဇဥ္တို႔၏ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း သိရာ၏။ ထိုသို႔ သံေယာဇဥ္တရား ျဖစ္ေသာ အခါ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာျဖင့္ ပယ္ရာ၏။ ထိုသို႔ ပယ္ေၾကာင္းကိုလည္း သိရာ၏။ ထိုသို႔ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာျဖင့္ ပယ္အပ္ကုန္ေသာ သံေယာဇဥ္တို႔သည္ ေနာင္ေသာအခါ မဂ္ဥာဏ္, ဖိုလ္ဥာဏ္ျဖင့္ မျဖစ္ေလကုန္ျပီ၊ ထိုသို႔ မျဖစ္ ေၾကာင္းကိုလည္း သိရာ၏။
ထိုနည္းတူစြာ …
[၃-၄] ေသာတ၀ိညာဥ္ နဲ႔ သဒၵါရံု
[၅-၆] ဃာန၀ိညာဥ္နဲ႔ ဂႏၶာရံု
[၇-၈] ဇိ၀ွာ၀ိညာဥ္နဲ႔ ရသာရံု
[၉-၁၀] ကာယ၀ိညာဥ္နဲ႔ ေဖာ႒ဗၺာရံု
[၁၁-၁၂] မေနာ၀ိညာဥ္နဲ႔ ဓမၼာရံု … တို႔ကိုလည္း နည္းတူ သိႏိုင္ပါတယ္။
ဤသို႔ သံေယာဇဥ္တရားတို႔သည္ ရွိ၏ ဟု ႏွလံုးသြင္းေနေသာ ေယာဂီ ပုဂၢိဳလ္ တို႔အား အလြန္ထင္ရွားသည္ ျဖစ္ကုန္၏။ အၾကင္မွ်ေလာက္ သံေယာဇဥ္ တို႔၌ ေအာက္ေမ့ရေသာ အက်ဳိးကား - ပညာ၏ ျပန္႔ပြါးျခင္းငွာ လည္းေကာင္း၊ ေအာက္ေမ့ ဆင္ျခင္ျခင္း သတိသမၸဇည ႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းငွာ လည္းေကာင္း ျဖစ္၏။ တဏွာ, မာန, ဒိ႒ိတို႔ကို မမွီမူ၍ ေနရာ၏။
ဤသို႔လွ်င္ အတြင္း အပ သႏၱာန္၌ ျဖစ္ေသာ အာယတနဟူေသာ ေလာက၌ တစံုတခုေသာ ရုပ္, နာမ္, သခၤါရ တို႔သည္ ငါ၏ ဥစၥာ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ငါ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ငါ၏ ကိုယ္ ဟူ၍ လည္းောင္း မဆိုရေခ်။ ဤသို႔လွ်င္ ၀ဋ္သံုးပါးမွ ထြက္ေျမာက္ျခင္းကို အလိုရွိေသာ ရဟန္း ရွင္ လူ ေယာက်္ား မိန္းမ စေသာ ေယာဂီ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ အာယတန သံေယာဇဥ္ ဟူေသာ တရားတို႔ကို အစဥ္ရႈလ်က္ ေကာင္းစြာ ေနရာ၏ - ဟူလိုေသာ္။
***
သံေယာဇဥ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ဒီမွ်ပါပဲ။ ဖတ္ၾကည့္ျပီးေတာ့ သံေယာဇဥ္ ဆိုတာဟာ ေကာင္းတာမဟုတ္ .. ပယ္ရမယ့္ တရားလို႔ သေဘာေပါက္ျပီး ေနာက္ … အရာရာကို သံေယာဇဥ္ ျဖတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္ ေကာင္းေလမလား ေတြးမိ ေနပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၅၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ည ၁၁ နာရီ ၅၉ မိနစ္
[၀န္ခံခ်က္ - ဆရာေတာ္ဦးသီရိ၏ သတိပ႒ာန္၀တၳဳ မွ … ]
Saturday, December 15, 2007
ေအးခဲသြားေသာ မ်က္ရည္စက္မ်ား ...
"ေဟး ... ဟိုမွာၾကည့္စမ္း ျမက္ခင္းေပၚမွာ တလက္လက္နဲ႔ စိန္ပြင့္ေလးေတြ က်ေနတာပဲ ... ေနာ္ ..."
မေန႔ည ညဥ့္ဦးပိုင္းေလာက္က ညစာစားဖို႔ ထမင္းစားေဆာင္ကို အသြား တေဆာင္နဲ႔ တေဆာင္ကူးတဲ့ ကြန္ကရစ္ လမ္းေလးရဲ႕ နံေဘးက ျမက္ခင္းကေလးမွာ ျမက္ပင္ ေတြထက္ တလက္လက္ ေတာက္ပ ေနတာကို ျမင္ေတာ့ ... တေယာက္က အဲဒီလို ထေအာ္တယ္။
ေနာက္္တေယာက္ကေတာ့ ...
"အဲဒါ မိုးစက္ေတြ ေနမွာ" ... တဲ့ ။
"ဘယ္က မိုးစက္ ျဖစ္ရမွာလဲ ... မိုးမွ မရြာတာ ... အဲဒါ ႏွင္းစက္ေလးေတြ ..."
ပထမ တေယာက္က ေျပာျပန္တယ္။
ဒါနဲ႔ သူက ၀င္ျပီး ...
"မိုးစက္လည္း မဟုတ္ ... ႏွင္းစက္လည္း မဟုတ္ ... အဲဒါ ... ျမက္ပင္ေလးေတြရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ေတြ ..." ေျပာလိုက္ေတာ့ ...
"ဟင္ ... ဘယ္လို"
"ျမက္ပင္ရဲ႕ မ်က္ရည္ ... ဟုတ္လား"
အဲဒီႏွစ္ေယာက္ဆီက အာေမဋိတ္ေတြ အသီးသီး ထြက္လာၾကပါေရာ ... ။
“အင္း ... ဟုတ္တယ္ ... ျမက္ပင္ေလးေတြ ငိုေနၾကတာ ...”
“ျမက္ပင္ေလးေတြ ငိုေနၾကတာ ???”
"ကဲ ... ရွင္းစမ္းပါဦး ... ျမက္ပင္ရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ အေၾကာင္း ... ျမက္ပင္ေတြက ဘာလို႔ ငိုတာလဲ ..."
အဲဒီလို ေမးခြန္းထုတ္လာမွာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ ျဖစ္ျပီး သူက ရွင္းျပဖို႔ ၾကိဳးစားရပါတယ္။
"ဒီလိုေလ ... အခု တို႔တေတြ ဒီလမ္းကေလးမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေလွ်ာက္ေနေပမဲ့ လမ္းေဘးက ျမက္ပင္ေတြကို ဘယ္တုန္းကမ်ား တေယာက္ေယာက္က ဂရုတစိုက္ ၾကည့္ဖူးလို႔လဲ ... လူေတြက ဒီျမက္ေတြေပၚမွာ တံေတြး ေထြးခ်င္ေထြးမယ္ ... အမႈိက္ ပစ္ခ်င္ ပစ္မယ္ ... သူတို႔ခမ်ာ လမ္းကေလး ေဘးမွာ ေနရင္း လူတကာ အညစ္အေၾကး စြန္႔သမွ် ခံရတဲ့အျပင္ အမ်ားကလည္း ဥေပကၡာ ျပဳထားၾကတယ္ မဟုတ္လား"
"အင္း ... အဲဒီေတာ့ ..."
"အဲဒါေၾကာင့္ ျမက္ပင္ကေလးေတြက အားငယ္ျပီး ငိုတာေပါ့ ..."
"ဟားဟား ... မင္းက ေတာ္ေတာ္ အေတြးေခါင္တာပဲ ..."
တေယာက္က ဟားတိုက္ရယ္ေမာတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ...
"အင္းေလ ... မ်က္ရည္စက္ေတြပဲ ထားပါေတာ့ ... အခု ညဘက္မွာသာ သူတို႔ငိုေနၾကတာပါ ... မနက္ခင္း မိုးလင္းတဲ့အခါ ေနထြက္လာရင္ သူတို႔ မ်က္ရည္ေတြလည္း အလိုလို ခမ္းေျခာက္သြားမွာပါပဲ ... ကဲ ကဲ ... ညစာစားဖို႔ ေနာက္က်ရင္ ဘာမွ မက်န္ဘဲေနလိမ့္မယ္ ... အျမန္သြားစို႔"
လို႔ … ေျပာျပီး စကားစ ျဖတ္လိုက္ေလရဲ႕ ... ။
***
ညစာစားျပီး အျပန္မွာေတာ့ သူတေယာက္ထဲ အဲဒီ လမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာရင္း ျမက္ခင္းေလးအနားမွာ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်ျပီး ျမက္ကေလးေတြကို ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ ျမက္ပင္ရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားေလးမွာ တြဲလြဲခိုေနတဲ့ ေရစက္ကေလး .... ။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ လက္လို႔ ... ။
မေန႔ည ညဥ့္ဦးပိုင္းေလာက္က ညစာစားဖို႔ ထမင္းစားေဆာင္ကို အသြား တေဆာင္နဲ႔ တေဆာင္ကူးတဲ့ ကြန္ကရစ္ လမ္းေလးရဲ႕ နံေဘးက ျမက္ခင္းကေလးမွာ ျမက္ပင္ ေတြထက္ တလက္လက္ ေတာက္ပ ေနတာကို ျမင္ေတာ့ ... တေယာက္က အဲဒီလို ထေအာ္တယ္။
ေနာက္္တေယာက္ကေတာ့ ...
"အဲဒါ မိုးစက္ေတြ ေနမွာ" ... တဲ့ ။
"ဘယ္က မိုးစက္ ျဖစ္ရမွာလဲ ... မိုးမွ မရြာတာ ... အဲဒါ ႏွင္းစက္ေလးေတြ ..."
ပထမ တေယာက္က ေျပာျပန္တယ္။
ဒါနဲ႔ သူက ၀င္ျပီး ...
"မိုးစက္လည္း မဟုတ္ ... ႏွင္းစက္လည္း မဟုတ္ ... အဲဒါ ... ျမက္ပင္ေလးေတြရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ေတြ ..." ေျပာလိုက္ေတာ့ ...
"ဟင္ ... ဘယ္လို"
"ျမက္ပင္ရဲ႕ မ်က္ရည္ ... ဟုတ္လား"
အဲဒီႏွစ္ေယာက္ဆီက အာေမဋိတ္ေတြ အသီးသီး ထြက္လာၾကပါေရာ ... ။
“အင္း ... ဟုတ္တယ္ ... ျမက္ပင္ေလးေတြ ငိုေနၾကတာ ...”
“ျမက္ပင္ေလးေတြ ငိုေနၾကတာ ???”
"ကဲ ... ရွင္းစမ္းပါဦး ... ျမက္ပင္ရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ အေၾကာင္း ... ျမက္ပင္ေတြက ဘာလို႔ ငိုတာလဲ ..."
အဲဒီလို ေမးခြန္းထုတ္လာမွာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ ျဖစ္ျပီး သူက ရွင္းျပဖို႔ ၾကိဳးစားရပါတယ္။
"ဒီလိုေလ ... အခု တို႔တေတြ ဒီလမ္းကေလးမွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေလွ်ာက္ေနေပမဲ့ လမ္းေဘးက ျမက္ပင္ေတြကို ဘယ္တုန္းကမ်ား တေယာက္ေယာက္က ဂရုတစိုက္ ၾကည့္ဖူးလို႔လဲ ... လူေတြက ဒီျမက္ေတြေပၚမွာ တံေတြး ေထြးခ်င္ေထြးမယ္ ... အမႈိက္ ပစ္ခ်င္ ပစ္မယ္ ... သူတို႔ခမ်ာ လမ္းကေလး ေဘးမွာ ေနရင္း လူတကာ အညစ္အေၾကး စြန္႔သမွ် ခံရတဲ့အျပင္ အမ်ားကလည္း ဥေပကၡာ ျပဳထားၾကတယ္ မဟုတ္လား"
"အင္း ... အဲဒီေတာ့ ..."
"အဲဒါေၾကာင့္ ျမက္ပင္ကေလးေတြက အားငယ္ျပီး ငိုတာေပါ့ ..."
"ဟားဟား ... မင္းက ေတာ္ေတာ္ အေတြးေခါင္တာပဲ ..."
တေယာက္က ဟားတိုက္ရယ္ေမာတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ...
"အင္းေလ ... မ်က္ရည္စက္ေတြပဲ ထားပါေတာ့ ... အခု ညဘက္မွာသာ သူတို႔ငိုေနၾကတာပါ ... မနက္ခင္း မိုးလင္းတဲ့အခါ ေနထြက္လာရင္ သူတို႔ မ်က္ရည္ေတြလည္း အလိုလို ခမ္းေျခာက္သြားမွာပါပဲ ... ကဲ ကဲ ... ညစာစားဖို႔ ေနာက္က်ရင္ ဘာမွ မက်န္ဘဲေနလိမ့္မယ္ ... အျမန္သြားစို႔"
လို႔ … ေျပာျပီး စကားစ ျဖတ္လိုက္ေလရဲ႕ ... ။
***
ညစာစားျပီး အျပန္မွာေတာ့ သူတေယာက္ထဲ အဲဒီ လမ္းေလးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာရင္း ျမက္ခင္းေလးအနားမွာ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်ျပီး ျမက္ကေလးေတြကို ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ ျမက္ပင္ရဲ႕ ထိပ္ဖ်ားေလးမွာ တြဲလြဲခိုေနတဲ့ ေရစက္ကေလး .... ။ မီးေရာင္ေအာက္မွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ လက္လို႔ ... ။
ဒါဟာ ... ျမက္ဖ်ားႏွင္းတဲ့လား ... ။ သူကေတာ့ မထင္မိပါဘူး ... ။
ဒါဟာ ... ျမက္ပင္ေလးေတြရဲ႕ ရင္ထဲက ျဖစ္တည္လာတဲ့ မ်က္ရည္ပြင့္ကေလးေတြ ... ။
ဟုတ္တယ္ ... ။
ျမက္ပင္ေလးေတြ ငိုေနၾကတာ ... ။
ျမက္ပင္ေလးေတြ ... ငို ေန ၾက တာ ေလ ... ။
ျမက္ပင္ေလးေတြရဲ႕ ႏူးညံ့တဲ့ အဖ်ားေလးေတြကို ပြတ္သပ္ေပးမိေတာ့ သူ႔လက္ဖ၀ါး မွာ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔ စိုရႊဲသြားတယ္။ လူတကာ လစ္လ်ဴရႈ ခံေနၾကရတဲ့ သူတို႔ ေလးေတြရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ေတြက ေႏြးမေနဘူး ... ။
ေအး ... စက္ ... လို႔ ... ။
မငိုပါနဲ႔ ျမက္ပင္ေလးေတြရယ္ ... မနက္ခင္း ေနျခည္က ေလာကႀကီးကို ပူေႏြးေစျပီး မင္းတို႔ အငိုတိတ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးပါလိမ့္မယ္။ ဒီတညေတာ့ သည္းခံလိုက္ပါဦး ကြယ္ ... ။
သူေျပာတာကို နားလည္တဲ့အလား ျမက္ပင္ေလးေတြက ေလအတိမ္းမွာ ယိမ္းႏြဲ႕ၾက ရွာတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ေအးသည္ထက္ ေအးလာေတာ့ သူလည္း အျပင္မွာ ၾကာၾကာ မေနႏိုင္လို႔ ျမက္ပင္ကေလးေတြကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး အေဆာင္ထဲ ျပန္၀င္ခဲ့တယ္။
***
ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ သူ အိပ္ရာထ ေနာက္က်ခဲ့တယ္။
နာရီမၾကည့္မိဘဲ အလင္းေရာင္လာမွ ထမယ္ဆိုျပီး အိပ္ေနခဲ့မိတာ ... ။ အလင္းေရာင္က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မလာတဲ့ အဆံုး နာရီၾကည့္မိေတာ့မွ ေနာက္က်မွန္း သိျပီး ကမန္းကတန္း မ်က္ႏွာသစ္ အ၀တ္လဲလို႔ စာသင္ေဆာင္ဆီ အသြား ... လမ္းမွာ ...
“ဟင္ ...”
ကြန္ကရစ္လမ္းကေလးရဲ႕ ေဘးက ျမက္ခင္းျပင္တခုလံုး အျဖဴေရာင္ေတြ ဖံုးလႊမ္း ေနတယ္။ အျဖဴေရာင္ ႏွင္းပြင့္ဖတ္ေတြမ်ားလား ... ေသခ်ာ သတိထားၾကည့္မိေတာ့ ...
မဟုတ္ဘူး။ ညတုန္းက ငိုေနၾကတဲ့ ျမက္ကေလးေတြရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြ ေအးခဲ ေနၾက တာေလ ... ။
ဒါနဲ႔ ... ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္ ... ။
ေကာင္းကင္ႀကီးက အံု႔ဆိုင္း ... မႈိင္းျပ ...လို႔ ... ။
ေနမင္း ... ဘယ္မွာလဲ ... ။
ျမက္ပင္ေလးေတြကို ျပန္ငံု႔ၾကည့္လိုက္တယ္ ... ။
ညတုန္းက မင္းရဲ႕ အားေပး စကားဟာ အလကားပါပဲ ... လို႔ ေျပာေနၾက သေယာင္ေယာင္။
ဟင့္အင္း ... ေနမင္း သာမွာပါ ..
ေနေရာင္ လာမွာပါ ...
မင္းတို႔ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင့္ၾကပါ ေနာ္ ... ။
သူ႔ႏႈတ္က တီးတိုးေရရြတ္ရင္း ျမက္ခင္းကေလးကို လက္နဲ႔ ဖြဖြ ပြတ္သပ္လို႔ ေျဖသိမ့္ ေပးမိျပန္တယ္။
“အလို ...”
သူ႔လက္ဖ်ားမွာ ထံုက်င္ ေအးခဲမတတ္ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ လန္႔ျပီး လက္ကို ရုတ္လိုက္မိတယ္။ ညတုန္းကလို ႏူးညံ့တဲ့ အထိအေတြ႕ မရွိေတာ့ဘဲ မာေက်ာ ေအးစက္ ေတာင့္တင္းလို႔ ... ။
သူတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးေသြးေတြ ေအးခဲကုန္ျပီလား ... ။
ခံစားခ်က္ မဲ့ကုန္ၾကျပီလား ... ။
ဒီလိုနဲ႔ ... နာရီေတြသာ တျဖည္းျဖည္း ေရြ႕လ်ားခဲ့တယ္ ... ။
သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ကံကပဲ ဆိုးလြန္းလို႔လား ... ။
အဲဒီေန႔က … တေန႔လံုး … ေနမသာခဲ့ပါဘူး။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၄၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ည ၁၁ နာရီ ၀၅ မိနစ္
Friday, December 14, 2007
ကုန္းလား ... ေရလား
ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားခဲ့ဖူးတဲ့ ကစားနည္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေတြးမိတဲ့ အေတြးေလးေတြကို ဘေလာ့မွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။
ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ကိုယ္လုပ္၊
လည္ပတ္ေနေသာ ဘ၀မ်ားစြာ၊
ေညာင္ပင္တေစၧ ...
စသျဖင့္ပါ။
အခုလည္း "ကုန္းလား ေရလား" ကစားနည္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေတြးမိေတြးရာ ေတြးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေတြးေတြကို စာလံုးေတြအျဖစ္ ပံုေဖာ္ရင္း ေရးမိေရးရာ ဘေလာ့ေပၚမွာ ခ်ေရးလိုက္မိပါတယ္။
***
"ကုန္းလား ... ေရလား"
***
ကုန္းလား ... ေရလား???
((( ကုန္း )))
နင့္ကုန္းေပၚ ငါတက္တယ္ ... ဘာျဖစ္သလဲ ကြယ္ ...
((( ေရ )))
နင့္ေရထဲကို ငါဆင္းတယ္ ... ဘာျဖစ္သလဲ ကြယ္ ...
***
ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားခဲ့ၾကဖူးသည့္ ကစားနည္းေလး တခု ျဖစ္သည္။ အိမ္အ၀င္၀ အတက္အဆင္း ေလွကားထစ္ေတြမွာ ကုန္းလား ေရလား ခဏခဏ ကစားခဲ့ၾကသည္။ လိုက္ရမည့္သူက ေလွကားထစ္ အေပၚမွာေန ... က်န္သူေတြက ေလွကားထစ္ေအာက္ ေျမျပန္႔ကေနျပီး အထက္ပါ အတိုင္း အေမး အေျဖ လုပ္ကာ ကစားရသည့္ ကစားနည္းေလးပင္။
လိုက္သူက "ကုန္း" ဟု ေျဖလွ်င္ ... သူက ကုန္းေပၚမွာသာ ေနျပီး က်န္သူမ်ားက ေရထဲမွာ ေနရသည္။ လိုက္သူက "ေရ" ဟု ေျဖပါက ေရဟု သတ္မွတ္ထားသည့္ ေျမျပင္ေပၚကို ဆင္းရျပီး က်န္သူမ်ားက ကုန္္းေပၚ ေျပးတက္ၾကရသည္။ ထိုသို႔ သူေရြးခ်ယ္ထားသည့္ ေနရာမွ ေနျပီး သူ႔နယ္ေျမ က်ဴးေက်ာ္လာသူ က်န္ ကစားေဖာ္မ်ားကို လိုက္ဖမ္းရ၏။ လိုက္ဖမ္းလို႔ မိပါက မိသူက တခါ ျပန္လုိက္ရ ျပန္သည္။
အဆိုပါ ကစားနည္းေလးကို ငယ္ငယ္တုန္းက ခဏခဏ ကစားခဲ့ၾကသည္။ အိမ္မွာက ၀င္ေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ ရွိတာမို႔ ေလွကား ႏွစ္ခု ရွိသည္။ တဘက္က ေျပေျပျပစ္ျပစ္၊ တဘက္ကေတာ့ အနည္းငယ္ ျမင့္ျပီး မတ္သည္။ ခက္ခက္ခဲခဲ ကစားခ်င္ၾကလွ်င္ ျမင့္သည့္ဘက္မွာ ကစားေလ့ရွိၾက၏။
***
အခုအခ်ိန္မွာ ဒီကစားနည္းေလးကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ျပီး ... သူသာဆိုလွ်င္ ကုန္းလား ေရလား ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္ မလဲ ... ေတြးမိျပန္သည္။ ဒီေနာက္မွာ ထပ္မံ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ မိတာက ... သူတို႔ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ရာ တိုင္းျပည္ႀကီးက ကုန္း ... ဆိုပါေတာ့ ... ။ ေရ ဆိုတာကေတာ့ အျခား တိုင္းျပည္ ႏိုင္ငံ အသီးသီးေပါ့ ... ။
အားလံုးလိုလိုကေတာ့ ေအးျမမယ္ထင္တဲ့ ေရထဲကို ဆင္းခ်င္ၾကသည္။ ေရျပင္ႀကီးက လႈိင္းၾကက္ခြပ္ ကေလးေတြနဲ႔ လွလည္းလွပ၊ က်ယ္လည္း က်ယ္ျပန္႔၊ စိတ္၀င္စားစရာေတြလည္း ေပါသကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ ေရကိုေရြးခ်ယ္ျပီး ေရထဲကို တကယ္တမ္း ေရာက္တဲ့အခါ မွာ ... ။
ေရမကူးတတ္သူမ်ား ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ၾကရျပန္သည္။ အနည္းအက်ဥ္း ေရကူးတတ္သူ မ်ားကေတာ့ အနည္းအက်ဥ္းသာ ဒုကၡေတြ႕ႏိုင္ျပီး ေရကူး ကြၽမ္းက်င္သူ သက္လံုေကာင္းသူမ်ား အတြက္ကေတာ့ ေရျပင္မွာ ေနေပ်ာ္သည္ေပါ့။ ေရငုပ္၀တ္စုံ ေအာက္စီဂ်င္ဘူး စသည့္ အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းမ်ား ၀တ္ဆင္ရန္ တတ္ႏိုင္သူ လူနည္းစု အဖို႔ကေတာ့ ေရျပင္သည္လည္း ေျမျပင္ပမာပါပဲ ... ။
ဒီလိုႏွင့္ ေရျပင္ထဲမွာ တခ်ဳိ႕လည္း ယက္ကန္ ယက္ကန္၊ တခ်ဳိ႕လည္း အလိုက္သင့္ စီးေမ်ာ၊ တခ်ဳိ႕လည္း စုန္ဆန္ ကူးခတ္၊ တခ်ဳိ႕က ေရေအာက္ နက္သည္ထက္ နက္ေအာင္ ငုပ္လွ်ဳိးသြားၾကသည္။ မကူးတတ္ ကူးတတ္ အားသြန္ ခြန္စိုက္ ကူးခတ္ရင္း ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ကာ ေရေအာက္မွာ စံုးစံုး နစ္ျမဳပ္ သြားသူ တခ်ဳိ႕တေလလည္း ... ရွိေနဆဲ ... ။
ေရထဲမွာေတာ့ က်င္လည္စြာ ကူးခတ္ေနၾကေသာ ... ေရာင္စံု ငါးကေလးေတြ၊ ထူးဆန္း လွပေသာ သတၱ၀ါ မ်ဳိးစံုေတြက ဖ်ားေယာင္း ျမွဴဆြယ္ ေနၾက ေပလိမ့္မည္။ ေရေအာက္သို႔ နက္သည္ထက္ နက္ေအာင္ ငုပ္လွ်ဳိးႏိုင္လွ်င္ ေရေအာက္၏ ထူးဆန္းလွပမႈ မ်ားစြာ၊ အံ့ၾသဖြယ္ရာ မ်ားစြာ၊ အဖိုးတန္ ရတနာ မ်ားစြာႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ရမည္ အမွန္ပင္။
သို႔ေသာ္ ...
ေရျပင္ႏွင့္ ေျမျပင္က ဖိအားခ်င္းတူသည္ မဟုတ္။ ေရေအာက္သို႔ နက္ေလ ေရဖိအားက ပိုမ်ားေလေလ... ပို၍ မြန္းက်ပ္ေလေလ ... ကုန္းေပၚျပန္္တက္ဖို႔ ပိုခက္ေလေလ ...။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ... ေရထဲမွ လူသားမ်ား ကုန္းေျမကိုသာ ျပန္လည္၍ တမ္းတမိၾကမည္။ ကုန္းေပၚမွာ ရွင္သန္လ်က္ အသက္၀၀ ရွဴခ်င္ၾကမည္။ ကုန္းသတၱ၀ါေတြဟာ ေရထဲမွာ ၾကာၾကာေနႏိုင္ပါ့မလား ... ။ ေရဟာ ဘယ္ေလာက္ ေအးျမ လွပ ဆန္းၾကယ္ ေနလင့္ကစား ကုိယ့္ရပ္ဌာေန ကုန္းေျမ ကိုသာ ျပန္လည္ေျခခ် လိုၾကတာ အမွန္ပဲ မဟုတ္လား။
သူကိုယ္တိုင္ကေရာ ...
ဤနည္းႏွင္ႏွင္ပါပဲ။ သာယာေအးျမလွပါတယ္ဆိုတဲ့ ေရထဲမွာ အျမဲမေနလိုပါ။ မေနႏိုင္ပါ ... ။ အေျခအေနတခုရဲ႕ တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္ ကုန္းလား ေရလား ေရြးခ်ယ္ မေနႏိုင္အားဘဲ ေရထဲသို႔ ဆင္းသက္ခဲ့ရသည္။ ေရကူး မကြၽမ္းက်င္သူမို႔ ေရထဲမွာ အားတင္းစြာ ကူးခတ္ရင္း ရုန္းကန္ေနရဆဲ ... ။ တခါတေလလည္း မြန္းက်ပ္တဲ့ ဒဏ္ေတြ ခါးသီးစြာ ခံရျပန္ေသးသည္။
မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ...
တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ... ကုန္းေျမျပင္ေပၚ ေကာင္းမြန္စြာ ျပန္လည္ တက္ေရာက္ႏိုင္ရန္ ၾကိဳးစားရပါဦးမည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ သူတို႔၏ ကုန္းေျမသည္လည္း သာယာ လွပ ျပည့္စံု ေနလိမ့္မည္ေလလား ... ေမွ်ာ္လင့္စြာ ေတြးေနမိပါေတာ့၏။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ည ၁၀ နာရီ ၂၄ မိနစ္
ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ကိုယ္လုပ္၊
လည္ပတ္ေနေသာ ဘ၀မ်ားစြာ၊
ေညာင္ပင္တေစၧ ...
စသျဖင့္ပါ။
အခုလည္း "ကုန္းလား ေရလား" ကစားနည္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေတြးမိေတြးရာ ေတြးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေတြးေတြကို စာလံုးေတြအျဖစ္ ပံုေဖာ္ရင္း ေရးမိေရးရာ ဘေလာ့ေပၚမွာ ခ်ေရးလိုက္မိပါတယ္။
***
"ကုန္းလား ... ေရလား"
***
ကုန္းလား ... ေရလား???
((( ကုန္း )))
နင့္ကုန္းေပၚ ငါတက္တယ္ ... ဘာျဖစ္သလဲ ကြယ္ ...
((( ေရ )))
နင့္ေရထဲကို ငါဆင္းတယ္ ... ဘာျဖစ္သလဲ ကြယ္ ...
***
ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားခဲ့ၾကဖူးသည့္ ကစားနည္းေလး တခု ျဖစ္သည္။ အိမ္အ၀င္၀ အတက္အဆင္း ေလွကားထစ္ေတြမွာ ကုန္းလား ေရလား ခဏခဏ ကစားခဲ့ၾကသည္။ လိုက္ရမည့္သူက ေလွကားထစ္ အေပၚမွာေန ... က်န္သူေတြက ေလွကားထစ္ေအာက္ ေျမျပန္႔ကေနျပီး အထက္ပါ အတိုင္း အေမး အေျဖ လုပ္ကာ ကစားရသည့္ ကစားနည္းေလးပင္။
လိုက္သူက "ကုန္း" ဟု ေျဖလွ်င္ ... သူက ကုန္းေပၚမွာသာ ေနျပီး က်န္သူမ်ားက ေရထဲမွာ ေနရသည္။ လိုက္သူက "ေရ" ဟု ေျဖပါက ေရဟု သတ္မွတ္ထားသည့္ ေျမျပင္ေပၚကို ဆင္းရျပီး က်န္သူမ်ားက ကုန္္းေပၚ ေျပးတက္ၾကရသည္။ ထိုသို႔ သူေရြးခ်ယ္ထားသည့္ ေနရာမွ ေနျပီး သူ႔နယ္ေျမ က်ဴးေက်ာ္လာသူ က်န္ ကစားေဖာ္မ်ားကို လိုက္ဖမ္းရ၏။ လိုက္ဖမ္းလို႔ မိပါက မိသူက တခါ ျပန္လုိက္ရ ျပန္သည္။
အဆိုပါ ကစားနည္းေလးကို ငယ္ငယ္တုန္းက ခဏခဏ ကစားခဲ့ၾကသည္။ အိမ္မွာက ၀င္ေပါက္ ႏွစ္ေပါက္ ရွိတာမို႔ ေလွကား ႏွစ္ခု ရွိသည္။ တဘက္က ေျပေျပျပစ္ျပစ္၊ တဘက္ကေတာ့ အနည္းငယ္ ျမင့္ျပီး မတ္သည္။ ခက္ခက္ခဲခဲ ကစားခ်င္ၾကလွ်င္ ျမင့္သည့္ဘက္မွာ ကစားေလ့ရွိၾက၏။
***
အခုအခ်ိန္မွာ ဒီကစားနည္းေလးကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ျပီး ... သူသာဆိုလွ်င္ ကုန္းလား ေရလား ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္ မလဲ ... ေတြးမိျပန္သည္။ ဒီေနာက္မွာ ထပ္မံ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ မိတာက ... သူတို႔ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ရာ တိုင္းျပည္ႀကီးက ကုန္း ... ဆိုပါေတာ့ ... ။ ေရ ဆိုတာကေတာ့ အျခား တိုင္းျပည္ ႏိုင္ငံ အသီးသီးေပါ့ ... ။
အားလံုးလိုလိုကေတာ့ ေအးျမမယ္ထင္တဲ့ ေရထဲကို ဆင္းခ်င္ၾကသည္။ ေရျပင္ႀကီးက လႈိင္းၾကက္ခြပ္ ကေလးေတြနဲ႔ လွလည္းလွပ၊ က်ယ္လည္း က်ယ္ျပန္႔၊ စိတ္၀င္စားစရာေတြလည္း ေပါသကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ ေရကိုေရြးခ်ယ္ျပီး ေရထဲကို တကယ္တမ္း ေရာက္တဲ့အခါ မွာ ... ။
ေရမကူးတတ္သူမ်ား ေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ၾကရျပန္သည္။ အနည္းအက်ဥ္း ေရကူးတတ္သူ မ်ားကေတာ့ အနည္းအက်ဥ္းသာ ဒုကၡေတြ႕ႏိုင္ျပီး ေရကူး ကြၽမ္းက်င္သူ သက္လံုေကာင္းသူမ်ား အတြက္ကေတာ့ ေရျပင္မွာ ေနေပ်ာ္သည္ေပါ့။ ေရငုပ္၀တ္စုံ ေအာက္စီဂ်င္ဘူး စသည့္ အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းမ်ား ၀တ္ဆင္ရန္ တတ္ႏိုင္သူ လူနည္းစု အဖို႔ကေတာ့ ေရျပင္သည္လည္း ေျမျပင္ပမာပါပဲ ... ။
ဒီလိုႏွင့္ ေရျပင္ထဲမွာ တခ်ဳိ႕လည္း ယက္ကန္ ယက္ကန္၊ တခ်ဳိ႕လည္း အလိုက္သင့္ စီးေမ်ာ၊ တခ်ဳိ႕လည္း စုန္ဆန္ ကူးခတ္၊ တခ်ဳိ႕က ေရေအာက္ နက္သည္ထက္ နက္ေအာင္ ငုပ္လွ်ဳိးသြားၾကသည္။ မကူးတတ္ ကူးတတ္ အားသြန္ ခြန္စိုက္ ကူးခတ္ရင္း ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ကာ ေရေအာက္မွာ စံုးစံုး နစ္ျမဳပ္ သြားသူ တခ်ဳိ႕တေလလည္း ... ရွိေနဆဲ ... ။
ေရထဲမွာေတာ့ က်င္လည္စြာ ကူးခတ္ေနၾကေသာ ... ေရာင္စံု ငါးကေလးေတြ၊ ထူးဆန္း လွပေသာ သတၱ၀ါ မ်ဳိးစံုေတြက ဖ်ားေယာင္း ျမွဴဆြယ္ ေနၾက ေပလိမ့္မည္။ ေရေအာက္သို႔ နက္သည္ထက္ နက္ေအာင္ ငုပ္လွ်ဳိးႏိုင္လွ်င္ ေရေအာက္၏ ထူးဆန္းလွပမႈ မ်ားစြာ၊ အံ့ၾသဖြယ္ရာ မ်ားစြာ၊ အဖိုးတန္ ရတနာ မ်ားစြာႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ရမည္ အမွန္ပင္။
သို႔ေသာ္ ...
ေရျပင္ႏွင့္ ေျမျပင္က ဖိအားခ်င္းတူသည္ မဟုတ္။ ေရေအာက္သို႔ နက္ေလ ေရဖိအားက ပိုမ်ားေလေလ... ပို၍ မြန္းက်ပ္ေလေလ ... ကုန္းေပၚျပန္္တက္ဖို႔ ပိုခက္ေလေလ ...။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ... ေရထဲမွ လူသားမ်ား ကုန္းေျမကိုသာ ျပန္လည္၍ တမ္းတမိၾကမည္။ ကုန္းေပၚမွာ ရွင္သန္လ်က္ အသက္၀၀ ရွဴခ်င္ၾကမည္။ ကုန္းသတၱ၀ါေတြဟာ ေရထဲမွာ ၾကာၾကာေနႏိုင္ပါ့မလား ... ။ ေရဟာ ဘယ္ေလာက္ ေအးျမ လွပ ဆန္းၾကယ္ ေနလင့္ကစား ကုိယ့္ရပ္ဌာေန ကုန္းေျမ ကိုသာ ျပန္လည္ေျခခ် လိုၾကတာ အမွန္ပဲ မဟုတ္လား။
သူကိုယ္တိုင္ကေရာ ...
ဤနည္းႏွင္ႏွင္ပါပဲ။ သာယာေအးျမလွပါတယ္ဆိုတဲ့ ေရထဲမွာ အျမဲမေနလိုပါ။ မေနႏိုင္ပါ ... ။ အေျခအေနတခုရဲ႕ တြန္းပို႔မႈေၾကာင့္ ကုန္းလား ေရလား ေရြးခ်ယ္ မေနႏိုင္အားဘဲ ေရထဲသို႔ ဆင္းသက္ခဲ့ရသည္။ ေရကူး မကြၽမ္းက်င္သူမို႔ ေရထဲမွာ အားတင္းစြာ ကူးခတ္ရင္း ရုန္းကန္ေနရဆဲ ... ။ တခါတေလလည္း မြန္းက်ပ္တဲ့ ဒဏ္ေတြ ခါးသီးစြာ ခံရျပန္ေသးသည္။
မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ...
တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ... ကုန္းေျမျပင္ေပၚ ေကာင္းမြန္စြာ ျပန္လည္ တက္ေရာက္ႏိုင္ရန္ ၾကိဳးစားရပါဦးမည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ သူတို႔၏ ကုန္းေျမသည္လည္း သာယာ လွပ ျပည့္စံု ေနလိမ့္မည္ေလလား ... ေမွ်ာ္လင့္စြာ ေတြးေနမိပါေတာ့၏။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ည ၁၀ နာရီ ၂၄ မိနစ္
Thursday, December 13, 2007
အဆိပ္သင့္ အႏၶ
အမွန္တရားဟာ … ခါးသီးသတဲ့ …
ဒါနဲ႔ …
ခ်ဳိျမိန္တဲ့ အမွားေတြကို
မက္ေမာစြာ စားသံုးရင္း …
အမွားမ်ားနဲ႔ ႀကီးျပင္းခဲ့တယ္ … ။
အမွားေတြထဲမွာ
အမွားကို အမွားမွန္း မသိတဲ့ အမွားက
အႀကီးဆံုး အမွား တဲ့ …
ဒါေၾကာင့္မ်ားလား
အမွားကို အမွားမွန္း သိလ်က္နဲ႔
မွားျပီးရင္း ဆက္ဆက္ မွား
ၾကာလာေတာ့ …
အမွားေတြထဲမွာ ႏြံနစ္
ရုန္းထြက္ပစ္ဖို႔လည္း
မစဥ္းစားျဖစ္ေတာ့ …
အမွားမ်ားနဲ႔သာ ယဥ္ပါး
အမွားမ်ားနဲ႔သာ ေပ်ာ္ရႊင္
အမွန္ကိုလည္း မျမင္မိေတာ့ … ။
အမွားေတြက သကာရည္လို
ခ်ဳိေတာ့ ခ်ဳိျမိန္လွပါရဲ႕ …
ဒါေပမဲ့ …
အဲဒီ သကာရည္ေတြမွာ
အဆိပ္ေတြ ပါေနတယ္ဆိုတာ
အစက မသိခဲ့မိဘူး … ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ …
ခႏၶာကိုယ္တခုလံုး
အဆိပ္ေတြ ဖံုးလႊမ္းသြား
ခံစားရ ခက္လြန္းေတာ့မွ …
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိထားၾကည့္ …
ငါဟာ အဆိပ္မိေနျပီလား … ။
ေသခ်ာပါတယ္ …
အမွားဆိပ္သင့္ေနျပီ
ဟဒယဆီထိ တိုင္ …
ကုစားႏုိင္မယ့္ေဆးလည္း …
လက္ေတြ႕မွာ ေ၀းလြန္းလွပါရဲ႕ … ။
ဒီလိုနဲ႔ …
အဆိပ္သင့္ေနလ်က္က
အဆိပ္ေတြကိုသာ လိုခ်င္
အဆိပ္ေတြကိုပင္ တမ္းတ
ငါဟာ … အႏၶ တေယာက္ပါလား … ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၃၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ေန႔လည္ ၂ နာရီ ၀၅ မိနစ္
Wednesday, December 12, 2007
ကမ္းေျခမွာ ...
ပင္လယ္ဆီကို ေရာက္ခဲ့တယ္။
ပင္လယ္ကေတာ့ သူ႔ဆီလာသူ အားလံုးရဲ႕ ေျခအစံုကို ဦးတိုက္လို႔ ၾကိဳဆိုေနေလရဲ႕ ... ။ ညင္သာတဲ့ လႈိင္းလံုးေလးေတြ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကမ္းေျခကို ရိုက္ခတ္ျပီး ... ျပန္ေလွ်ာက်သြားတိုင္း ... ေရျမွဳပ္ ေဖြးေဖြးေလးေတြ ေသာင္ျပင္မွာ ပလံုစီလို႔ တင္က်န္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ... တကယ့္ကို ခဏေလးပါပဲ ... ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾက ျပန္ပါေရာ ... ။
ပင္လယ္ကေတာ့ သူ႔ဆီလာသူ အားလံုးရဲ႕ ေျခအစံုကို ဦးတိုက္လို႔ ၾကိဳဆိုေနေလရဲ႕ ... ။ ညင္သာတဲ့ လႈိင္းလံုးေလးေတြ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကမ္းေျခကို ရိုက္ခတ္ျပီး ... ျပန္ေလွ်ာက်သြားတိုင္း ... ေရျမွဳပ္ ေဖြးေဖြးေလးေတြ ေသာင္ျပင္မွာ ပလံုစီလို႔ တင္က်န္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ... တကယ့္ကို ခဏေလးပါပဲ ... ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾက ျပန္ပါေရာ ... ။
ကမ္းေျခက သဲျပင္မြမြ။
ေျခတလွမ္း နင္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း သဲျပင္ေပၚမွာ ထင္က်န္ခဲ့တဲ့ ေျခရာေတြ ... ။ တလွမ္း ... ႏွစ္လွမ္း ... သံုးလွမ္း ... ေျခလွမ္းေပါင္းမ်ားစြာ လွမ္းရင္း ကမ္းေျခတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ ႏူးညံ့တဲ့ သဲျပင္ေပၚမွာ ေျခရာေတြ ထင္က်န္ႏိုင္ေပမဲ့ ... မာေက်ာတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေလွ်ာက္လွမ္းလွမ္း ေျခလွမ္းတိုင္းအတြက္ အမွတ္အသားေတြ ထင္က်န္ ႏိုင္ပါ့မလား .. ။
ရာသီက ေအးေပမဲ့ ကမ္းေျခက ေနသာတယ္။
ညီညာ ျပန္႔ျပဴးတဲ့ ကမ္းေျခတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ ... ေဆာ့ကစားသူ ... ကေလးေတြ ... ေခြးေတြ ... ဟိုတစု ... သည္တစု ... ။
ဆူဆူညံညံ အသံၾကားလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေယာနသန္ရဲ႕ အမ်ဳိးအေဆြ ... စင္ေရာ္ငွက္ ကေလးေတြ ... ။ ဒီစင္ေရာ္ေလးေတြထဲမွာ ေယာနသန္လုိ စင္ေရာ္ တေကာင္္ တေလမ်ား ပါမလား ေတြးရင္း ရစ္ခ်တ္ဘာ့ခ္ရဲ႕ စာသားတခ်ဳိ႕ သြားသတိရမိတယ္။
“Remember, Jonathan, heaven isn't a place or a time because place and time are so very meaningless. Heaven is...”
ဟုတ္သားပဲ ... ။ အခ်ိန္ေတြ ေနရာေတြဆိုတာ အဓိပၸါယ္ မရွိတဲ့ အရာေတြ ... ။ နိဗၺာန္ဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွာလဲ ... လက္ညွဳိးညႊန္ျပလို႔ ရႏိုင္ပါ့မလား ... ။
ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ေလးေတြကို ပါလာတဲ့ ေပါင္မုန္႔အပိုင္းအစေလးေတြ တဖဲ့စီ ဖဲ့ေကြၽးေတာ့ ဆူညံညံ အသံနဲ႔ ကရိကရိ ကြက္ ကြက္ ေအာ္ဟစ္ရင္း မုန္႔ကို အလုအယက္ စားေနၾကတာ ေပ်ာ္စရာပဲ ... ။
“Remember, Jonathan, heaven isn't a place or a time because place and time are so very meaningless. Heaven is...”
ဟုတ္သားပဲ ... ။ အခ်ိန္ေတြ ေနရာေတြဆိုတာ အဓိပၸါယ္ မရွိတဲ့ အရာေတြ ... ။ နိဗၺာန္ဆိုတာ ဘယ္ေနရာမွာလဲ ... လက္ညွဳိးညႊန္ျပလို႔ ရႏိုင္ပါ့မလား ... ။
ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ေလးေတြကို ပါလာတဲ့ ေပါင္မုန္႔အပိုင္းအစေလးေတြ တဖဲ့စီ ဖဲ့ေကြၽးေတာ့ ဆူညံညံ အသံနဲ႔ ကရိကရိ ကြက္ ကြက္ ေအာ္ဟစ္ရင္း မုန္႔ကို အလုအယက္ စားေနၾကတာ ေပ်ာ္စရာပဲ ... ။
ကမ္းေျခမွာ ေနေစာင္းျပီ။
ေနေစာင္းတာနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေအးသည္ထက္ ေအးလို႔လာတယ္။ အဆံုးမဲ့တဲ့ ပင္လယ္ႀကီး ကိုေငးၾကည့္ရင္း ... ဟိုမွာဘက္ကမ္းမွာ ကိုယ့္ဌာေနမ်ား ရွိေလမလား ... ေရာ္ရမ္း မွန္းဆေနမိျပန္တယ္ ... ။
ၾကည့္ေနရင္း ၾကည့္ေနရင္း ... မ်က္လံုးေတြ ပူေႏြး စိုစြတ္လာျပီး အရာရာဟာ တျဖည္းျဖည္း ေ၀ ... ၀ါး ... လို႔... ။ ပင္လယ္ေရျပင္ေတာင္ ျမင့္တက္လာေလသလား ... ထင္ေယာင္ ထင္မွား ျဖစ္ခဲ့ရေပါ့။
ေစာေစာက ပ်ံသန္းေနၾကတဲ့ စင္ေရာ္ေလးေတြလည္း အေတာင္ေညာင္း ေနၾကရွာသလား မသိ ... လႈိင္းစီးရင္း အနားယူ ေနၾကျပီ။
သြားေတာ့မယ္ ... ။
ပင္လယ္ႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ... ေလညင္းေလးက ခပ္ဖြဖြ နမ္းရႈိက္ရင္း ပါးျပင္ေပၚက အရာေတြကို ေအးစက္ ေျခာက္ေသြ႕ေစတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တေန႔တာ ကုန္ခဲ့ေပါ့ ... ။
ေနမင္းက ႏႈတ္ဆက္ ခြဲခြါ သြားျပန္ျပီ။
ေန႔တာက တိုေတာင္းလြန္းလွတယ္ ... ။
ပင္လယ္ကေတာ့ အထီးက်န္ေနတဲ့ ကမ္းေျခဆီ လႈိင္းလံုးေလးေတြ ရိုက္ခတ္ ပို႔ေပးရင္း ... လူတကာ နင္းခဲ့တဲ့ ေျခရာေတြ ... လူတကာ ခ်ခဲ့တဲ့ သက္ျပင္းေတြကို ျပန္လည္ သယ္ေဆာင္သြားေလရဲ႕ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၁၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ည ၁၀ နာရီ ၀၅ မိနစ္
Tuesday, December 11, 2007
ခဏေလး ...
ရွည္လ်ားလြန္းတဲ့ သံသရာနဲ႔
ႏႈိင္းစာၾကည့္ရင္
ရရွိထားတဲ့ ဘ၀ေလးဟာ ... ခဏေလး ... ။
ဒီဘ၀ေလးထဲမွာမွ ...
ေမြးဖြားျခင္းနဲ႔ ေသဆံုးျခင္းရဲ႕ အၾကား
ရွင္သန္သြားရခ်ိန္က ... ခဏေလး ... ။
ရွင္သန္ေနခိုက္မွာမွ ...
ခ်စ္ေသာသူမ်ားနဲ႔ ေတြ႕ၾကၾကံဳၾက
ဆံုဆည္းရခ်ိန္က ... ခဏေလး ... ။
ေတြ႕ၾကံဳ ဆံုဆည္းခ်ိန္မွာမွ ...
နားလည္မႈမ်ားစြာထား ... ႏွစ္ဦးသားဘ၀
ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရခ်ိန္က ... ခဏေလး ... ။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ...
ခဏေလးေတြကို စုစည္း
အၾကာၾကီး ျဖစ္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕ ...
ဒါေပမဲ့ ...
... ... ...
... ... ...
ခဏေလးဆိုတာ ...
တကယ္ကို ခဏေလးပဲမို႔
ခဏေလးေတြကို တန္ဖိုးထား
ၾကိဳးစားျပီး ေစာင့္ေရွာက္
မေပ်ာက္ပ်က္ေစခ်င္
အျမဲ ေပ်ာ္ရႊင္ရပါေစသား ...
ခဏေလးမ်ားရယ္ ... ။ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၁၀၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
၂၃ နာရီ ၂၁ မိနစ္
Monday, December 10, 2007
အေရြးမွားမိေလလို႔ ...
က်မက ဘယ္ေတာ့မဆို တခုခုလုပ္လိုက္တိုင္း အလြဲလြဲနဲ႔ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ ခ်ည္းပါပဲ။ တေလာက ေက်ာင္းမွာ HIV, AIDS နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး task တခု လုပ္ၾကရတယ္။ HIV ဗိုင္းရပ္စ္ နဲ႔ တျခား ဘက္တီးရီးယား ကြာျခားပံုကို အုပ္စုလိုက္ ရွင္းလင္း သရုပ္ျပ ၾကဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ပံုပဲ ဆြဲဆြဲ၊ တျခား ၾကိဳက္တဲ့နည္းနဲ႔ ဘယ္လိုပဲ ရွင္းရွင္း ၾကည့္သူေတြ နားလည္ရင္ ျပီးေရာ ရွင္းျပလို႔ ရပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကိုးကားဖို႔ စာအုပ္ေတြေတာ့ အားလံုးကို ခ်ေပး ထားပါတယ္။ က်မက အုပ္စု နံပါတ္ ၃။ ထံုးစံအတိုင္း က်မ ပါတဲ့ အုပ္စုက ဘယ္ေတာ့မွ လူမစံုပါဘူး။ အုပ္စု တစု မွာ အနည္း ဆံုး လူ ၈ ေယာက္ေလာက္ ရွိရေပမဲ့ က်မတို႔ အုပ္စုမွာက လူ ၄ ေယာက္ သာ ရွိပါတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြ ဘယ္ေခ်ာင္ သြားလစ္ ေနၾကသလဲ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ရွိတဲ့သူ ၄ ေယာက္က ... စေကာ့တလန္သူ ကက္သရင္း၊ အီတာလ်ံသူ ရိုဇာ၊ ဂ်ပန္မေလး ယူမိကို နဲ႔ ဗမာျပည္က က်မ ... ဆိုပါေတာ့။
က်မတို႔ အုပ္စုမွာ ကက္သရင္းက အငယ္ဆံုး၊ အတက္ၾကြဆံုး၊ ဥာဏ္အေကာင္းဆံုး နဲ႔ talent အရွိဆံုး ပါပဲ။ တျခား လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြမွာလည္း သူပဲ ဦးေဆာင္သလို ... အခုတခါလည္း သူပဲ အၾကံဥာဏ္ ေပးပါတယ္။ ျပဇာတ္တိုေလး တခု လုပ္ၾကမယ္ ... ေပါ့။ လူ ၄-ေယာက္ ရွိတယ္ ဆိုေတာ့ကာ ...
(၁) HIV virus
(၂) Bacteria
(၃) Immune System Protector
(၄) လူသား
အဲဒီလို ခ်ေရးျပီး ... ဘယ္သူက ဘာလုပ္ခ်င္လဲ လို႔ သူက ေမးတယ္။ ရိုဇာက ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ HIV virus လုပ္မယ္လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့ ... က်မကိုေရာ ဘာလုပ္ ခ်င္သလဲ လို႔ ဆက္ေမးတယ္။ က်မက ထံုးစံအတိုင္း စဥ္းစားခန္း၀င္ေတာ့ ... ဘက္တီးရီးယားၾကီးလည္း မလုပ္ခ်င္၊ immune system protector ဆိုတာ သာေတာင္ဆိုးေသး ... ဘာေတြ ဘယ္လို လုပ္ရမွန္းလည္း မသိ၊ ဒီေတာ့ လူသား လုပ္တာပဲ ေကာင္းမွာပါ ဆိုျပီး ... နံပါတ္ (၄) ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္မိတယ္။ ဂ်ပန္မေလးက နံပါတ္ (၃) ကိုေရြးေတာ့ ကက္သရင္းက နံပါတ္ (၂) အလိုလို ျဖစ္သြားတာေပါ့။
အဲ ... အားလံုးလည္း ေရြးျပီးေရာ ကက္သရင္းက သူလုပ္မယ့္ အစီအစဥ္ကို ေျပာျပတယ္။ အဲဒီမွာ က်မ ဒုကၡ ေရာက္ေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ... ကိုယ့္စိတ္တိုင္းက် ေရြးခ်ယ္ ထားျပီးမွ မလုပ္ခ်င္ဘူး ဆိုျပီး ဘြာခတ္လို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ... အိုေက ေပါ့ ... ။ ဒီလိုနဲ႔ ... ျပဇာတ္ကေလးကို အျမန္ ဇာတ္တိုက္ၾကျပီး ... အလွည့္က်တဲ့ အခါ သရုပ္ေဖာ္ ျပသၾကရပါတယ္။
က်မ ဘယ္လို ဒုကၡေရာက္တယ္ဆိုတာကို ျပဇာတ္သြား အေနနဲ႔ ျပန္ေရးျပပါမယ္။ ဖတ္သာၾကည့္ၾကပါေတာ့ ... ။
***
အဖြင့္
လူ ၄-ဦး တန္းစီ ရပ္ေနေစ။ ဦးစြာ လူသား အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္မည့္သူက ေဆာင့္ၾကြားၾကြားျဖင့္ ေရွ႕ကို ထြက္လာျပီး ေျပာ။
လူသား ။ ... ။ ကြၽႏ္ုပ္သည္ကား ... မဟာလူသား ျဖစ္ေပေတာ့ သကိုး။
ေျပာျပီး မူလ ေနရာတြင္ ျပန္သြားရပ္။ ေနာက္တဦးထြက္လာ။
HIV virus ။ ... ။ ကြၽႏ္ုပ္က HIV virus ပါပဲ ... ဟဲဟဲဟဲ။
Bacteria ။ ... ။ ကြၽႏ္ုပ္ကေတာ့ ဘက္တီးရီးယားပိုး ... ဟိုးဟိုးဟိုး ... ။
ISP ။ ... ။ ကြၽႏ္ုပ္က ... အဲ ... Imm ... imm ... immune system protector ... ဟုတ္ကဲ့ ... အဲဒါပါပဲ။
(ဂ်ပန္မေလးက အသံထြက္ကို ရုတ္တရက္ ေမ့ျပီး မထြက္ႏိုင္တာနဲ႔ ေဘးက ၀ိုင္းေထာက္ ေပးရပါတယ္။)
တဦးခ်င္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မိတ္ဆက္ျပီးေနာက္ ျပန္တန္းစီ ရပ္ေန။ လူသားႏွင့္ ISP လက္ခ်င္း ခ်ိတ္လ်က္ လမ္းေလွ်ာက္လာ။
လူ ။ ... ။ ၀ွဴး .... ေရဆာလိုက္တာ ... အနီးအနားမွာ ေရရႏိုင္သလား ရွာမွပဲ ... ။
ေလွ်ာက္ေနရင္း ဟိုသည္ ၾကည့္။ တေနရာအေရာက္ ..
လူ ။ ... ။ ၀ိုး ... ေရကန္ေလး တကန္ေတြ႕ျပီ။ ဟင္ ... ေရေတြက သိပ္မသန္႔ ပါလား၊ အို ... ကိစၥမရွိပါဘူး ... ေရ အရမ္းဆာေနျပီ ေသာက္မွပဲ ... ။
တကုိယ္တည္း ေရရြတ္ရင္း ေရကန္ေလးဆီသြားျပီး လက္ခုပ္ျဖင့္ ေရခပ္ေသာက္။ (ဂလု ဂလု ဂလု)
ေရေသာက္ျပီးသည့္ေနာက္ ေရအိုင္အနားမွာ ပုန္းလွ်ဳိးေနေသာ ဘက္တီးရီးယားက ထလာျပီး လူသား၏ က်န္လက္ တဘက္ကို တြဲလွ်က္ လိုက္လာေစ။ တလွမ္း ႏွစ္လွမ္း ေလွ်ာက္ျပီးေနာက္ ဘက္တီးရီးယားကို ISP က လက္သီးျဖင့္ထိုး။
ISP ။ ... ။ ကိုင္းဟာ ... ခြပ္ .. ခြပ္ ..
Bacteria ။ ... ။ အမေလး .. ေၾကာက္ပါျပီ ဗ် ...
ဘက္တီးရီးယားပိုးအား ISP က အႏိုင္ရသြား။ လူသားက ေဆာင့္ၾကြားၾကြားျဖင့္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္။
(ဤတြင္ တက႑ ျပီး။)
***
အခ်ိန္ကား နံနက္ခင္း။ လူသားက သမ္းေ၀ရင္း လမ္းေလွ်ာက္လာ။ (ISP ႏွင့့္ လက္ခ်င္း တြဲခ်ိတ္ထားဆဲ)
လူ ။ ... ။ သာယာလွပေသာ နံနက္ခင္းပါတကား ... ။ အင္း ... ညက ငါ condom မသံုးခဲ့မိပါလား ... ။ အို ကိစၥမရွိပါဘူး တခါတေလပဲ .. ။
(ပရိသတ္၏ ရယ္သံမ်ား)
(ရွက္ေတာ့ ရွက္တယ္ .. ဒါေပမဲ့ ရုပ္တည္နဲ႔ေပါ့။)
ရုတ္တရက္ ေဘးမွာ HIV virus ႀကီး ေရာက္လာျပီး လူသားကို အတင္း လက္တြဲ ေလွ်ာက္စဥ္ လူသားက ေလွ်ာက္ေနရင္း အားအင္ ခ်ိနဲ႔ဟန္ တျဖည္းျဖည္း ေႏွးလာ။
လူ ။ ... ။ ေနရ ထိုင္ရတာလဲ မေကာင္းပါလား ... ဘာမ်ား ျဖစ္သလဲ မသိ။
ထို႔ေနာက္ ISP ႏွင့္ HIV viurs အျပန္ အလွန္ တိုက္ခိုက္ၾက။ ေနာက္ဆံုးမွာ ISP ရႈံးနိမ့္ျပီး ထြက္ေျပး။ HIV က လက္သီး လက္ေမာင္း တန္းလ်က္ လူသားကို လက္တြဲျပီး ဆက္ေလွ်ာက္ေန။ ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္း ... ေနာက္ဆံုးမွာ လူသားက တျဖည္းျဖည္း ေျမေပၚ လဲက် ေသဆံုးသြား ... ။
(ဤတြင္ ျပီးပါျပီ။)
***
ျပဇာတ္တိုကေလးကေတာ့ ဒီမွ်ပါပဲ။ ေရးေတာ့သာ အရွည္ၾကီး။ တကယ္ သရုပ္ေဆာင္ျပရတာ ခဏေလးပါ။ ခဏ ေလးမို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ရွည္မ်ားရွည္ရင္ က်မေတာ့ ပိုျပီး ဒုကၡေရာက္မွာ။ စဥ္းစဥ္းစားစားနဲ႔ ေရြးလိုက္တာ။ အေရြးေတာ္ပံုမ်ား ... ကိုယ္ခ်ည္းပဲ စကားမ်ားမ်ား ေျပာရ … အမူအရာ လုပ္ရ ... ေနာက္ဆံုး ေသရ။ ေျပာရတဲ့ စကားကလည္း သူမ်ား ဟားခ်င္စရာ ... ။ တတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ေရြးမိျပီးမွေတာ့ ... လုပ္ရေတာ့တာပဲကိုး။
ဒါေပမဲ့ ... ၀မ္းသာစရာက က်မတို႔ အုပ္စု ၃ က လူနည္းေပမဲ့ ပရိသတ္ရဲ႕ လက္ခုပ္သံ အမ်ားဆံုး၊ အားလံုးရဲ႕ အၾကိဳက္ဆံုးနဲ႔ အမွတ္လည္း အမ်ားဆံုး ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ အၾကံဥာဏ္ေကာင္း ေပးႏိုင္တဲ့ ကက္သရင္းကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ က်မကေတာ့ ... ေနာက္တခါ ဒါမ်ဳိးလုပ္ဖို႔ ေရြးၾကရမယ္ဆိုရင္ အေရြး မမွားမိေအာင္ ဆင္ျခင္မွပဲ ... လို႔သာ... ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၉၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ညေန ၅ နာရီ ၂၅
က်မတို႔ အုပ္စုမွာ ကက္သရင္းက အငယ္ဆံုး၊ အတက္ၾကြဆံုး၊ ဥာဏ္အေကာင္းဆံုး နဲ႔ talent အရွိဆံုး ပါပဲ။ တျခား လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြမွာလည္း သူပဲ ဦးေဆာင္သလို ... အခုတခါလည္း သူပဲ အၾကံဥာဏ္ ေပးပါတယ္။ ျပဇာတ္တိုေလး တခု လုပ္ၾကမယ္ ... ေပါ့။ လူ ၄-ေယာက္ ရွိတယ္ ဆိုေတာ့ကာ ...
(၁) HIV virus
(၂) Bacteria
(၃) Immune System Protector
(၄) လူသား
အဲဒီလို ခ်ေရးျပီး ... ဘယ္သူက ဘာလုပ္ခ်င္လဲ လို႔ သူက ေမးတယ္။ ရိုဇာက ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ HIV virus လုပ္မယ္လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့ ... က်မကိုေရာ ဘာလုပ္ ခ်င္သလဲ လို႔ ဆက္ေမးတယ္။ က်မက ထံုးစံအတိုင္း စဥ္းစားခန္း၀င္ေတာ့ ... ဘက္တီးရီးယားၾကီးလည္း မလုပ္ခ်င္၊ immune system protector ဆိုတာ သာေတာင္ဆိုးေသး ... ဘာေတြ ဘယ္လို လုပ္ရမွန္းလည္း မသိ၊ ဒီေတာ့ လူသား လုပ္တာပဲ ေကာင္းမွာပါ ဆိုျပီး ... နံပါတ္ (၄) ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္မိတယ္။ ဂ်ပန္မေလးက နံပါတ္ (၃) ကိုေရြးေတာ့ ကက္သရင္းက နံပါတ္ (၂) အလိုလို ျဖစ္သြားတာေပါ့။
အဲ ... အားလံုးလည္း ေရြးျပီးေရာ ကက္သရင္းက သူလုပ္မယ့္ အစီအစဥ္ကို ေျပာျပတယ္။ အဲဒီမွာ က်မ ဒုကၡ ေရာက္ေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ... ကိုယ့္စိတ္တိုင္းက် ေရြးခ်ယ္ ထားျပီးမွ မလုပ္ခ်င္ဘူး ဆိုျပီး ဘြာခတ္လို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ... အိုေက ေပါ့ ... ။ ဒီလိုနဲ႔ ... ျပဇာတ္ကေလးကို အျမန္ ဇာတ္တိုက္ၾကျပီး ... အလွည့္က်တဲ့ အခါ သရုပ္ေဖာ္ ျပသၾကရပါတယ္။
က်မ ဘယ္လို ဒုကၡေရာက္တယ္ဆိုတာကို ျပဇာတ္သြား အေနနဲ႔ ျပန္ေရးျပပါမယ္။ ဖတ္သာၾကည့္ၾကပါေတာ့ ... ။
***
အဖြင့္
လူ ၄-ဦး တန္းစီ ရပ္ေနေစ။ ဦးစြာ လူသား အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္မည့္သူက ေဆာင့္ၾကြားၾကြားျဖင့္ ေရွ႕ကို ထြက္လာျပီး ေျပာ။
လူသား ။ ... ။ ကြၽႏ္ုပ္သည္ကား ... မဟာလူသား ျဖစ္ေပေတာ့ သကိုး။
ေျပာျပီး မူလ ေနရာတြင္ ျပန္သြားရပ္။ ေနာက္တဦးထြက္လာ။
HIV virus ။ ... ။ ကြၽႏ္ုပ္က HIV virus ပါပဲ ... ဟဲဟဲဟဲ။
Bacteria ။ ... ။ ကြၽႏ္ုပ္ကေတာ့ ဘက္တီးရီးယားပိုး ... ဟိုးဟိုးဟိုး ... ။
ISP ။ ... ။ ကြၽႏ္ုပ္က ... အဲ ... Imm ... imm ... immune system protector ... ဟုတ္ကဲ့ ... အဲဒါပါပဲ။
(ဂ်ပန္မေလးက အသံထြက္ကို ရုတ္တရက္ ေမ့ျပီး မထြက္ႏိုင္တာနဲ႔ ေဘးက ၀ိုင္းေထာက္ ေပးရပါတယ္။)
တဦးခ်င္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မိတ္ဆက္ျပီးေနာက္ ျပန္တန္းစီ ရပ္ေန။ လူသားႏွင့္ ISP လက္ခ်င္း ခ်ိတ္လ်က္ လမ္းေလွ်ာက္လာ။
လူ ။ ... ။ ၀ွဴး .... ေရဆာလိုက္တာ ... အနီးအနားမွာ ေရရႏိုင္သလား ရွာမွပဲ ... ။
ေလွ်ာက္ေနရင္း ဟိုသည္ ၾကည့္။ တေနရာအေရာက္ ..
လူ ။ ... ။ ၀ိုး ... ေရကန္ေလး တကန္ေတြ႕ျပီ။ ဟင္ ... ေရေတြက သိပ္မသန္႔ ပါလား၊ အို ... ကိစၥမရွိပါဘူး ... ေရ အရမ္းဆာေနျပီ ေသာက္မွပဲ ... ။
တကုိယ္တည္း ေရရြတ္ရင္း ေရကန္ေလးဆီသြားျပီး လက္ခုပ္ျဖင့္ ေရခပ္ေသာက္။ (ဂလု ဂလု ဂလု)
ေရေသာက္ျပီးသည့္ေနာက္ ေရအိုင္အနားမွာ ပုန္းလွ်ဳိးေနေသာ ဘက္တီးရီးယားက ထလာျပီး လူသား၏ က်န္လက္ တဘက္ကို တြဲလွ်က္ လိုက္လာေစ။ တလွမ္း ႏွစ္လွမ္း ေလွ်ာက္ျပီးေနာက္ ဘက္တီးရီးယားကို ISP က လက္သီးျဖင့္ထိုး။
ISP ။ ... ။ ကိုင္းဟာ ... ခြပ္ .. ခြပ္ ..
Bacteria ။ ... ။ အမေလး .. ေၾကာက္ပါျပီ ဗ် ...
ဘက္တီးရီးယားပိုးအား ISP က အႏိုင္ရသြား။ လူသားက ေဆာင့္ၾကြားၾကြားျဖင့္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္။
(ဤတြင္ တက႑ ျပီး။)
***
အခ်ိန္ကား နံနက္ခင္း။ လူသားက သမ္းေ၀ရင္း လမ္းေလွ်ာက္လာ။ (ISP ႏွင့့္ လက္ခ်င္း တြဲခ်ိတ္ထားဆဲ)
လူ ။ ... ။ သာယာလွပေသာ နံနက္ခင္းပါတကား ... ။ အင္း ... ညက ငါ condom မသံုးခဲ့မိပါလား ... ။ အို ကိစၥမရွိပါဘူး တခါတေလပဲ .. ။
(ပရိသတ္၏ ရယ္သံမ်ား)
(ရွက္ေတာ့ ရွက္တယ္ .. ဒါေပမဲ့ ရုပ္တည္နဲ႔ေပါ့။)
ရုတ္တရက္ ေဘးမွာ HIV virus ႀကီး ေရာက္လာျပီး လူသားကို အတင္း လက္တြဲ ေလွ်ာက္စဥ္ လူသားက ေလွ်ာက္ေနရင္း အားအင္ ခ်ိနဲ႔ဟန္ တျဖည္းျဖည္း ေႏွးလာ။
လူ ။ ... ။ ေနရ ထိုင္ရတာလဲ မေကာင္းပါလား ... ဘာမ်ား ျဖစ္သလဲ မသိ။
ထို႔ေနာက္ ISP ႏွင့္ HIV viurs အျပန္ အလွန္ တိုက္ခိုက္ၾက။ ေနာက္ဆံုးမွာ ISP ရႈံးနိမ့္ျပီး ထြက္ေျပး။ HIV က လက္သီး လက္ေမာင္း တန္းလ်က္ လူသားကို လက္တြဲျပီး ဆက္ေလွ်ာက္ေန။ ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္း ... ေနာက္ဆံုးမွာ လူသားက တျဖည္းျဖည္း ေျမေပၚ လဲက် ေသဆံုးသြား ... ။
(ဤတြင္ ျပီးပါျပီ။)
***
ျပဇာတ္တိုကေလးကေတာ့ ဒီမွ်ပါပဲ။ ေရးေတာ့သာ အရွည္ၾကီး။ တကယ္ သရုပ္ေဆာင္ျပရတာ ခဏေလးပါ။ ခဏ ေလးမို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ရွည္မ်ားရွည္ရင္ က်မေတာ့ ပိုျပီး ဒုကၡေရာက္မွာ။ စဥ္းစဥ္းစားစားနဲ႔ ေရြးလိုက္တာ။ အေရြးေတာ္ပံုမ်ား ... ကိုယ္ခ်ည္းပဲ စကားမ်ားမ်ား ေျပာရ … အမူအရာ လုပ္ရ ... ေနာက္ဆံုး ေသရ။ ေျပာရတဲ့ စကားကလည္း သူမ်ား ဟားခ်င္စရာ ... ။ တတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ေရြးမိျပီးမွေတာ့ ... လုပ္ရေတာ့တာပဲကိုး။
ဒါေပမဲ့ ... ၀မ္းသာစရာက က်မတို႔ အုပ္စု ၃ က လူနည္းေပမဲ့ ပရိသတ္ရဲ႕ လက္ခုပ္သံ အမ်ားဆံုး၊ အားလံုးရဲ႕ အၾကိဳက္ဆံုးနဲ႔ အမွတ္လည္း အမ်ားဆံုး ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ အၾကံဥာဏ္ေကာင္း ေပးႏိုင္တဲ့ ကက္သရင္းကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ က်မကေတာ့ ... ေနာက္တခါ ဒါမ်ဳိးလုပ္ဖို႔ ေရြးၾကရမယ္ဆိုရင္ အေရြး မမွားမိေအာင္ ဆင္ျခင္မွပဲ ... လို႔သာ... ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
***
ေမဓာ၀ီ
၉၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ညေန ၅ နာရီ ၂၅
Sunday, December 09, 2007
မဲဇာမွာ ကဗ်ာရြတ္ျခင္း
ခုလို အိမ္နဲ႕အေ၀းမွာ ေရာက္ေနခိုက္ ... ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မဲဇာ ေရာက္ေနသလို ခံစားေနရပါတယ္။ ၾကံဳေနရတဲ့ ရာသီဥတုကလည္း လက္၀ဲသုႏၵရ အမတ္ႀကီးရဲ႕ မဲဇာေတာင္ေျခရတုထဲက အတိုင္းပဲ ျဖစ္ေန တာကိုး။ “သံ၀ါ ေျဖာက္ေျဖာက္၊ ဆီးႏွင္းေပါက္ လည္း၊ မိုးေလာက္ ျပင္းထန္၊ သြန္းခ် ျပန္ေသာ္” ... ဆိုသလို ... တခါတေလက်ေတာ့ ရြာေနတာ မိုးလား ဆီးႏွင္းလား မခြဲျခားတတ္ေအာင္ပါပဲ ... ။ “ရထားယာဥ္သာ၊ ေနစၾကာလည္း၊ ေရာင္၀ါမထြန္း၊ ခ်မ္းရွာလြန္း၍” ... ဆိုတဲ့အတိုင္း ... ေနမင္းကလည္း ေနာက္က်မွ ထြက္ျပီး ေစာေစာစီးစီး ၀င္တာမို႔ ေနမင္းကို ဘယ္လိုပဲ တ-ေနေပမဲ့ ေနျခည္လည္း မျဖာႏိုင္ေတာ့ ေႏြးလည္း မေႏြးႏိုင္ဘူးေပါ့။
ဒီလို မဲဇာေရာက္ေနခိုက္မွာ ... မဲဇာေတာင္ေျခ ကဗ်ာ ရြတ္ဖို႔ အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္ လာပါတယ္။ ဒီတပတ္ စေန၊ တနဂၤေႏြက info weekend မို႔ ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္ ခြင့္မျပဳဘဲ တျခားျမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းခြဲေတြက ေက်ာင္းသားေတြေရာ တျခားႏိုင္ငံ အသီးသီးက ျပန္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြေရာ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ အကုန္စုျပီး ေတြ႕ၾက ဆံုၾကတယ္။ ဒီေတြ႕ဆံုပြဲမွာ ေက်ာင္းသား အသီးသီးက ကိုယ့္ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ေျပာျပၾကရသလို အေတြ႕အၾကံဳ မရွိေသးတဲ့ က်မတို႔လို ေက်ာင္းသား သစ္ေတြကလည္း လုပ္ေဆာင္ခ်က္ တခုခု ဆင္ႏႊဲလိုက ပါ၀င္ ဆင္ႏႊဲၾကပါ လို႔ ဆိုလာပါတယ္။
သီခ်င္းပဲဆိုဆို၊ ဂစ္တာပဲတီးတီး၊ ကစားနည္းတခုခုပဲ ကစား ကစား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကဗ်ာ ရြတ္ခ်င္ရြတ္ ... ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ တခုခု ေပါ့ ... ။ က်မလည္း ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေတာ့ သီခ်င္းဆိုဖို႔ကလည္း ဒီအသံနဲ႔က အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္၊ ဂစ္တာကလည္း မတီးတာ ၾကာေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မတီးႏိုင္၊ ကစားနည္း က်ျပန္ေတာ့လည္း ဟုတ္တိ ပတၱိ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ကာ ... ေနာက္ဆံုး ကဗ်ာပဲ ရြတ္မယ္လို႔ စိတ္ကူး လိုက္မိတယ္။
ဘာကဗ်ာရြတ္ရင္ ေကာင္းမလဲ ... စဥ္းစားေတာ့ မဲဇာေတာင္ေျခ ကိုပဲ သတိရ မိတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ... အိမ္ကသယ္လာတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ “သွ်င္ဥတၱမေက်ာ္ ေတာလား နဲ႔ လက္၀ဲသုႏၵရ အမတ္ႀကီးရဲ႕ ရတုမ်ား” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ ပါလာတယ္။ အဂၤလိပ္ ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ ထုတ္ေ၀ထားတာပါ။ ေဒါက္တာဘဟန္ ဘာသာျပန္ထားျပီး တခ်ိန္က ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ အျဖစ္ ျပ႒ာန္းခဲ့ပံု ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီကဗ်ာပဲ ရြတ္ဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ျပီး အဂၤလိပ္လို စာသားေတြကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာအျမန္စီရပါတယ္။ စာစီျပီး၊ ေကာ္ပီကူးျပီးေတာ့ နာရီၾကည့္ေတာ့ ၈ နာရီ ခြဲ ေက်ာ္ေနပါျပီ။ အစီအစဥ္က ၁၀ နာရီ ခြဲ လို႔ မနက္က ဖတ္ထားတာ ... ဆိုေတာ့ ေအးေဆးေပါ့ .. ဆိုျပီး ... ေနေနရာက အစိအစဥ္ကို ေနာက္တေခါက္ ျပန္သြားဖတ္ ၾကည့္ေတာ့မွ ....
“ဗုေဒၶါ”
၂၀း၃၀ နာရီ လို႔ ေရးထားတာပါလား ... ။
ဒါနဲ႔ စာအုပ္ေတြ စာရြက္ေတြ အျမန္သိမ္းက်ံဳး ယူျပီး Chinese Embassy ဆိုတဲ့ အေဆာက္အဦးဆီ ေျပးရပါေတာ့တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အစီအစဥ္က စ-ေနပါျပီ။ အဖြင့္အေနနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးက ဂစ္တာတီးျပီး သီခ်င္းဆိုေနပါတယ္။ က်မ အလွည့္က တတိယေျမာက္။ ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ ခဏနားျပီး အေမာေျပေလာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ... က်မ နာမည္ ေခၚပါေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ... ေကာ္ပီကူးထားတဲ့ စာရြက္ေတြ တေယာက္ကို ေ၀ခိုင္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မိတ္ဆက္၊ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေလး ေျပာ (တကယ္ေတာ့ စာရြက္ၾကည့္ဖတ္တာပါ) ျပီးေတာ့မွ ... ကဗ်ာကို စရြတ္ပါေတာ့တယ္ ... ။
((( အဟမ္း ... )))
ရြတ္ျပီးသြားတဲ့ ရတုကို “ဒီေနရာမွာ”သာ သြားဖတ္ ၾကည့္ၾကပါေတာ့ ... ။
အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ထားတာကိုေတာ့ ဒီမွာ ေဖာ္ျပ ေပးလိုက္ ပါတယ္။
***
Myanmar Classical Poem (Radu)
ဒီလို မဲဇာေရာက္ေနခိုက္မွာ ... မဲဇာေတာင္ေျခ ကဗ်ာ ရြတ္ဖို႔ အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္ လာပါတယ္။ ဒီတပတ္ စေန၊ တနဂၤေႏြက info weekend မို႔ ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္ ခြင့္မျပဳဘဲ တျခားျမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းခြဲေတြက ေက်ာင္းသားေတြေရာ တျခားႏိုင္ငံ အသီးသီးက ျပန္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြေရာ က်မတို႔ ေက်ာင္းမွာ အကုန္စုျပီး ေတြ႕ၾက ဆံုၾကတယ္။ ဒီေတြ႕ဆံုပြဲမွာ ေက်ာင္းသား အသီးသီးက ကိုယ့္ အေတြ႕အၾကံဳေတြ ေျပာျပၾကရသလို အေတြ႕အၾကံဳ မရွိေသးတဲ့ က်မတို႔လို ေက်ာင္းသား သစ္ေတြကလည္း လုပ္ေဆာင္ခ်က္ တခုခု ဆင္ႏႊဲလိုက ပါ၀င္ ဆင္ႏႊဲၾကပါ လို႔ ဆိုလာပါတယ္။
သီခ်င္းပဲဆိုဆို၊ ဂစ္တာပဲတီးတီး၊ ကစားနည္းတခုခုပဲ ကစား ကစား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကဗ်ာ ရြတ္ခ်င္ရြတ္ ... ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ တခုခု ေပါ့ ... ။ က်မလည္း ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေတာ့ သီခ်င္းဆိုဖို႔ကလည္း ဒီအသံနဲ႔က အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္၊ ဂစ္တာကလည္း မတီးတာ ၾကာေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မတီးႏိုင္၊ ကစားနည္း က်ျပန္ေတာ့လည္း ဟုတ္တိ ပတၱိ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ကာ ... ေနာက္ဆံုး ကဗ်ာပဲ ရြတ္မယ္လို႔ စိတ္ကူး လိုက္မိတယ္။
ဘာကဗ်ာရြတ္ရင္ ေကာင္းမလဲ ... စဥ္းစားေတာ့ မဲဇာေတာင္ေျခ ကိုပဲ သတိရ မိတယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ... အိမ္ကသယ္လာတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ “သွ်င္ဥတၱမေက်ာ္ ေတာလား နဲ႔ လက္၀ဲသုႏၵရ အမတ္ႀကီးရဲ႕ ရတုမ်ား” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ ပါလာတယ္။ အဂၤလိပ္ ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာနဲ႔ ထုတ္ေ၀ထားတာပါ။ ေဒါက္တာဘဟန္ ဘာသာျပန္ထားျပီး တခ်ိန္က ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ အျဖစ္ ျပ႒ာန္းခဲ့ပံု ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီကဗ်ာပဲ ရြတ္ဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ျပီး အဂၤလိပ္လို စာသားေတြကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာအျမန္စီရပါတယ္။ စာစီျပီး၊ ေကာ္ပီကူးျပီးေတာ့ နာရီၾကည့္ေတာ့ ၈ နာရီ ခြဲ ေက်ာ္ေနပါျပီ။ အစီအစဥ္က ၁၀ နာရီ ခြဲ လို႔ မနက္က ဖတ္ထားတာ ... ဆိုေတာ့ ေအးေဆးေပါ့ .. ဆိုျပီး ... ေနေနရာက အစိအစဥ္ကို ေနာက္တေခါက္ ျပန္သြားဖတ္ ၾကည့္ေတာ့မွ ....
“ဗုေဒၶါ”
၂၀း၃၀ နာရီ လို႔ ေရးထားတာပါလား ... ။
ဒါနဲ႔ စာအုပ္ေတြ စာရြက္ေတြ အျမန္သိမ္းက်ံဳး ယူျပီး Chinese Embassy ဆိုတဲ့ အေဆာက္အဦးဆီ ေျပးရပါေတာ့တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အစီအစဥ္က စ-ေနပါျပီ။ အဖြင့္အေနနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးက ဂစ္တာတီးျပီး သီခ်င္းဆိုေနပါတယ္။ က်မ အလွည့္က တတိယေျမာက္။ ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ ခဏနားျပီး အေမာေျပေလာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ... က်မ နာမည္ ေခၚပါေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ... ေကာ္ပီကူးထားတဲ့ စာရြက္ေတြ တေယာက္ကို ေ၀ခိုင္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မိတ္ဆက္၊ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကေလး ေျပာ (တကယ္ေတာ့ စာရြက္ၾကည့္ဖတ္တာပါ) ျပီးေတာ့မွ ... ကဗ်ာကို စရြတ္ပါေတာ့တယ္ ... ။
((( အဟမ္း ... )))
ရြတ္ျပီးသြားတဲ့ ရတုကို “ဒီေနရာမွာ”သာ သြားဖတ္ ၾကည့္ၾကပါေတာ့ ... ။
အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္ထားတာကိုေတာ့ ဒီမွာ ေဖာ္ျပ ေပးလိုက္ ပါတယ္။
***
Myanmar Classical Poem (Radu)
Written by Letwe`thondara (1772)
Translated by Dr. Ba Han (M.A., PhD, D.Litt, LLD (1964)
From the wooded foot of Meza Hill girt with its gushing stream my heart pants for the distant City of gold. Behold! The fold of the stars glows with the stately splendour of the conquest-crowned eminence graced with sacred fabrics. They stand out resplendent in six kindred rays like Zabudipa’s luminous Lamp. First in order shines Gugyi-thakin – Grand Sire’s golden deed. Next I proceed to tell on single hand other associate shrines – Shwe-Linbin, Shwe-chin-the-mwe, Shwe-ze-di-gyi. The gay galaxy set off by the brave palace’s hue, lights up the air like repeated flashes across the blue. My songless heart sighs of these haunting scenes. Alas! Alas! Because the City is afar I call up the old familiar views and fancy to myself “Here is the City, there are the shrines and over these lies the palace.”
The lovely river of the lower region abounds in sandy shoals ringed about with the enclasping flow. What a soul-enchanting sight to see! To me, it seems as remote as a far-off isle. And here, the clear-cut Meza river clad with thickets and tinged with a darksome tint, flows through the soundless forest that is folded in mist. The Pole-star lies hidden far from sight while I groan for a glimpse of the glorious sun. My bearings I take in vain, and again and again deep amazement invades my shattered senses. I sink and sink under the stress of thought, and the sylvan shades wear a buffling air. An early breath of southerly breeze heralds the approach of seasonal winds. My mind reels and my feeling heart is filled with fadeless longings because of the chilling breeze.
The residents of Meza cling to hoary custom and hold the Nyaungye carnival. A motley crew in reverent awe and ardent faith pray before the Golden Cave that lends endless charms to the cloud-kissed height rising from the heart of Meza Glen. The self-same mountain is shrouded in gloom and its exhalations wreathe themselves round every range. The sullen scene seems one welded mass. Again, with no trace of rain, the soft wind whistles and snowflakes fall fast and thick like heavy showers. You may even hear the drip-drop ring through the air. And Phoebus’ fair chariot coursing its daily round from Yugan’s crown, ceases to fling its flying flames. When it is biting cold, I wait and watch for the noonday light, because the dancing, flitting fancies help kill the leaden-footed hours.
***
နားေထာင္ၾကတဲ့ ပရိသတ္ အေပါင္းကေတာ့ ေကာင္းသလား ဆိုးသလား မသိ၊ အားနာပါးနာနဲ႔ လက္ခုပ္ၾသဘာ ခ်ီးျမွင့္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မလည္း ... ပီတိေတြ ျဖာရင္း ဘေလာ့မွာ တင္လိုက္ရေလသတည္း ... ဆိုပါေတာ့ ... ။
ေမဓာ၀ီ
၈၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ည ၁၁ နာရီ ၃၀ မိနစ္
Translated by Dr. Ba Han (M.A., PhD, D.Litt, LLD (1964)
From the wooded foot of Meza Hill girt with its gushing stream my heart pants for the distant City of gold. Behold! The fold of the stars glows with the stately splendour of the conquest-crowned eminence graced with sacred fabrics. They stand out resplendent in six kindred rays like Zabudipa’s luminous Lamp. First in order shines Gugyi-thakin – Grand Sire’s golden deed. Next I proceed to tell on single hand other associate shrines – Shwe-Linbin, Shwe-chin-the-mwe, Shwe-ze-di-gyi. The gay galaxy set off by the brave palace’s hue, lights up the air like repeated flashes across the blue. My songless heart sighs of these haunting scenes. Alas! Alas! Because the City is afar I call up the old familiar views and fancy to myself “Here is the City, there are the shrines and over these lies the palace.”
The lovely river of the lower region abounds in sandy shoals ringed about with the enclasping flow. What a soul-enchanting sight to see! To me, it seems as remote as a far-off isle. And here, the clear-cut Meza river clad with thickets and tinged with a darksome tint, flows through the soundless forest that is folded in mist. The Pole-star lies hidden far from sight while I groan for a glimpse of the glorious sun. My bearings I take in vain, and again and again deep amazement invades my shattered senses. I sink and sink under the stress of thought, and the sylvan shades wear a buffling air. An early breath of southerly breeze heralds the approach of seasonal winds. My mind reels and my feeling heart is filled with fadeless longings because of the chilling breeze.
The residents of Meza cling to hoary custom and hold the Nyaungye carnival. A motley crew in reverent awe and ardent faith pray before the Golden Cave that lends endless charms to the cloud-kissed height rising from the heart of Meza Glen. The self-same mountain is shrouded in gloom and its exhalations wreathe themselves round every range. The sullen scene seems one welded mass. Again, with no trace of rain, the soft wind whistles and snowflakes fall fast and thick like heavy showers. You may even hear the drip-drop ring through the air. And Phoebus’ fair chariot coursing its daily round from Yugan’s crown, ceases to fling its flying flames. When it is biting cold, I wait and watch for the noonday light, because the dancing, flitting fancies help kill the leaden-footed hours.
***
နားေထာင္ၾကတဲ့ ပရိသတ္ အေပါင္းကေတာ့ ေကာင္းသလား ဆိုးသလား မသိ၊ အားနာပါးနာနဲ႔ လက္ခုပ္ၾသဘာ ခ်ီးျမွင့္ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မလည္း ... ပီတိေတြ ျဖာရင္း ဘေလာ့မွာ တင္လိုက္ရေလသတည္း ... ဆိုပါေတာ့ ... ။
ေမဓာ၀ီ
၈၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ည ၁၁ နာရီ ၃၀ မိနစ္
Saturday, December 08, 2007
ကိုျပဴးက်ယ္သို႔ ေပးစာ ... အပိုင္း (၂၀)
သို႔
ကိုျပဴးက်ယ္ ...
ဒီတပတ္ ကိုျပဴးက်ယ္အတြက္ ေပးစာမွာ အရင္တပတ္က အဆက္ျဖစ္တဲ့ ရတုအခန္းကို ဆက္မေရးေသးဘဲ ဟိုးေရွ႕က ေဒြးခ်ဳိးအခန္းကို ျပန္ေကာက္ပါရေစ ဦးေနာ္ ... ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ... ဒီကြန္မန္႔ေလးေၾကာင့္ပါ။
Harry has left a new comment on your post "ကိုျပဴးက်ယ္သို႔ ေပးစာ … အပိုင္း (၃)":
Ma Maydar Wii,
You are kindly requested to post the writing method, rudiments and principles of "Dwe Cho"
***
ဒီကြန္မန္႔ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မအနားမွာ ကိုးကားေနက် ကဗ်ာ့စြယ္စံုက်မ္းႀကီးက ရွိမေနပါဘူး။ ေက်ာင္းကို သယ္မလာမိဘူး ဆိုပါေတာ့။ ဒါနဲ႔ပဲ တေလာကမွ အိမ္ေရာက္တုန္း စာအုပ္ႀကီး သယ္ခ်လာျပီး ေဒြးခ်ဳိးအခန္းကို ျပန္ရွာဖတ္ရပါတယ္။ ေပးစာ အပိုင္း (၃) မွာ က်မအပ်င္းထူျပီး ေဒြးခ်ဳိးစပ္နည္း မေဖာ္ျပခဲ့မိတာ ... အခု ကိုဟယ္ရီရဲ႕ ဒီကြန္မန္႔ရေတာ့ က်မ ပ်င္းေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။
ခ်က္ခ်င္းမေရးျဖစ္ဘဲ ၾကာေနရျခင္းကေတာ့ ... ဒီပို႔စ္ကို တျခားသူကို ရိုက္ခိုင္းရင္ အဆင္မေျပမွာစိုးတာနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ရိုက္ႏိုင္မယ့္ ရက္ကို ေစာင့္ေနရလို႔ ခ်က္ခ်င္း မတင္ျဖစ္တာပါ။ စက္အိုအိုေလးထဲ ျမန္မာေဖာင့္ မရွိေပမဲ့ ကိုရန္ေလး ညႊန္းထားတဲ့ 'ဒီလင့္ခ္' ကေန ၀င္ရိုက္လို႔ အဆင္ေျပေနလို႔ အခုရက္ပိုင္း ပို႔စ္ေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ စာရိုက္ႏိုင္ေနပါျပီ။ က်မ အဆင္မေျပခိုက္ ကူညီျပီး စာရိုက္ေပးၾကတဲ့ ကိုေစးထူးနဲ႔ ကိုရန္ေလးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ထပ္ေျပာလိုက္ပါရေစ ... ။
ေလရွည္ေနတာနဲ႔ပဲ ေဒြးခ်ဳိးစပ္နည္းဆီ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ေဒြးခ်ဳိးစပ္နည္းကို ေျပာပါေတာ့မယ္။
***
ေဒြးခ်ဳိးစပ္နည္း
(၁) အခ်ဳိးအားျဖင့္ ... အခံတခ်ဳိး၊ အအုပ္တခ်ဳိး ဆိုျပီး ႏွစ္ခ်ဳိးသာ ထားရပါမယ္။
(၂) ပုိဒ္ေရအားျဖင့္ ... အခ်ဳိးတခုစီမွာ အပိုဒ္ငယ္ ၂-ပုိဒ္မွ ၅-ပိုဒ္ ထားႏိုင္ပါတယ္။
(၃) အကၡရာလံုးေရအားျဖင့္ ... အဲဒီအပိုဒ္ငယ္ေတြရဲ႕ အစပိုဒ္မွာ အကၡရာ ၃-လံုး၊ အလယ္ပိုဒ္မွာ ၅-လံုး သို႔မဟုတ္ ၆-လံုး၊ အဆံုးပိုဒ္မွာ ၄-လံုး ထားရပါမယ္။
(၄) အစပ္ကာရန္အားျဖင့္ ... အခံခ်ဳိးရဲ႕ အဆံုးကာရန္နဲ႔ အအုပ္ခ်ဳိးရဲ႕ အဆံုးကာရန္ ထပ္မိေစရပါမယ္။
အပိုဒ္ငယ္ေတြမွာ ... ပထမပိုဒ္ရဲ႕ ေနာက္ထက္၀က္က အကၡရာ ၁-လံုး ၂-လံုးနဲ႔ ဒုတိယပိုဒ္ရဲ႕ ေရွ႕ထက္၀က္က အကၡရာ ၁-လံုး ၂-လံုး ကာရန္ထပ္မိရပါမယ္။ ေနာက္တခါ ... ဒုတိယပိုဒ္ရဲ႕ ေနာက္ထပ္၀က္က အကၡရာ ၁-လံုး ၂-လံုးနဲ႔ တတိယပိုဒ္ရဲ႕ ေရွ႕ထက္၀က္က အကၡရာ ၁-လံုး ၂-လံုး ကာရန္ထပ္မိရပါမယ္။ အဲဒီလို အပိုဒ္ငယ္တိုင္းရဲ႕ ေနာက္ထက္၀က္ ေရွ႕ထက္၀က္ ခြဲျပီး ကာရန္ အစပ္ ႏွစ္ခ်က္ နွစ္ခ်က္ ဆင့္ကာ ကာရန္ကူးေျပာင္းျပီး အခ်ဳိးတခု ျပီးဆံုးေအာင္ ဆက္စပ္သြားရမယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ား ရႈပ္သြားသလား မသိပါဘူး။ နမူနာကို ၾကည့္ရင္ ရွင္းသြားပါလိမ့္မယ္။
“နမူနာ”
ေဒြးခ်ဳိး၏ မူ၊ နည္းယူဖို႔ စပ္ထံုး။
ဥပေဒ ပံုစံေရးမယ္၊ ေတြးလို႔ စီကံုး ... ။
အဲဒီ ေဒြးခ်ဳိးမွာ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ... ခုလို ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။
(ခံခ်ဳိး) ပိုဒ္ေရ - ၁။ ေဒြးခ်ဳိး၏ - မူ ... (လံုးေရ ၄)
…...... ပိုဒ္ေရ - ၂။ နည္းယူဖို႔ - စပ္ထံုး။ (လံုးေရ ၅)
(အုပ္ခ်ဳိး) ပိုဒ္ေရ - ၁။ ဥပေဒ - ပံုစံေရး (မယ္) ... (လံုးေရ ၆)
…......... ပိုဒ္ေရ - ၂။ ေတြးလို႔ - စီကံုး။ (လံုးေရ ၄)
ခံခ်ဳိးရဲ႕ ပိုဒ္ေရ ၂ မွာ (မယ္) ဆိုတဲ့ စာလံုးကို ထည့္ျပီး မေရတြက္ ရပါဘူး။ ကာရန္ဌာနမွ လြတ္တဲ့ ၀ိဘတ္ အကၡရာ၊ ပဒါလကၤာရ အကၡရာ (ကဗ်ာအဖြဲ႔အႏြဲ႔အတြက္ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ အကၡရာ) ေတြကို ခ်န္လွပ္ျပီး ေရတြက္ရမယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။
ေရွ႕ထက္၀က္ ေနာက္ထက္၀က္ ခြဲတယ္ဆိုတာကေတာ့ ... နမူနာျပထားတဲ့ ေဒြးခ်ဳိးမွာ ... (ေဒြးခ်ဳိး၏) ဆိုတာက ေရွ႕ထက္၀က္၊ (မူ) က ေနာက္ထက္၀က္၊ အဲဒီလို ခြဲရမယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ။ အခုျပထားတဲ့ ကာရန္ယူနည္း အျပင္ မူလတပိုဒ္လံုးကို တပိုဒ္လံုး ကာရန္ထပ္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မူလပိုဒ္ရဲ႕ လိုရင္း ပဓာန အဆံုးကာရန္ တလံုးကိုသာ ထပ္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ထပ္မိေစျပီး တြန္႔ပိုဒ္ေတြ ထည့္ခ်င္ေသးရင္လည္း လိုရာ မူလပိုဒ္တို႔မွာ တတြန္႔ ႏွစ္တြန္႔ ကြန္႔ခ်င္ ကြန္႔ႏိုင္ပါေသးသတဲ့။ ဒါေပမဲ့လည္း အတြန္႔ေတြ တအားမ်ားရင္ ေလမမီ စည္းမမီ ျဖစ္တတ္တယ္လို႔ ဆိုထားပါေသးတယ္။
(၅) ေလျပင္းေလေလ်ာ့ အားျဖင့္ ... ခံပိုဒ္၊ အုပ္ပိုဒ္ေတြရဲ႕ အဆံုး အကၡရာေတြမွာ "အ-အား-အိ-အီး-အူး" စတဲ့ ေလျပင္းသံ အကၡရာေတြကိုသာ ထားရပါမယ္။ အပိုဒ္ငယ္တိုင္းမွာ အပိုဒ္တပိုဒ္ ရဲ႕ ေရွ႕ထက္၀က္မွာ "အာ-အီ-အူ" စတဲ့ ေလေလ်ာ့ အကၡရာရွိရင္ အဲဒီအပိုဒ္ရဲ႕ ေနာက္ထက္၀က္မွာ ေလျပင္း အကၡရာ ေတြပဲ ထားရပါမယ္။ တကယ္လို႔ ေရွ႕ထက္၀က္မွာ ေလျပင္း အကၡရာရွိေနရင္ေတာ့ ေနာက္ထက္၀က္မွာ ေလေလ်ာ့ အကၡရာ ထားရမယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။
ဥပေဒသေတြကေတာ့ ဒီမွ်ပါပဲ။ နမူနာ ေဒြးခ်ဳိးအျဖစ္ ပပငယ္ေလ ၀င္း၀င္း ပတ္ပ်ဳိးမွ သျဖန္ေဒြးခ်ဳိးကေလးကို ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။
မ်က္ထားေတာ္ခ်ဳိ၊
ျမြက္ၾကား အသံဆိုေတာ့၊
တက္ပြါးပို ဖရဏာဟုန္ႏွင့္၊
သဒၵါရံုေအး။
ထူးျမတ္သမၻာ၊
ဘယ္ဘုန္းမွာ ဘယ္ပတၳနာေလသိ၊
ဆြယ္စရာ ဇမၺဴလံုးမွာ၊
ႏႈန္းစံဖက္ေ၀း ... ။ ... ။
***
ေဒြးခ်ဳိးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။
ဒါဆိုရင္ ေတာင္းဆိုထားသူ ကိုဟယ္ရီနဲ႔တကြ ကိုျပဴးက်ယ္လည္း ေက်နပ္ ေလာက္ပါရဲ႕။ ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၁-ခ်က္တီးလုျပီမို႔ ... က်မလည္း အိပ္ပါရေစေတာ့ ... ။
ကိုျပဴးက်ယ္ႏွင့္တကြ ျမန္မာကဗ်ာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူအေပါင္း ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ ... ။
ေမတၱာျဖင့္ ...
ကိုျပဴးက်ယ္ ...
ဒီတပတ္ ကိုျပဴးက်ယ္အတြက္ ေပးစာမွာ အရင္တပတ္က အဆက္ျဖစ္တဲ့ ရတုအခန္းကို ဆက္မေရးေသးဘဲ ဟိုးေရွ႕က ေဒြးခ်ဳိးအခန္းကို ျပန္ေကာက္ပါရေစ ဦးေနာ္ ... ။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ ... ဒီကြန္မန္႔ေလးေၾကာင့္ပါ။
Harry has left a new comment on your post "ကိုျပဴးက်ယ္သို႔ ေပးစာ … အပိုင္း (၃)":
Ma Maydar Wii,
You are kindly requested to post the writing method, rudiments and principles of "Dwe Cho"
***
ဒီကြန္မန္႔ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မအနားမွာ ကိုးကားေနက် ကဗ်ာ့စြယ္စံုက်မ္းႀကီးက ရွိမေနပါဘူး။ ေက်ာင္းကို သယ္မလာမိဘူး ဆိုပါေတာ့။ ဒါနဲ႔ပဲ တေလာကမွ အိမ္ေရာက္တုန္း စာအုပ္ႀကီး သယ္ခ်လာျပီး ေဒြးခ်ဳိးအခန္းကို ျပန္ရွာဖတ္ရပါတယ္။ ေပးစာ အပိုင္း (၃) မွာ က်မအပ်င္းထူျပီး ေဒြးခ်ဳိးစပ္နည္း မေဖာ္ျပခဲ့မိတာ ... အခု ကိုဟယ္ရီရဲ႕ ဒီကြန္မန္႔ရေတာ့ က်မ ပ်င္းေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။
ခ်က္ခ်င္းမေရးျဖစ္ဘဲ ၾကာေနရျခင္းကေတာ့ ... ဒီပို႔စ္ကို တျခားသူကို ရိုက္ခိုင္းရင္ အဆင္မေျပမွာစိုးတာနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ ရိုက္ႏိုင္မယ့္ ရက္ကို ေစာင့္ေနရလို႔ ခ်က္ခ်င္း မတင္ျဖစ္တာပါ။ စက္အိုအိုေလးထဲ ျမန္မာေဖာင့္ မရွိေပမဲ့ ကိုရန္ေလး ညႊန္းထားတဲ့ 'ဒီလင့္ခ္' ကေန ၀င္ရိုက္လို႔ အဆင္ေျပေနလို႔ အခုရက္ပိုင္း ပို႔စ္ေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ စာရိုက္ႏိုင္ေနပါျပီ။ က်မ အဆင္မေျပခိုက္ ကူညီျပီး စာရိုက္ေပးၾကတဲ့ ကိုေစးထူးနဲ႔ ကိုရန္ေလးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ထပ္ေျပာလိုက္ပါရေစ ... ။
ေလရွည္ေနတာနဲ႔ပဲ ေဒြးခ်ဳိးစပ္နည္းဆီ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ေဒြးခ်ဳိးစပ္နည္းကို ေျပာပါေတာ့မယ္။
***
ေဒြးခ်ဳိးစပ္နည္း
(၁) အခ်ဳိးအားျဖင့္ ... အခံတခ်ဳိး၊ အအုပ္တခ်ဳိး ဆိုျပီး ႏွစ္ခ်ဳိးသာ ထားရပါမယ္။
(၂) ပုိဒ္ေရအားျဖင့္ ... အခ်ဳိးတခုစီမွာ အပိုဒ္ငယ္ ၂-ပုိဒ္မွ ၅-ပိုဒ္ ထားႏိုင္ပါတယ္။
(၃) အကၡရာလံုးေရအားျဖင့္ ... အဲဒီအပိုဒ္ငယ္ေတြရဲ႕ အစပိုဒ္မွာ အကၡရာ ၃-လံုး၊ အလယ္ပိုဒ္မွာ ၅-လံုး သို႔မဟုတ္ ၆-လံုး၊ အဆံုးပိုဒ္မွာ ၄-လံုး ထားရပါမယ္။
(၄) အစပ္ကာရန္အားျဖင့္ ... အခံခ်ဳိးရဲ႕ အဆံုးကာရန္နဲ႔ အအုပ္ခ်ဳိးရဲ႕ အဆံုးကာရန္ ထပ္မိေစရပါမယ္။
အပိုဒ္ငယ္ေတြမွာ ... ပထမပိုဒ္ရဲ႕ ေနာက္ထက္၀က္က အကၡရာ ၁-လံုး ၂-လံုးနဲ႔ ဒုတိယပိုဒ္ရဲ႕ ေရွ႕ထက္၀က္က အကၡရာ ၁-လံုး ၂-လံုး ကာရန္ထပ္မိရပါမယ္။ ေနာက္တခါ ... ဒုတိယပိုဒ္ရဲ႕ ေနာက္ထပ္၀က္က အကၡရာ ၁-လံုး ၂-လံုးနဲ႔ တတိယပိုဒ္ရဲ႕ ေရွ႕ထက္၀က္က အကၡရာ ၁-လံုး ၂-လံုး ကာရန္ထပ္မိရပါမယ္။ အဲဒီလို အပိုဒ္ငယ္တိုင္းရဲ႕ ေနာက္ထက္၀က္ ေရွ႕ထက္၀က္ ခြဲျပီး ကာရန္ အစပ္ ႏွစ္ခ်က္ နွစ္ခ်က္ ဆင့္ကာ ကာရန္ကူးေျပာင္းျပီး အခ်ဳိးတခု ျပီးဆံုးေအာင္ ဆက္စပ္သြားရမယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္ေလးမ်ား ရႈပ္သြားသလား မသိပါဘူး။ နမူနာကို ၾကည့္ရင္ ရွင္းသြားပါလိမ့္မယ္။
“နမူနာ”
ေဒြးခ်ဳိး၏ မူ၊ နည္းယူဖို႔ စပ္ထံုး။
ဥပေဒ ပံုစံေရးမယ္၊ ေတြးလို႔ စီကံုး ... ။
အဲဒီ ေဒြးခ်ဳိးမွာ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ... ခုလို ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။
(ခံခ်ဳိး) ပိုဒ္ေရ - ၁။ ေဒြးခ်ဳိး၏ - မူ ... (လံုးေရ ၄)
…...... ပိုဒ္ေရ - ၂။ နည္းယူဖို႔ - စပ္ထံုး။ (လံုးေရ ၅)
(အုပ္ခ်ဳိး) ပိုဒ္ေရ - ၁။ ဥပေဒ - ပံုစံေရး (မယ္) ... (လံုးေရ ၆)
…......... ပိုဒ္ေရ - ၂။ ေတြးလို႔ - စီကံုး။ (လံုးေရ ၄)
ခံခ်ဳိးရဲ႕ ပိုဒ္ေရ ၂ မွာ (မယ္) ဆိုတဲ့ စာလံုးကို ထည့္ျပီး မေရတြက္ ရပါဘူး။ ကာရန္ဌာနမွ လြတ္တဲ့ ၀ိဘတ္ အကၡရာ၊ ပဒါလကၤာရ အကၡရာ (ကဗ်ာအဖြဲ႔အႏြဲ႔အတြက္ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ အကၡရာ) ေတြကို ခ်န္လွပ္ျပီး ေရတြက္ရမယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။
ေရွ႕ထက္၀က္ ေနာက္ထက္၀က္ ခြဲတယ္ဆိုတာကေတာ့ ... နမူနာျပထားတဲ့ ေဒြးခ်ဳိးမွာ ... (ေဒြးခ်ဳိး၏) ဆိုတာက ေရွ႕ထက္၀က္၊ (မူ) က ေနာက္ထက္၀က္၊ အဲဒီလို ခြဲရမယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ။ အခုျပထားတဲ့ ကာရန္ယူနည္း အျပင္ မူလတပိုဒ္လံုးကို တပိုဒ္လံုး ကာရန္ထပ္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မူလပိုဒ္ရဲ႕ လိုရင္း ပဓာန အဆံုးကာရန္ တလံုးကိုသာ ထပ္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ထပ္မိေစျပီး တြန္႔ပိုဒ္ေတြ ထည့္ခ်င္ေသးရင္လည္း လိုရာ မူလပိုဒ္တို႔မွာ တတြန္႔ ႏွစ္တြန္႔ ကြန္႔ခ်င္ ကြန္႔ႏိုင္ပါေသးသတဲ့။ ဒါေပမဲ့လည္း အတြန္႔ေတြ တအားမ်ားရင္ ေလမမီ စည္းမမီ ျဖစ္တတ္တယ္လို႔ ဆိုထားပါေသးတယ္။
(၅) ေလျပင္းေလေလ်ာ့ အားျဖင့္ ... ခံပိုဒ္၊ အုပ္ပိုဒ္ေတြရဲ႕ အဆံုး အကၡရာေတြမွာ "အ-အား-အိ-အီး-အူး" စတဲ့ ေလျပင္းသံ အကၡရာေတြကိုသာ ထားရပါမယ္။ အပိုဒ္ငယ္တိုင္းမွာ အပိုဒ္တပိုဒ္ ရဲ႕ ေရွ႕ထက္၀က္မွာ "အာ-အီ-အူ" စတဲ့ ေလေလ်ာ့ အကၡရာရွိရင္ အဲဒီအပိုဒ္ရဲ႕ ေနာက္ထက္၀က္မွာ ေလျပင္း အကၡရာ ေတြပဲ ထားရပါမယ္။ တကယ္လို႔ ေရွ႕ထက္၀က္မွာ ေလျပင္း အကၡရာရွိေနရင္ေတာ့ ေနာက္ထက္၀က္မွာ ေလေလ်ာ့ အကၡရာ ထားရမယ္လို႔ ဆိုထားပါတယ္။
ဥပေဒသေတြကေတာ့ ဒီမွ်ပါပဲ။ နမူနာ ေဒြးခ်ဳိးအျဖစ္ ပပငယ္ေလ ၀င္း၀င္း ပတ္ပ်ဳိးမွ သျဖန္ေဒြးခ်ဳိးကေလးကို ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။
မ်က္ထားေတာ္ခ်ဳိ၊
ျမြက္ၾကား အသံဆိုေတာ့၊
တက္ပြါးပို ဖရဏာဟုန္ႏွင့္၊
သဒၵါရံုေအး။
ထူးျမတ္သမၻာ၊
ဘယ္ဘုန္းမွာ ဘယ္ပတၳနာေလသိ၊
ဆြယ္စရာ ဇမၺဴလံုးမွာ၊
ႏႈန္းစံဖက္ေ၀း ... ။ ... ။
***
ေဒြးခ်ဳိးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ။
ဒါဆိုရင္ ေတာင္းဆိုထားသူ ကိုဟယ္ရီနဲ႔တကြ ကိုျပဴးက်ယ္လည္း ေက်နပ္ ေလာက္ပါရဲ႕။ ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၁-ခ်က္တီးလုျပီမို႔ ... က်မလည္း အိပ္ပါရေစေတာ့ ... ။
ကိုျပဴးက်ယ္ႏွင့္တကြ ျမန္မာကဗ်ာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူအေပါင္း ရႊင္လန္း ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ ... ။
ေမတၱာျဖင့္ ...
ေမဓာ၀ီ
၈၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
00:50 am
၈၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
00:50 am
Thursday, December 06, 2007
ေဒၚေအမီရဲ႕ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ
မႏွစ္တုန္းက 'လဖက္ရည္ဆိုင္က ညေနခင္း' ဆိုတဲ့ ပို႔စ္နဲ႔ 'လမ္းေဘး လဖက္ရည္ဆိုင္ ေလးေတြမွာ' ဆိုတဲ့ ပို႔စ္ေတြ တင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ လဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရတာ နွစ္သက္တဲ့က်မဟာ ဒီေရာက္ေတာ့ ထိုင္ေနက် လဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြကို သတိရမိတယ္။ ဒီမွာေတာ့ လဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္မယ္ရယ္လို႔ ဆိုျပီး တကူးတကလည္း သြားမထိုင္ျဖစ္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔ကေတာ့ တေယာက္ထဲ လဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ျပီးခဲ့တဲ့ ႏို၀င္ဘာလ ၃၀ ရက္ေန႔ကေပ့ါ။ အဲဒီေန႔က ေက်းရြာေလးတရြာကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ သြားရပါတယ္။ ကိစၥေတြအားလံုး ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မကို လာၾကိဳမယ့္ကားက မေရာက္ေသးတာမို႔ ရြာထဲမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း လဖက္ရည္ဆိုင္ေလး တဆိုင္ကို ေတြ႕ပါတယ္။
ရြာကေလးက လူေနအိမ္ေျခလည္း နည္းပါးျပီး ဆိုင္ဆိုလို႔လည္း သိပ္မရွိလွပါဘူး။ စာတိုက္တခု၊ ေက်းရြာ စတိုးဆိုင္ တဆိုင္၊ မုန္႔ဆိုင္ တဆိုင္နဲ႔ လဖက္ရည္ဆိုင္ တဆိုင္ပဲရွိပါတယ္။ လဖက္ရည္ဆိုင္ေလးရဲ႕ နာမည္က 'ေအမီ လဖက္ရည္ဆိုင္' တဲ့။ ဆိုင္ကေလးက ေသးေသးေလးေပမဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကေတာ့ ဆိုင္နဲ႔ အျပည့္ တပ္ထားတယ္။
က်မလည္း အဲဒီဆိုင္မွာ ခဏထိုင္ရင္း လာႀကိဳတဲ့ ကားကို ေစာင့္မယ္ စိတ္ကူးနဲ႔ သြားျပီး မွန္တံခါးမွာ ကပ္ထားတဲ့ ဆိုင္ဖြင့္ခ်ိန္ ပိတ္ခ်ိန္ကို အရင္ ၾကည့္ေတာ့ ေန႔လည္ ၂ နာရီဆို ဆိုင္က ပိတ္မွာတဲ့။ ဘယ္လိုပါလိမ့္ေနာ္ ... ။ က်မတို႔ဆီမွာဆို လဖက္ရည္ဆိုင္ေတြက ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ထိ ဖြင့္ၾကတာပဲ။ မဟုတ္ရင္လည္း ညေနေစာင္းထိေတာ့ ဖြင့္ပါတယ္။ အမ်ားစုက ေန႔လည္စာနဲ႔ ညစာၾကားမွာ လဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တတ္ၾကတာ မဟုတ္လား။
နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁ နာရီ ခြဲလုပါျပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ရေသးတယ္ ဆိုျပီး ဆိုင္ကေလးထဲ ၀င္လိုက္ပါတယ္။ မွန္တံခါးကို တြန္းဖြင့္၀င္လိုက္ေတာ့ တံခါးမွာ တပ္ထားတဲ့ ျခဴကေလးေတြက တခြၽင္ခြၽင္နဲ႔ တလြင္လြင္ ျမည္လို႔ ... ။ အျပင္မွာ ေလတ၀ွဴး၀ွဴးနဲ႔ ေအးေနေပမဲ့ ဆိုင္ကေလးထဲကေတာ့ ေႏြးလို႔ပါပဲ။ ဆိုင္ထဲမွာ ထိုင္စရာ စားပြဲက ၈-လံုး ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ စားသံုးသူဆိုလို႔ ... အတြင္းဆံုး ေထာင့္စားပြဲမွာ လဖက္ရည္ေသာက္ရင္း သတင္းစာ ထိုင္ဖတ္ေနတဲ့ အဘိုးႀကီး တေယာက္ရယ္ ... အဲဒီ ေရွ႔၀ိုင္းမွာက အေၾကာင္းအရာ တခုကို အေျခအတင္ ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့ အသက္ သိပ္မၾကီးတႀကီး လူႀကီး ႏွစ္ေယာက္ရယ္ ... ဒါပဲ ရွိပါတယ္။
စားပြဲေတြကို အ၀တ္တခုနဲ႔ လိုက္ျပီး သန္႔စင္ေနတဲ့ အဘြားႀကီးက က်မ၀င္လာေတာ့ ျပံဳးျပီး ခရီးဦးၾကိဳျပဳတယ္။ က်မလည္း ေကာင္တာအနားက စားပြဲမွာ ေနရာယူလိုက္ျပီး အိတ္ကိုခ်၊ အေႏြးထည္ ကုတ္အက်ႌ ကိုခြၽတ္၊ ကုလားထိုင္ေနာက္မွာ ခ်ိတ္ျပီး ေနရာတက် ထိုင္လိုက္တယ္။
'ဘာမွာမလဲ အမ'
ဆိုျပီး လက္သုတ္ပု၀ါ (တကယ္ေတာ့ လက္ႏွီးစုတ္) ေလး ခါးမွာခ်ိတ္လို႔ အေျပးအလႊား အနားေရာက္လာ ... စားပြဲကို အဲဒီ လက္သုတ္ပု၀ါေလးနဲ႔ ဟိုသုတ္ ဒီသုတ္ ... လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ က်မတို႔ဆီက စားပြဲထိုးေလးေတြကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ သတိရမိသား။ အခုေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ စာရင္းကို ဖတ္ၾကည့္ျပီး ေကာင္တာမွာ သြားမွာရပါတယ္။ မွာျပီးေတာ့ အေပါ့သြားခ်င္တာနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနတဲ့ အဘြားႀကီးဆီသြားျပီး ခပ္တိုးတိုး ေမးလိုက္တယ္။ သူျပန္ေျဖတာက ...
'၃ က်ပ္ ၇၅ ျပား'
'အမ္'
ဘယ့္ႏွာလဲ ...။ ေမးတာက တျခား၊ ေျဖတာက တလြဲ။ ခက္ေတာ့ေနျပီ။ က်မစကားေျပာတဲ့ အသံထြက္က ေတာ္ေတာ္ေလး ညံ့လို႔ပဲလား ... ။ က်မ ခပ္တိုးတိုးေမးတာကို အဘြားႀကီးက အသက္ႀကီးေတာ့ အၾကားအာရံုေတြ သိပ္မေကာင္းတာေၾကာင့္ မၾကားလို႔ဘဲလား ... မသိပါဘူး။ အင္း ... က်မကေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ် ပီပီသသ ေျပာတာပါပဲ။ က်မ စကားေျပာတာ ၾကားတဲ့သူ တေယာက္ဆို က်မ အသံထြက္က ပီသလြန္းလို႔တဲ့ ... သူတို႔ဆို မပီမသ ေျပာၾကတာ ဆိုလား ... ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မကေတာ့ အဘြားႀကီး နားသိပ္မၾကားတာဘဲ ေနမွာလို႔ သတ္မွတ္ျပီး ေနာက္တေခါက္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ေအာ္ေျပာ လိုက္ေတာ့မွ ...
'ေၾသာ္ ... ေဟာဟိုမွာ ... သတိထားသြားေနာ္ ... ေလွခါးထစ္ရွိတယ္။ ျပဳတ္က်လိမ့္မယ္'
ေက်းဇူးေတြ တေလွၾကီးတင္ျပီး သူေျပာတဲ့ အခန္းေလးထဲ ၀င္လိုက္တယ္။ အခန္းေလးက ေမွာင္မည္းေနတာပဲ။ ဒုကၡ ...။ မီးခလုတ္ ရွိမယ့္ ေနရာေလာက္ကို မွန္းျပီးလက္နဲ႔ စမ္းတ၀ါး၀ါး နံရံမွာ ေလွ်ာက္စမ္းၾကည့္ေတာ့ ေတြ႔ေတာ့ ေတြ႔ပါရဲ႕။ မီးခလုတ္ႀကိးကို စကၠဴနဲ႔ ကပ္ထားတယ္။ ဟုတ္ေသးပါဘူး ... ။ မီးမရွိလို႔က မျဖစ္ဘူး။ က်မက ေန႔ခင္း ေၾကာင္ေတာင္ မွာေတာင္ မီးဖြင့္ရမွ ေက်နပ္တာ။ ျပီးရင္ မီးျပန္ပိတ္ဖို႔ ေမ့လို႔ အေမ အျမဲဆူေနက်။ ဒါနဲ႔ ထပ္စမ္းေတာ့မွ မီးခလုတ္ ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ အရာကေလးကို ေနာက္တေနရာမွာ စမ္းမိတယ္။
'ေခ်ာက္'
ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ... ။ မီးပြင့္သြားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကိစၥ ၀ိစၥ ျပီးတဲ့အခါ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္သြားေတာ့ မွာထားတဲ့ အစားအစာေတြ စားပြဲေပၚမွာ အဆင္သင့္ ေရာက္လို႔ ေနပါျပီ။ ျမန္ျမန္ထက္ထက္ စားေသာက္ေနရင္း နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၂-နာရီ ထိုးလုျပီ။
တဖက္စားပြဲ၀ိုင္းက အေျခအတင္ ေဆြးေႏြးေနသူ ႏွစ္ဦးလည္း ဘယ္အခ်ိန္က ျပန္သြားလဲ မသိပါဘူး။ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ သတင္းစာ ဖတ္ေနတဲ့ အဘိုးႀကီးကေတာ့ စာဖတ္လိုက္ လဖက္ရည္ (ေကာ္ဖီလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္) ေသာက္လိုက္ အဘြားႀကီးကို စကားလွမ္းေျပာလိုက္နဲ႔ ... ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူလည္း ေကာင္တာမွာ ပိုက္ဆံရွင္းျပီး ျပန္သြားတယ္။
ဆိုင္မွာ ၀န္ထမ္းဆိုလို႔ အဘြားႀကီး ၃-ေယာက္ပဲ ေတြ႔ပါတယ္။ အသက္ သိပ္မၾကီးတႀကီး အဘြားၾကီးတေယာက္က ေကာင္တာမွာ ေနျပီး ေနာက္ တေယာက္ကေတာ့ ခ်က္ျပဳတ္ ေဆးေၾကာတဲ့ ေနရာမွာပါ။ သန္႔ရွင္းေရးက တေယာက္ ဆိုေတာ့ ... စုစုေပါင္း ၃-ေယာက္ထဲ ရွိတယ္။ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေနတဲ့ အဘြားႀကီးက စားပြဲေပၚက အခင္းေတြ ဖယ္လိုက္ျပီး ဖုန္စုပ္စက္နဲ႔ ေကာ္ေဇာေပၚက ဖုန္ေတြ သန္႔စင္ေနေလရဲ႕။ ေသခ်ာၾကည့္မွ ဆိုင္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုထဲက အဘြားႀကီးက ဖုန္စုပ္ေနတဲ့ အဘြားႀကီးပါပဲလား။ ဒါဆို ေအမီဆိုတာ ဒီအဘြားႀကီးပဲ ျဖစ္ရမယ္ လို႔ ေတြးမိျပီး ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။
ဒါနဲ႔ က်မလည္း စားေသာက္တာကို လက္စသတ္ျပီး ပိုက္ဆံရွင္းဖို႔ ေကာင္တာမွာ ငါးက်ပ္တန္ေလး ထုတ္ေပးေတာ့ အဘြားႀကီးက တက်ပ္ တမတ္ ျပန္အမ္းပါတယ္။ ျပန္အမ္းေငြကို ယူရင္း က်မတို႔ဆီမွာ လဖက္ရည္ဆိုင္ တခါထိုင္ရင္ ငါးရာတန္ တေထာင္တန္ေတြ ထုတ္ျပီးရွင္းရတာကို သြားအမွတ္ရမိျပန္တယ္။ ဒီမွာေတာ့ ဗိုက္တင္းေအာင္ စားမွ သံုးက်ပ္ သံုးမတ္ ထဲရယ္ ... ။ တန္တယ္ မဟုတ္လား ... ။ (တကယ္တမ္း က်မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ လက္ရွိ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေငြေၾကး ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ေျမွာက္ၾကည့္ျပီး ေစ်းၾကီးလိုက္တာ လို႔ ေတြးေနမိတာပါ။) ျပီးေတာ့ အလြန္ရွားပါးတဲ့ အေၾကြ။ အေၾကြဆိုတာ ငါးဆယ္တန္, တရာတန္ကို ဆိုလိုတာပါ။ အေၾကြေစ့ဆိုတာကေတာ့ ဟိုး အတိတ္မွာ က်န္ခဲ့ျပီမဟုတ္လား။ ဒီေရာက္ေတာ့မွ အေၾကြေတြ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း ကိုင္ေနရတာမို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက သံုးခဲ့ဖူးတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေခါင္းပံု အေၾကြေစ့ေလးေတြ သတိရမိသား ... ။
အင္း ... အတိ္တ္ေတြ ျပန္မေတြးေတာ့ပါဘူးေလ ... သြားမွပါပဲ ... ။ ဒီလိုနဲ႔ ... အေပၚအက်ႌ ျပန္၀တ္၊ အိတ္ကေလး ေက်ာမွာပိုးလို႔ သူတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာရင္း ဆိုင္ထဲက ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ က်မဆိုင္ထဲက ထြက္သြားတယ္ ဆိုရင္ပဲ ... ေဒၚေအမီႀကီးလည္း 'ဆိုင္ပိတ္ျပီ' ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို မွန္တံခါးမွာ ခ်ိတ္ဆြဲျပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေလရဲ႕ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၆၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ည ၉ နာရီ ၄၀ မိနစ္
ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔ကေတာ့ တေယာက္ထဲ လဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ျပီးခဲ့တဲ့ ႏို၀င္ဘာလ ၃၀ ရက္ေန႔ကေပ့ါ။ အဲဒီေန႔က ေက်းရြာေလးတရြာကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ သြားရပါတယ္။ ကိစၥေတြအားလံုး ျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မကို လာၾကိဳမယ့္ကားက မေရာက္ေသးတာမို႔ ရြာထဲမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း လဖက္ရည္ဆိုင္ေလး တဆိုင္ကို ေတြ႕ပါတယ္။
ရြာကေလးက လူေနအိမ္ေျခလည္း နည္းပါးျပီး ဆိုင္ဆိုလို႔လည္း သိပ္မရွိလွပါဘူး။ စာတိုက္တခု၊ ေက်းရြာ စတိုးဆိုင္ တဆိုင္၊ မုန္႔ဆိုင္ တဆိုင္နဲ႔ လဖက္ရည္ဆိုင္ တဆိုင္ပဲရွိပါတယ္။ လဖက္ရည္ဆိုင္ေလးရဲ႕ နာမည္က 'ေအမီ လဖက္ရည္ဆိုင္' တဲ့။ ဆိုင္ကေလးက ေသးေသးေလးေပမဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကေတာ့ ဆိုင္နဲ႔ အျပည့္ တပ္ထားတယ္။
က်မလည္း အဲဒီဆိုင္မွာ ခဏထိုင္ရင္း လာႀကိဳတဲ့ ကားကို ေစာင့္မယ္ စိတ္ကူးနဲ႔ သြားျပီး မွန္တံခါးမွာ ကပ္ထားတဲ့ ဆိုင္ဖြင့္ခ်ိန္ ပိတ္ခ်ိန္ကို အရင္ ၾကည့္ေတာ့ ေန႔လည္ ၂ နာရီဆို ဆိုင္က ပိတ္မွာတဲ့။ ဘယ္လိုပါလိမ့္ေနာ္ ... ။ က်မတို႔ဆီမွာဆို လဖက္ရည္ဆိုင္ေတြက ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ထိ ဖြင့္ၾကတာပဲ။ မဟုတ္ရင္လည္း ညေနေစာင္းထိေတာ့ ဖြင့္ပါတယ္။ အမ်ားစုက ေန႔လည္စာနဲ႔ ညစာၾကားမွာ လဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တတ္ၾကတာ မဟုတ္လား။
နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁ နာရီ ခြဲလုပါျပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ နာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ရေသးတယ္ ဆိုျပီး ဆိုင္ကေလးထဲ ၀င္လိုက္ပါတယ္။ မွန္တံခါးကို တြန္းဖြင့္၀င္လိုက္ေတာ့ တံခါးမွာ တပ္ထားတဲ့ ျခဴကေလးေတြက တခြၽင္ခြၽင္နဲ႔ တလြင္လြင္ ျမည္လို႔ ... ။ အျပင္မွာ ေလတ၀ွဴး၀ွဴးနဲ႔ ေအးေနေပမဲ့ ဆိုင္ကေလးထဲကေတာ့ ေႏြးလို႔ပါပဲ။ ဆိုင္ထဲမွာ ထိုင္စရာ စားပြဲက ၈-လံုး ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ စားသံုးသူဆိုလို႔ ... အတြင္းဆံုး ေထာင့္စားပြဲမွာ လဖက္ရည္ေသာက္ရင္း သတင္းစာ ထိုင္ဖတ္ေနတဲ့ အဘိုးႀကီး တေယာက္ရယ္ ... အဲဒီ ေရွ႔၀ိုင္းမွာက အေၾကာင္းအရာ တခုကို အေျခအတင္ ေဆြးေႏြးေနၾကတဲ့ အသက္ သိပ္မၾကီးတႀကီး လူႀကီး ႏွစ္ေယာက္ရယ္ ... ဒါပဲ ရွိပါတယ္။
စားပြဲေတြကို အ၀တ္တခုနဲ႔ လိုက္ျပီး သန္႔စင္ေနတဲ့ အဘြားႀကီးက က်မ၀င္လာေတာ့ ျပံဳးျပီး ခရီးဦးၾကိဳျပဳတယ္။ က်မလည္း ေကာင္တာအနားက စားပြဲမွာ ေနရာယူလိုက္ျပီး အိတ္ကိုခ်၊ အေႏြးထည္ ကုတ္အက်ႌ ကိုခြၽတ္၊ ကုလားထိုင္ေနာက္မွာ ခ်ိတ္ျပီး ေနရာတက် ထိုင္လိုက္တယ္။
'ဘာမွာမလဲ အမ'
ဆိုျပီး လက္သုတ္ပု၀ါ (တကယ္ေတာ့ လက္ႏွီးစုတ္) ေလး ခါးမွာခ်ိတ္လို႔ အေျပးအလႊား အနားေရာက္လာ ... စားပြဲကို အဲဒီ လက္သုတ္ပု၀ါေလးနဲ႔ ဟိုသုတ္ ဒီသုတ္ ... လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ က်မတို႔ဆီက စားပြဲထိုးေလးေတြကို အဲဒီအခ်ိန္မွာ သတိရမိသား။ အခုေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ စာရင္းကို ဖတ္ၾကည့္ျပီး ေကာင္တာမွာ သြားမွာရပါတယ္။ မွာျပီးေတာ့ အေပါ့သြားခ်င္တာနဲ႔ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနတဲ့ အဘြားႀကီးဆီသြားျပီး ခပ္တိုးတိုး ေမးလိုက္တယ္။ သူျပန္ေျဖတာက ...
'၃ က်ပ္ ၇၅ ျပား'
'အမ္'
ဘယ့္ႏွာလဲ ...။ ေမးတာက တျခား၊ ေျဖတာက တလြဲ။ ခက္ေတာ့ေနျပီ။ က်မစကားေျပာတဲ့ အသံထြက္က ေတာ္ေတာ္ေလး ညံ့လို႔ပဲလား ... ။ က်မ ခပ္တိုးတိုးေမးတာကို အဘြားႀကီးက အသက္ႀကီးေတာ့ အၾကားအာရံုေတြ သိပ္မေကာင္းတာေၾကာင့္ မၾကားလို႔ဘဲလား ... မသိပါဘူး။ အင္း ... က်မကေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ် ပီပီသသ ေျပာတာပါပဲ။ က်မ စကားေျပာတာ ၾကားတဲ့သူ တေယာက္ဆို က်မ အသံထြက္က ပီသလြန္းလို႔တဲ့ ... သူတို႔ဆို မပီမသ ေျပာၾကတာ ဆိုလား ... ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မကေတာ့ အဘြားႀကီး နားသိပ္မၾကားတာဘဲ ေနမွာလို႔ သတ္မွတ္ျပီး ေနာက္တေခါက္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ေအာ္ေျပာ လိုက္ေတာ့မွ ...
'ေၾသာ္ ... ေဟာဟိုမွာ ... သတိထားသြားေနာ္ ... ေလွခါးထစ္ရွိတယ္။ ျပဳတ္က်လိမ့္မယ္'
ေက်းဇူးေတြ တေလွၾကီးတင္ျပီး သူေျပာတဲ့ အခန္းေလးထဲ ၀င္လိုက္တယ္။ အခန္းေလးက ေမွာင္မည္းေနတာပဲ။ ဒုကၡ ...။ မီးခလုတ္ ရွိမယ့္ ေနရာေလာက္ကို မွန္းျပီးလက္နဲ႔ စမ္းတ၀ါး၀ါး နံရံမွာ ေလွ်ာက္စမ္းၾကည့္ေတာ့ ေတြ႔ေတာ့ ေတြ႔ပါရဲ႕။ မီးခလုတ္ႀကိးကို စကၠဴနဲ႔ ကပ္ထားတယ္။ ဟုတ္ေသးပါဘူး ... ။ မီးမရွိလို႔က မျဖစ္ဘူး။ က်မက ေန႔ခင္း ေၾကာင္ေတာင္ မွာေတာင္ မီးဖြင့္ရမွ ေက်နပ္တာ။ ျပီးရင္ မီးျပန္ပိတ္ဖို႔ ေမ့လို႔ အေမ အျမဲဆူေနက်။ ဒါနဲ႔ ထပ္စမ္းေတာ့မွ မီးခလုတ္ ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ အရာကေလးကို ေနာက္တေနရာမွာ စမ္းမိတယ္။
'ေခ်ာက္'
ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ... ။ မီးပြင့္သြားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကိစၥ ၀ိစၥ ျပီးတဲ့အခါ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္သြားေတာ့ မွာထားတဲ့ အစားအစာေတြ စားပြဲေပၚမွာ အဆင္သင့္ ေရာက္လို႔ ေနပါျပီ။ ျမန္ျမန္ထက္ထက္ စားေသာက္ေနရင္း နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၂-နာရီ ထိုးလုျပီ။
တဖက္စားပြဲ၀ိုင္းက အေျခအတင္ ေဆြးေႏြးေနသူ ႏွစ္ဦးလည္း ဘယ္အခ်ိန္က ျပန္သြားလဲ မသိပါဘူး။ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ သတင္းစာ ဖတ္ေနတဲ့ အဘိုးႀကီးကေတာ့ စာဖတ္လိုက္ လဖက္ရည္ (ေကာ္ဖီလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္) ေသာက္လိုက္ အဘြားႀကီးကို စကားလွမ္းေျပာလိုက္နဲ႔ ... ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူလည္း ေကာင္တာမွာ ပိုက္ဆံရွင္းျပီး ျပန္သြားတယ္။
ဆိုင္မွာ ၀န္ထမ္းဆိုလို႔ အဘြားႀကီး ၃-ေယာက္ပဲ ေတြ႔ပါတယ္။ အသက္ သိပ္မၾကီးတႀကီး အဘြားၾကီးတေယာက္က ေကာင္တာမွာ ေနျပီး ေနာက္ တေယာက္ကေတာ့ ခ်က္ျပဳတ္ ေဆးေၾကာတဲ့ ေနရာမွာပါ။ သန္႔ရွင္းေရးက တေယာက္ ဆိုေတာ့ ... စုစုေပါင္း ၃-ေယာက္ထဲ ရွိတယ္။ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေနတဲ့ အဘြားႀကီးက စားပြဲေပၚက အခင္းေတြ ဖယ္လိုက္ျပီး ဖုန္စုပ္စက္နဲ႔ ေကာ္ေဇာေပၚက ဖုန္ေတြ သန္႔စင္ေနေလရဲ႕။ ေသခ်ာၾကည့္မွ ဆိုင္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုထဲက အဘြားႀကီးက ဖုန္စုပ္ေနတဲ့ အဘြားႀကီးပါပဲလား။ ဒါဆို ေအမီဆိုတာ ဒီအဘြားႀကီးပဲ ျဖစ္ရမယ္ လို႔ ေတြးမိျပီး ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။
ဒါနဲ႔ က်မလည္း စားေသာက္တာကို လက္စသတ္ျပီး ပိုက္ဆံရွင္းဖို႔ ေကာင္တာမွာ ငါးက်ပ္တန္ေလး ထုတ္ေပးေတာ့ အဘြားႀကီးက တက်ပ္ တမတ္ ျပန္အမ္းပါတယ္။ ျပန္အမ္းေငြကို ယူရင္း က်မတို႔ဆီမွာ လဖက္ရည္ဆိုင္ တခါထိုင္ရင္ ငါးရာတန္ တေထာင္တန္ေတြ ထုတ္ျပီးရွင္းရတာကို သြားအမွတ္ရမိျပန္တယ္။ ဒီမွာေတာ့ ဗိုက္တင္းေအာင္ စားမွ သံုးက်ပ္ သံုးမတ္ ထဲရယ္ ... ။ တန္တယ္ မဟုတ္လား ... ။ (တကယ္တမ္း က်မ စိတ္ထဲမွာေတာ့ လက္ရွိ က်မတို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေငြေၾကး ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ေျမွာက္ၾကည့္ျပီး ေစ်းၾကီးလိုက္တာ လို႔ ေတြးေနမိတာပါ။) ျပီးေတာ့ အလြန္ရွားပါးတဲ့ အေၾကြ။ အေၾကြဆိုတာ ငါးဆယ္တန္, တရာတန္ကို ဆိုလိုတာပါ။ အေၾကြေစ့ဆိုတာကေတာ့ ဟိုး အတိတ္မွာ က်န္ခဲ့ျပီမဟုတ္လား။ ဒီေရာက္ေတာ့မွ အေၾကြေတြ ေဖာခ်င္းေသာခ်င္း ကိုင္ေနရတာမို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက သံုးခဲ့ဖူးတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေခါင္းပံု အေၾကြေစ့ေလးေတြ သတိရမိသား ... ။
အင္း ... အတိ္တ္ေတြ ျပန္မေတြးေတာ့ပါဘူးေလ ... သြားမွပါပဲ ... ။ ဒီလိုနဲ႔ ... အေပၚအက်ႌ ျပန္၀တ္၊ အိတ္ကေလး ေက်ာမွာပိုးလို႔ သူတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာရင္း ဆိုင္ထဲက ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ က်မဆိုင္ထဲက ထြက္သြားတယ္ ဆိုရင္ပဲ ... ေဒၚေအမီႀကီးလည္း 'ဆိုင္ပိတ္ျပီ' ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို မွန္တံခါးမွာ ခ်ိတ္ဆြဲျပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေလရဲ႕ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၆၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၇
ည ၉ နာရီ ၄၀ မိနစ္
Tuesday, December 04, 2007
ဂဠဳန္ဆားခ်က္တယ္ဆိုတာ ...
ဒီကေန႔ အျပင္သြားရင္း လူတေယာက္ကို ျမင္ေတာ့ ဒီလူမ်က္ႏွာမ်ဳိး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိလိုက္တာလို႔ စိတ္ထဲ စဥ္းစားေနမိတာ။ ေနာက္မွ က်မရဲ႕ ဆရာေတာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆင္ေနတာပဲ လို႔ သိလိုက္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ က်မရဲ႕ ဆရာေတာ္ကို သတိရမိသြားတယ္။ က်မရဲ႕ ဆရာေတာ္ ဆိုတာက က်မကို အျမဲ ပံုျပင္ေတြေျပာျပေနက်၊ ဆိုဆံုးမေနက်၊ အားေပး ခ်ီးေျမွာက္ေနက် ဆရာေတာ္ပါ။ ဆရာေတာ္ေျပာျပတဲ့ ပံုျပင္ေလးေတြကို အရင္က ဘေလာ့မွာ တင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
(၁)
(၂)
(၃)
(အဲဒီေနရာေတြမွာ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါတယ္။)
(၁)
(၂)
(၃)
(အဲဒီေနရာေတြမွာ ဖတ္ရႈႏိုင္ပါတယ္။)
ဆရာေတာ္က ေျခာက္ထပ္ႀကီး သာသနာ့ သိပၸံ ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ႀကီးပါ။ အသက္ႀကီးျပီး က်န္းမာေရးလည္း သိပ္မေကာင္းလွပါဘူး။ က်မ ဒီကို လာခါနီးမွာ ဆရာေတာ္ကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ခ်င္ေပမဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရဘူး။ က်မ ဒီကို ေရာက္ေနတယ္ ဆိုတာ ဆရာေတာ္ သိခ်င္မွ သိမွာပါ။ သိရင္ေတာ့ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္ေနမွာပါပဲ။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ ဆရာေတာ့္ သတင္းကိုေတာ့ အေ၀းမွာ ေရာက္ေနတဲ့ က်မလည္း ခုခ်ိန္မွာ မသိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ဆရာေတာ္ကို သတိရရာက ဆရာေတာ္ ေျပာျပခဲ့ဖူးတာေလး ေခါင္းထဲ ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ 'အၾကံကုန္ ဂဠဳန္ဆားခ်က္' ဆိုတဲ့ စကားပံုနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပါ။ အဲဒီစကားပံုနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်မတို႔ သိထားၾကတာက ဂဠဳန္နဲ႔ နဂါး အခ်င္းမ်ားရာက နဂါးက ပင္လယ္ႀကီးထဲ ဆင္းသြားလို႔ ေရမကူးတတ္တဲ့ ဂဠဳန္ခမ်ာ ၾကံရာမရ ျဖစ္ျပီး ပင္လယ္ေရေတြ ခမ္းေျခာက္သြားေအာင္ ကမ္းစပ္ကေန ဆားခ်က္ရင္း ေစာင့္ေနတယ္ေပါ့။ အဲဒီလို သိထားတာ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္းပဲ မဟုတ္လား။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ 'ဆားခ်က္တယ္' ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရက ဘေလာ့ေလာက မွာလည္း အသံုးမ်ားလာၾကပါတယ္။ ေရးစရာ ပါးရွားလာရင္ အၾကံအဖန္လုပ္ျပီး ဟိုလူ႔စာကူးတင္ ဒီလူ႔စာကူးတင္ေပါ့။ က်မလည္း အျမဲလုပ္ေနက်ပါပဲ။
ထားပါေတာ့ ... ။ အခု ေျပာခ်င္တာက ဆရာေတာ္ ေျပာျပတဲ့ ဂဠဳန္ဆားခ်က္တာနဲ႔ က်မတို႔ သိထားတဲ့ ဂဠဳန္ဆားခ်က္တာ အကြာႀကီး ကြာေနတဲ့ အေၾကာင္းပါ။
ဆရာေတာ္ေျပာျပတာကို မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာရရင္ေတာ့ ... ။
ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာ ခ်ဳံပုတ္လို အပင္ေတြ ေတာထ ေနတာကို ဂဠဳန္ထတယ္လို႔ ဆိုၾကသတဲ့။ ရြာသားေတြဟာ ယာခင္း စိုက္ခင္းထဲမွာ စိုက္ပ်ဳိးဖို႔သြားရင္း ေခ်ာင္းေရလွ်ံလို႔ ပဲျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္းတခုခုေၾကာင့္ အိမ္မျပန္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ လုပ္စရာမရွိေတာ့ ... ဒီလို အပင္ေတြကို ခုတ္ထြင္ မီးရႈိ႕ျပာခ် ျပီး ဆားခ်က္ေလ့ရွိၾကသတဲ့။ ဂဠဳန္ထတဲ့ အပင္ေတြကို မီးရႈိ႔လို႔ရလာတဲ့ ျပာကို ဂဠဳန္ျပာလို႔ ေခၚျပီး ဂဠဳန္ျပာက ရတဲ့ ဆားကို ဂဠဳန္ဆားလို႔ ေခၚပါသတဲ့။
အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အဆိုတခု ရွိတယ္လို႔ ဆရာေတာ္က ေျပာပါေသးတယ္။
ဂဠဳန္ပင္ေတြကို ျပာခ်လို႔ ရလာတဲ့ ျပာကို ေရထဲ ထည့္လိုက္တဲ့အခါ ျပာေတြက ေရမွာ ေပ်ာ္၀င္သြားျပီး ေရက ေနာက္သြားေတာ့ ... 'ဂဠဳန္ ဂဠဳန္ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္၊ ဂဠဳန္လည္း ေပ်ာက္ ေရလည္း ေနာက္' ဆိုျပီး ေျပာစမွတ္ရွိတယ္ လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။
အဲဒီေရကို ၾကိဳခ်က္လိုက္လို႔ ရလာတဲ့ ဆားကေတာ့ ဂဠဳန္ဆား ေပါ့။ အဲဒါဟာ အၾကံကုန္ ဂဠဳန္ဆားခ်က္ ဆိုတာရဲ႕ မူလ ဘူတ အျဖစ္အပ်က္ပဲ လို႔ ဆရာေတာ္က ေျပာျပပါတယ္။ ေက်းလက္ရဲ႕ အေလ့အထကို မသိလို႔ ပံုျပင္ဆရာက သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔ ကြန္႔ျမဴးျပီး ေရးလိုက္တာ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ဆရာေတာ္က ေျပာျပခဲ့တယ္။
ဘယ္ဟာက မွန္တယ္ မမွန္ဘူး ဆိုတာကိုေတာ့ က်မလည္း အျငင္းမပြါး ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မကေတာ့ ဆရာေတာ္ ေျပာတာကို ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
ဆရာေတာ္ကို သတိရရာက ဆရာေတာ့္ရဲ႕ စကားေလးကို အမွတ္တရ ေဖာ္ျပရင္း က်မလည္း ဆားခ်က္လိုက္ပါတယ္ ရွင္။
***
ေမဓာ၀ီ
ဒီဇင္ဘာ ၄၊ ၂၀၀၇
အမ်ဳိးသားေန႔
ည ၁၁ နာရီ ၃၀ မိနစ္
Monday, December 03, 2007
မိုးသည္းညေန (၂)
မိုးသည္းညေန ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ စာတပုဒ္ကို ေမလ (၂၂) ရက္ေန႔က 'ဒီမွာ' တင္ခဲ့ပါတယ္။ မိုးသည္းသည္း ရြာေနတဲ့ တညေနခင္းမွာ ကိစၥတခုနဲ႔ အျပင္သြားခိုက္ ၾကံဳခဲ့ရတာေလးကို ေရးခဲ့တာပါ။ အခု ... အိမ္နဲ႔ အေ၀းမွာ ေရာက္ေနခိုက္ မိုးသည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနတဲ့ ညေနမွာ လူေျချပတ္တဲ့ လမ္းကေလးထက္ တေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္ေနရင္း ဒီအေၾကာင္းကို စာေရးဖို႔ ေတြးမိတယ္။ မိုးသည္းတဲ့ ညေနခင္းပါပဲ ... ။ အေၾကာင္းအရာ ေခါင္းစဥ္ တူေပမဲ့ ေနရာ ေဒသနဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ... ကြဲလြဲလို႔ေပါ့ ... ။
***
မိုးသည္းညေန
----------------
'ေက်းဇူးတင္ပါတယ္'
ဘတ္စ္ကားေမာင္းသူကို ေက်းဇူးစကား ေျပာဆို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ကားေပၚက အဆင္း တဖြဲဖြဲရြာေနေသာ မိုးေရစက္ေတြက ေလအေ၀ွ႔မွာ မ်က္ႏွာကို ေအးခနဲေနေအာင္ ရိုက္ခတ္သည္။ ၀တ္ထားေသာ မိုးကာအက်ႌဇစ္ကို လည္ပင္းထိ ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေစ့၊ ဦးထုတ္ကို လံုေအာင္ေဆာင္း၊ အိတ္ကို စလြယ္သိုင္းျပီး လမ္းခ်ဳိးေလးအတိုင္း ေကြ႕၀င္လိုက္သည္။ လမ္းက်ဥ္းကေလးက အေမွာင္ထုထဲမွာ ေကြ႔ေကာက္စြာ လဲေလ်ာင္းရင္း မိုးေရစက္ေတြ သြန္းေလာင္းမႈကို ျငိမ္သက္စြာ ခံေနရရွာ၏။ မိုးက တစတစ ပိုသည္းလာသျဖင့္ ပါလာသည့္ ခရိုးခရိုင္ ထီးကေလးကို ဖြင့္ေဆာင္းလိုက္ရသည္။ ေရွ႕တူရူမွ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလျပင္းႏွင့္ သည္းထန္သည့္ မိုးေရစက္ေတြ၏ ဒဏ္ကို ဒီထီးကေလးႏွင့္ မလံု႔တလံု ကာကြယ္ရင္း လူေျချပတ္ေသာ ဒီလမ္းကေလးမွာ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနမိ၏။
'ဟိုင္းယား'
ဘတ္စ္တစီးထဲ အတူစီးလာသည့္ အတန္းေဖာ္ ေဟတီႏိုင္ငံသား ဖာဘီယန္ ဆိုသူ လူညိဳထြားႀကီးက ေဘးမွ စက္ဘီးျဖင့္ ေက်ာ္တက္ရင္း ဟစ္ေအာ္ ႏႈတ္ဆက္သြားသည္။ သူက စက္ဘီးကို ကားမွတ္တိုင္ေနာက္မွာ ေသာ့ခတ္ထားခဲ့သည္မို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရန္ မလို။ ဖာဘီယန္ကို ျပန္လည္ ႏႈတ္ဆက္ျပီးေနာက္ သူ႔စက္ဘီးေလးက အခ်ဳိးအေကြ႔ေတြ မ်ားတဲ့ လမ္းကေလးထက္မွာ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
အခ်ိန္အားျဖင့္ေတာ့ ညေနခင္းပါပဲ ... ။ ဒါေပမဲ့ ... ဒီရာသီမွာ ေနမင္းဟာ ေစာစီးစြာ ခြဲခြါသြားတတ္တာမို႔ အလင္းေရာင္ ကင္းမဲ့လို႔ ေနျပီ။ ငွက္ကေလးေတြလည္း ခပ္ေစာေစာ အိပ္တန္းတက္ၾက ေလသလား မသိ၊ ၀န္းက်င္က တိတ္ဆိတ္လို႔။ ရြာေနသည့္ မိုးေၾကာင့္ ေကာင္းကင္က ခါတိုင္းထက္ပိုျပီး နက္ေမွာင္ ေနသေယာင္။ ၾကယ္ေရာင္လည္း မလင္း ... လမင္းလည္း မသာ ... မိုးေတြသာ တဖြဲဖြဲရြာေနေသာ ဒီညေနခင္းက ေအးစက္ အထီးက်န္ လြန္းလွခ်ည့္ ... ။
***
လမ္းကေလးမွာ မီးမရွိ။ အိတ္ထဲမွာ ဓာတ္မီး ပါလာေသာ္လည္း ထီးက တဖက္နဲ႔မို႔ ကိုင္လို႔က အဆင္မေျပ။ ေလွ်ာက္ေနရင္း ေအးသည္ထက္ ေအးလာ၊ ညအေမွာင္ကလည္း ပိုျပီး သိပ္သည္း လို႔လာသည္။ ဒီအခ်ိိန္မွာ အလင္းေရာင္ကို ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တ မိေသာ္ျငား မ်က္လံုးေတြက အေမွာင္ထဲမွာ တျဖည္းျဖည္း က်င့္သားရ ေနေပျပီ။
***
လမ္းကေလးမွာ မီးမရွိ။ အိတ္ထဲမွာ ဓာတ္မီး ပါလာေသာ္လည္း ထီးက တဖက္နဲ႔မို႔ ကိုင္လို႔က အဆင္မေျပ။ ေလွ်ာက္ေနရင္း ေအးသည္ထက္ ေအးလာ၊ ညအေမွာင္ကလည္း ပိုျပီး သိပ္သည္း လို႔လာသည္။ ဒီအခ်ိိန္မွာ အလင္းေရာင္ကို ေမွ်ာ္လင့္ ေတာင့္တ မိေသာ္ျငား မ်က္လံုးေတြက အေမွာင္ထဲမွာ တျဖည္းျဖည္း က်င့္သားရ ေနေပျပီ။
လမ္းကေလးမွာ ပလက္ေဖာင္းမရွိ။ လမ္းေဘး ၀ဲယာမွာ စိုက္ခင္း လြင္ျပင္က်ယ္ႀကီးေတြႏွင့္ တခ်ဳိ႔ လမ္းခ်ဳိးေကြ႔ ေနရာမ်ားမွာ သစ္ပင္ငယ္ ခ်ဳံပုတ္ငယ္ေလးေတြသာ။ ဟိုး ခပ္ေ၀းေ၀းမွာေတာ့ ပံုစံတူ သစ္ပင္ႀကီးမ်ား စီတန္းလ်က္ ညီညာစြာ ယိမ္းထိုးေနၾကသည္။
အရွိန္ျပင္းျပင္း ေမာင္းႏွင္ျပီး ၀င္ေရာက္ လာေသာ ကားတစီးက လမ္းခ်ဳိးေကြ႕မွ ရုတ္တရက္ ေပၚလာသျဖင့္ လမ္းေဘး ျမက္ေတာထဲကပ္ျပီး တိမ္းေရွာင္ ေပးလိုက္ရသည္။ ကားမီးအလင္းေရာင္က ေခတၱ ခဏမွ်ေတာ့ အေမွာင္ထုကို ခြင္းေပးေပသား။ ဒါေပမဲ့ ခဏမွ်သာပါပဲ။ မၾကာခင္ ျပန္ျပီး ေမွာင္သြားျပန္ေလျပီ။
ျမိဳ႔ျပရွိ လမ္းမ်ားနွင့္စာလွ်င္ ဒီလမ္းကေလးက ႏံုခ်ာလွသည္။ ကြင္းျပင္ကို ျဖတ္ျပီး တိုက္ခတ္လာေသာ ေလကို ရွဴရႈိက္သြင္းစဥ္ ျမင္းေခ်းနံ႔ ရိုးျပတ္နံ႔ေတြ ေရာေႏွာျပီး ႏွာေခါင္းတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္လာေလ၏။
ဘယ္ေလာက္မ်ား သဘာ၀ဆန္လိုက္ပါသလဲ ... ။
ဒီစခန္းႏွင့္ ဒီလမ္းကို ဒါေၾကာင့္ပင္ ခင္တြယ္မိေလသလား ... ။
ရုတ္တရက္ ေလျပင္းက တေ၀ါေ၀ါ အသံေပးကာ တိုက္ခတ္လာ ျပန္သျဖင့္ ထီးေဆာင္းရတာ အဆင္မေျပလွေတာ့။ ထီးရြက္ေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္ လန္ခ်င္ေနျပီ။ ထီးကိုင္းေတြက လည္း ေကြးညြတ္လို႔ ေနျပီ။ သို႔ျဖင့္ ထီးကို ပိတ္လိုက္ရေတာ့သည္။ ေအးစက္လြန္းေသာ မိုးေရစက္ေတြက ခႏၶာကိုယ္ေပၚ ခပ္ရိုင္းရိုင္း က်ေရာက္လို႔ လာၾက၏။ ေကာင္းကင္ ထက္သို႔ မ်က္ႏွာေမာ့ရင္း မိုးစက္ေတြကို ခံယူေနမိသည္။
ေျခလွမ္းေတြကို သြက္သြက္ နင္းေလွ်ာက္ေတာ့ လမ္းကေလးေပၚ တင္ေနသည့္ မိုးေရစက္ေတြက တဖြားဖြား လြင့္စင္သြားၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာပင္ ... ။ ဒါေပမဲ့ ... မိုးသည္းသည္း ေၾကာင့္ စီးထားသည့္ ဖိနပ္လည္း ရႊဲေနျပီ။ မိုးကာ အက်ႌမွ လြတ္သည့္ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္း တခ်ဳိ႕လည္း ေရေတြ ရႊဲရႊဲစိုလို႔ ... ။ လက္ဖ်ားေတြက ေအးစက္ ထံုက်င္ ... ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ကတုန္ကယင္ ... ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေကာ္ဖီပူ ခါးခါးတခြက္ေတာ့ ေသာက္ဖို႔ လိုအပ္ေနျပီဟု ထင္၏။
***
လမ္းကေလး၏ ေနာက္ဆံုး အခ်ဳိးအေကြ႔ကို ခ်ဳိးေကြ႕လိုက္စဥ္မွာ မီးေရာင္ ၀ါ၀ါေလးေတြကို လွမ္းျမင္ လိုက္ရသည္။
ခရီးလမ္းဆံုးသို႔ ေရာက္လုျပီ။
ဆက္ေလွ်ာက္ထား ... ။
ဒီလိုပဲ ... အေမွာင္ထုၾကိးစိုးတဲ့ လမ္းေတြထက္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေလွ်ာက္ေနရဦးမွာလဲ ... ။
ဒီလိုပဲ ... မိုးသည္းသည္းမွာ အကာအကြယ္မပါဘဲ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ေလွ်ာက္ေနရဦးမွာလဲ ... ။
ဒီလိုပဲ ... ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အခ်ဳိးအေကြ႔ေပါင္းမ်ားစြာကို ဘယ္လိုေတြ ၾကံဳေတြ႔ေနရဦးမွာလဲ ... ။
ဘယ္လိုပင္ ၾကံဳေစဦးေတာ့ ... ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မွိန္ပ်ပ် မီးေရာင္ငယ္ေလးက ပန္းတိုင္ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနဦးမွာ မဟုတ္လား။
အားတင္းရင္း ေျခလွမ္းေတြကို အရွိန္ျမွင့္လိုက္သည္။
မိုးေတြကေတာ့ တသည္းသည္း ရြာသြန္းလို႔ ေနဆဲ ... ။
***
ေမဓာ၀ီ
၂၀၀၇၊ ဒီဇင္ဘာ ၂ -ရက္။
ည ၉ နာရီ ၅၉ မိနစ္
***
ေမဓာ၀ီ
၂၀၀၇၊ ဒီဇင္ဘာ ၂ -ရက္။
ည ၉ နာရီ ၅၉ မိနစ္
Saturday, December 01, 2007
ဒီဇင္ဘာ အလြမ္း
ဒီဇင္ဘာမနက္ခင္းက
ႏွင္းေတြၾကားမွာ လွေနပါရဲ႕
ဒါေပမဲ့ …
ေဆာင္းမပီသတဲ့
ကိုယ့္ေဒသရဲ႕ မနက္ခင္းကိုသာ
ျမင္ေယာင္ကာ လြမ္းမိတယ္။
ထင္းရူးရနံ႔ လာဗင္ဒါရနံ႔
သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ကို ရွဴရိႈက္ရေလတိုင္း
ေဆာင္ေတာ္ကူးရနံ႔ ညေမႊးပန္းရနံ႔ေတြ ထံုလႊမ္းတဲ့
ေဆာင္းညခ်မ္းကို လြမ္းမိတယ္။
ႏႈတ္သီး၀ါ၀ါ ကိုယ္ခႏၶာအနက္
ျမက္ခင္းေပၚ အစာရွာထြက္တဲ့
ငွက္ငယ္ေလးေတြကို ျမင္ျပန္ေတာ့
ျခံေထာင့္က သစ္ပင္အိုထက္မွာ
အေဖာ္မဲ့စြာ တြန္က်ဴး
တကူကူးသံေလးကို လြမ္းမိတယ္။
ဘုရားေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံနဲ႔
ဓမၼ ေတးသံ လြင့္ပ်ံလာတဲ့အခါ
ထံုးျဖဴျဖဴေစတီထက္က
ဆည္းလည္းခတ္သံ တလြင္လြင္နဲ႔
သံဃာေတာ္အမ်ား ေမတၲာပြါးသံကိုသာ
ၾကားေယာင္ျပီး လြမ္းမိတယ္။
အပူေငြ႔ေပးထားတဲ့ အခန္းေလးမွာ
တေယာက္ထဲ အထီးက်န္ေနရင္း …
လံုျခံဳေႏြးေထြးတဲ့ အေမ့ရင္ခြင္ကို
လြမ္းမိတယ္။
အသိပညာ အတတ္ပညာေတြ
ဘယ္လိုပင္ သင္ၾကားသင္ၾကား
အေဖ့ဆံုးမစကားေတြကို
လြမ္းမိတယ္။
ကမ ၻာၾကီးဟာ ရြာၾကီးတရြာတဲ့
ဒါဆိုရင္ …
တရြာထဲမွာေနျပီး
ဘာလို႔အေ၀းႀကီး ျဖစ္ေနရတာလဲ … ။
ဒီဇင္ဘာက …
အလြမ္းေတြကို သယ္ေဆာင္လာတယ္ ….
ေလညင္းေတြရယ္
အညွာလြယ္တဲ့ သစ္ရြက္ေတြကို
တရြက္စီေျခြပစ္သလို
အလြမ္းေတြေၾကြလြင့္ေအာင္
တိုက္ခတ္ေပးလွည့္ပါကြယ္ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
ဒီဇင္ဘာ ၁၊ ၂၀၀၇
ႏွင္းေတြၾကားမွာ လွေနပါရဲ႕
ဒါေပမဲ့ …
ေဆာင္းမပီသတဲ့
ကိုယ့္ေဒသရဲ႕ မနက္ခင္းကိုသာ
ျမင္ေယာင္ကာ လြမ္းမိတယ္။
ထင္းရူးရနံ႔ လာဗင္ဒါရနံ႔
သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ကို ရွဴရိႈက္ရေလတိုင္း
ေဆာင္ေတာ္ကူးရနံ႔ ညေမႊးပန္းရနံ႔ေတြ ထံုလႊမ္းတဲ့
ေဆာင္းညခ်မ္းကို လြမ္းမိတယ္။
ႏႈတ္သီး၀ါ၀ါ ကိုယ္ခႏၶာအနက္
ျမက္ခင္းေပၚ အစာရွာထြက္တဲ့
ငွက္ငယ္ေလးေတြကို ျမင္ျပန္ေတာ့
ျခံေထာင့္က သစ္ပင္အိုထက္မွာ
အေဖာ္မဲ့စြာ တြန္က်ဴး
တကူကူးသံေလးကို လြမ္းမိတယ္။
ဘုရားေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံနဲ႔
ဓမၼ ေတးသံ လြင့္ပ်ံလာတဲ့အခါ
ထံုးျဖဴျဖဴေစတီထက္က
ဆည္းလည္းခတ္သံ တလြင္လြင္နဲ႔
သံဃာေတာ္အမ်ား ေမတၲာပြါးသံကိုသာ
ၾကားေယာင္ျပီး လြမ္းမိတယ္။
အပူေငြ႔ေပးထားတဲ့ အခန္းေလးမွာ
တေယာက္ထဲ အထီးက်န္ေနရင္း …
လံုျခံဳေႏြးေထြးတဲ့ အေမ့ရင္ခြင္ကို
လြမ္းမိတယ္။
အသိပညာ အတတ္ပညာေတြ
ဘယ္လိုပင္ သင္ၾကားသင္ၾကား
အေဖ့ဆံုးမစကားေတြကို
လြမ္းမိတယ္။
ကမ ၻာၾကီးဟာ ရြာၾကီးတရြာတဲ့
ဒါဆိုရင္ …
တရြာထဲမွာေနျပီး
ဘာလို႔အေ၀းႀကီး ျဖစ္ေနရတာလဲ … ။
ဒီဇင္ဘာက …
အလြမ္းေတြကို သယ္ေဆာင္လာတယ္ ….
ေလညင္းေတြရယ္
အညွာလြယ္တဲ့ သစ္ရြက္ေတြကို
တရြက္စီေျခြပစ္သလို
အလြမ္းေတြေၾကြလြင့္ေအာင္
တိုက္ခတ္ေပးလွည့္ပါကြယ္ … ။
***
ေမဓာ၀ီ
ဒီဇင္ဘာ ၁၊ ၂၀၀၇
Subscribe to:
Posts (Atom)
